Je denkt toch niet dat je ooit iets wint?’ Mijn echtgenoot vroeg het vaak plagend, als we het over de loterij hadden waar ik al decennia trouw aan meedeed. Dan lachte ik maar wat. Natuurlijk wist ik dat de kans op een grote smak geld heel klein was... en toen gebeurde het.
Om privacyredenen is de naam van de betrokkene gefingeerd.
Janneke (73):
Meer dan reële hoop was zo’n lot voor mij een ticket naar een droomwereld. Ik kon eindeloos fantaseren wat ik zou doen met een miljoen. Dat hielp me om in het echte leven zonder zeuren ieder dubbeltje om te draaien. Overvloed heb ik nooit gekend. Niet bij mijn ouders, niet in ons gezin. Maar we waren gezond en hadden het goed met z’n allen: dat was wat telde. Bovendien ging zuinig leven mij prima af. Voor mezelf gaf ik zelden wat uit. Behalve dan die loten.
Dat we een paar jaar geleden bijna anderhalf miljoen wonnen, blijft heel onwerkelijk. Mijn man was twee dagen sprakeloos en kreeg geen hap meer door zijn keel. ’s Nachts deden we geen oog dicht van opwinding, we voelden ons net Dagobert Duck. Gelukkig kregen we begeleiding hoe je met het geld moet omgaan. Je weet anders echt niet waar je het zoeken moet.
Hoewel ik ervan droomde om zo veel geld uit te geven, nu het écht kon, had ik eigenlijk maar weinig wensen. Een ander huis, dat wel. Met een tuin, voor het eerst in ons leven. Mijn eigen aardbeienplantjes, wat een feest. En we ruilden onze stacaravan in voor een camper met alles erop en eraan. Maar verder is onze levensstijl weinig veranderd. Bij speciale gelegenheden halen we nog steeds chinees. Gezellig samenzijn is echt niet leuker in een sterrenrestaurant, integendeel.
Zolang mijn gezondheid het toelaat, doe ik alles op de fiets, en ik koop nog steeds wat in de aanbieding is. Geld over de balk gooien is niets voor ons. Maar wat is het fijn dat we nu ‘en en’ kunnen doen als we dat willen in plaats van altijd ‘of of’. En als er een elektrisch apparaat stukgaat, halen we dezelfde dag een nieuwe. Een ongekende luxe.
Maar wat het allerfijnste is, heb ik ontdekt, is anderen blij maken. We hebben de huizen van onze kinderen afbetaald. En onze kleinkinderen, van de zogenoemde pechgeneratie, hebben geen studieschuld meer. Hun opgetogen gezichten, de vrijheid die we hen hebben kunnen geven: dat is wat mij het grootste plezier doet. Pas sprongen we onze buren van 80 bij. We zagen de stress over hun hoge energierekening en hoefden niet lang na te denken. Onze machteloosheid bij de beelden van de aardbeving in Turkije en Syrië konden we iets verlichten door een mooi bedrag over te maken. Doen wat je kunt doen, dat was altijd al ons motto. Nu kan dat met een groter gebaar.
Nog bijna dagelijks denk ik: waarom wij? Waar hebben wij dit aan te danken? ‘Aan jouw eigenwijsheid’, zegt mijn man, als ik die woorden hardop uitspreek. Hij is razend trots op mij en heeft meer geduld gekregen wanneer ik eens koppig doe. Dat is heel mooi meegenomen!”
