Ik voel een afstand die er vroeger niet was
Ik weet zelf ook niet wat me overkomt. Na jarenlang zuinig leven is mijn financiële situatie compleet veranderd. En dat door een oom met wie ik maar zelden contact had. Oom Wim, de broer van mijn vader. Na het overlijden van mijn vader ging ik af en toe bij hem langs, omdat ik wist dat hij verder niemand had. Ons contact was niet diepgaand. Over zijn financiën dacht ik nooit na.
Wie had kunnen denken dat hij een fanatiek belegger was en mij maar liefst anderhalf miljoen zou nalaten? Natuurlijk ging daar een hoop belasting van af, maar als je bedenkt dat er op mijn spaarrekening nooit meer dan een paar duizend euro stond, snap je wat een geschenk uit de hemel dit was.
Wat ik nog het fijnste vind, is dat ik mijn kinderen kan laten meedelen. De jongste van mijn drie kinderen was nog maar 4 jaar toen ik er alleen voor kwam te staan. Gelukkig kon ik goed met geld omgaan. Toch deed het pijn dat ik met Sinterklaas of verjaardagen nooit echt grote cadeaus kon geven.
Er is wel één grote ‘maar’. Ik ben opeens de buitenstaander in mijn vriendinnengroep. Wij, vijf vrouwen, leerden elkaar kennen via de school van onze kinderen. Dat we alle vijf alleenstaande moeders waren, schepte een band. We zaten in hetzelfde schuitje. Financieel ook min of meer. Inmiddels hebben we ons leven allemaal redelijk op de rit. Maar geld bleef altijd een thema in onze gesprekken. Natuurlijk heb ik mijn vriendinnen verteld over de erfenis. Ik nam aan dat ze blij voor me zouden zijn. Dat waren ze ook. Maar na de eerste euforische fase, waarin ik ze om de haverklap op van alles trakteerde en zelfs een stedentrip betaalde, ga ik nu verstandiger om met mijn geld.
Ik voel een afstand die er vroeger niet was.
Ik heb een huis gekocht, mijn geld zit nu in stenen. Wat ik verder nog heb, wil ik voor mijn kinderen en kleinkinderen bewaren. Dat ik niet meer automatisch de rekening pak als we ergens koffiedrinken, en nee heb gezegd tegen een leningsverzoek van een vriendin, valt niet in goede aarde.
Dat zeggen ze niet in mijn gezicht, maar ik merk het aan kleine dingen. De manier waarop ze elkaar soms aankijken. Hoe gesprekken stilvallen wanneer ik erbij kom. Hoe stil het blijft als ik iets nieuws draag, terwijl ze altijd zo scheutig waren met complimenten.
Ik voel een afstand die er vroeger niet was. Ik heb geprobeerd het aan te kaarten, maar ze wuiven het weg. ‘Nee hoor, er is niets, we gunnen jou je nieuwe leven,’ is het dan.
Maar de kloof die er nu is tussen mij en de vrouwen die voorheen als mijn tweede familie voelden, doet veel zeer. En ik vraag me af of onze vriendschap dit wel gaat overleven.”
Uw verhaal in Plus?
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
Winactie 35 Jaar Plus Magazine
Op 1 april viert Plus Magazine haar 35e verjaardag, en wie jarig is, trakteert! Van 22 maart tot en met 1 april geven we elke dag een mooie prijs weg. Doe mee en maak kans! Klik op de banner en schrijf u in.
