Marte kiest een pruik die je haast niet van haar eigen haar kunt onderscheiden. Prachtig. Voor mannen is een kaal hoofd stoer, voor vrouwen niet. Die mogen, moeten overal kaal zijn - behalve op hun hoofd. Daar moet juist veel en lang haar zitten. Dat is vrouwelijk. Evenals duidelijke wenkbrauwen en volle, lange wimpers. Maar ook die raakt Marte kwijt, net als alle andere haren op haar lijf. Zelfs die in haar neus, wat tot gevolg heeft dat ze constant loopt te snotteren.
De eerste keer dat ik mijn dochter compleet kaal zie krijg ik een schok. Ze ziet er opeens totaal anders uit. Ze kijkt me, met haar kin omhoog, uitdagend aan. Maar ik zie in haar blik ook onzekerheid en kwetsbaarheid.
Ik sla mijn armen om haar heen en streel voorzichtig over haar blote hoofd. Het voelt glad en warm. Het voelt alsof ik haar weer voor het eerst een mijn armen heb. Alsof ze opnieuw een baby is. Net zo zacht. En net zo’n wonder als toen. Ooit waren we een eenheid, deelden we hetzelfde lichaam. Nu staat we hier, moeder en dochter, los van elkaar, maar ook diep verbonden. Ik word overvallen door een mengeling van intense liefde en heftig verdriet. En een sterke drang om haar te beschermen.
‘Je ziet er mooi uit’, zeg ik. En ik meen het. Ze is prachtig in haar zuiverheid. En ondanks alle aanslagen op haar vrouwelijkheid, vrouwelijker dan ooit. Ik weet dat ik op den duur zal wennen aan haar kale hoofd, maar ik weet ook dat ik het moment dat mijn dochter, voor even, tegelijk volwassen en baby was, nooit zal vergeten.
Reageren
Wilt u een persoonlijke reactie sturen aan Francien? Stuur een email naar redactie@plusmagazine.nl
- Klik hier om terug te gaan naar het columnoverzicht
