Het is lawaaiig en druk in het eetcafé waar Marte en ik lunchen. Sinds ik in de overgang zit, heb ik het gauw te warm. En als ik iets heets drink, krijg ik steevast een opvlieger. Zoals nu. Maar ik ben niet de enige, want ook Marte loopt ineens rood aan. Ze gebruikt de menukaart als waaier. Wanneer dat niet helpt trekt ze de muts van haar hoofd. Daar zit ze dan. Helemaal kaal.
De mensen om ons heen vallen even stil. Ze kijken nieuwsgierig, verbaasd, geschokt. Dan gaan ze verder met waar ze mee bezig waren, en doen ze alsof er niks aan de hand is. Marte drinkt tevreden haar thee. ‘Het scheelt enorm als je niks op je hoofd hebt tijdens een opvlieger’, constateert ze. Terwijl ik het zweet uit mijn nek veeg, kijk ik een tikkeltje jaloers naar haar blote hoofd.
‘Doe je dat vaker?’ vraag ik aan Marte. ‘Ja hoor’, zegt ze. ‘Ik ben de schaamte voorbij. Trouwens, voor mannen is het in de mode om kaal te zijn, dus waarom zou ik het dan niet mogen?’ Dat kan wel zo wezen, maar ik vind dat je heel sterk in je schoenen moet staan om dat te durven.
Het is raar om tegelijk met mijn dochter in de overgang te zitten. Door haar langdurige chemokuren is dat toch gebeurd. Marte zit er niet zo mee. Ze slaapt slechter, haar huid is droger en ze heeft dus opvliegers. Maar in vergelijking met de chemo is het volgens haar 'peanuts'. Vooraf was ze vooral bang dat somber zou worden. 'Maar dat is gelukkig niet gebeurd,’ zegt ze met een stralende glimlach.
Marte's is altijd opgewekt gebleven, zelfs toen ze heel ziek was. Nu de chemokuren af zijn gelopen, herstelt ze ook lichamelijk zienderogen. Het gaat zo hard dat we er allemaal van staan te kijken. Halverwege onze maaltijd zet Marte haar muts weer op - ze is weer op temperatuur. Tot de volgende opvlieger.
Reageren
Wilt u een persoonlijke reactie sturen aan Francien? Stuur een email naar redactie@plusmagazine.nl
- Klik hier om terug te gaan naar het columnoverzicht
