Toen ik voor het eerst hoorde dat Marte zestien chemokuren zou moeten ondergaan, wist ik niet waar ik het zoeken moest. Ze zou kaal worden. Ik stelde me voor dat ze zich tijdens die kuren beroerd zou voelen, veel misselijk zou zijn en haar bed niet meer uit zou komen. Al dat gif in haar mooie lijf, ik vond het een vreselijk idee, een nachtmerrie. En zestien keer leek een eeuwigheid. Maar de werkelijkheid was, zoals zo vaak, heel anders.
Marte reageerde relatief goed op de kuren. Hoeveel chemo ze ook naar binnen kreeg, ze bleef er vrolijk onder. We hebben heel wat af gescrabbeld in het ziekenhuis. Natuurlijk kreeg ze last van bijwerkingen. Maar die vielen haar redelijk mee. Op een gegeven moment kon ze geen make-up meer op vanwege haar allergische huidreacties. Haar nagels werden bruin en vielen er bijna af. Ze had meer van dit soort klachten, maar ze nam het zoals het kwam. Haar enige doel was beter worden. En als je daarvoor eerst zieker moest worden, nou, dat was dan maar zo. Het was toch maar tijdelijk? Soms had ik het gevoel dat zij meer haar omgeving troostte en op de been hield dan andersom. Ze werd nog sterker dan ze al was, ook al zat ze tot haar nek vol met chemo.
Ze leerde om (nog) beter voor zichzelf op te komen. Ik trouwens ook. Zo’n proces verandert mensen, vaak ten goede. Wat eerst een onoverkomelijke hindernis leek, werd een intensieve en bijzondere periode, met, behalve de lichamelijke ongemakken, ook veel mooie momenten.
Het weekschema wat ik op een groot stuk karton heb getekend, staat vol met doorgekruiste dagen. Hoe is het mogelijk, alle kuren zijn voorbij! Marte mag eerst een paar weken bij komen. Geen spuiten of medicijnen meer, even niks. Dan gaat ze weer verder, met de hormoonkuur. Maar zover is het nog niet. Nu is het eerst feest!
Reageren
Wilt u een persoonlijke reactie sturen aan Francien? Stuur een email naar redactie@plusmagazine.nl
- Klik hier om terug te gaan naar het columnoverzicht
