Mijn moment van het jaar

Een Valentijnsdag om nooit te vergeten

Jolanda (57)*, Winterswijk: “Met een glimlach denk ik terug aan Valentijnsdag. Wat was ik me toen nog heerlijk onbewust van wat me boven het hoofd hing… Mijn man en ik aten in een goed restaurant en genoten van de avond en van elkaar. Dat ik de dag ervoor voor bloedonderzoek bij de huisarts was geweest, hield me eigenlijk niet zo bezig. Tot dat telefoontje die maandag erop. Chronische lymfatische leukemie. Niets meer aan te doen. Misschien heb ik nog een paar jaar, misschien korter. Ik wil geen schaduw van mezelf worden. Daarom heb ik ervoor gekozen me niet te laten behandelen. Beter word ik niet, chemo’s zouden alleen maar uitstel van executie betekenen. Als het mijn tijd is, dan is het mijn tijd.”

*Deze naam is om privacy-­redenen gefingeerd.

Verliefd op Friesland

Tv-presentator Hans van der Togt (67): “Ik heb veertig jaar in Amsterdam gewoond, maar toch ben ik op een winterse dag naar Achlum gereden, een gehucht in Friesland met maar zeshonderd inwoners. Er stond een grachtenhuisje te koop. Ik stapte uit mijn auto en werd op slag verliefd. Een soort Anton Pieck-gevoel kreeg ik: de stilte, het weidse landschap, dit ­prachtige dorp. Mensen vragen me weleens of ik gelukkig ben. Nee, natuurlijk niet, maar wie is er wel gelukkig? Waar ik naar streef is tevreden zijn. En als ik eerlijk ben, ben ik hier heel tevreden met mijn leven. Dat is voor mij het hoogst haalbare.”

Mijn nier, jouw nier

Gerbrand van Hout (56), Middelbeers: “Al vrij snel nadat ik Monique vijf jaar geleden ontmoette, vertelde ze me over haar nierprobleem. ‘Als het nodig is, krijg je een nier van mij’, zei ik toen. Begin dit jaar kwam het moment dat dialyse onvermijdelijk werd steeds dichterbij en herinnerde ik haar aan mijn belofte. ‘Ik dacht dat je dat gewoon in een verliefde bui had geroepen’, zei Monique. ‘Ik ben nog steeds verliefd. En ik meen het nog steeds’, was mijn antwoord. Gelukkig bleek ik een match. Op 30 april gingen we onder het mes. Eerst ik, daarna zij. Onze relatie is nog inniger geworden. Monique vindt het heel bijzonder dat een stukje van mij in haar leeft, en legt af en toe haar hand op het litteken – op ‘mijn niertje’, zoals ze het noemt. En het is ook wel een ­romantisch idee. Ik ben blij dat ik dit voor haar heb kunnen doen.”

Luuk Klazinga (63), Schagen:

“De dag dat ik hoorde ik dat ik de droombaan waarop ik had gesolliciteerd, definitief had gekregen. Op mijn leeftijd!”

De woorden stroomden weer

Bestsellerauteur Marion Pauw (41): “Soms ben ik heel lang aan het worstelen met het schrijven. Halverwege Hemelen, mijn laatste roman, zat ik zo vast dat ik wilde stoppen met schrijven en serieus dacht: ik kan het niet meer. Toen heb ik de roman een tijdje laten liggen, een zelfs plannen voor een alternatieve carrière gemaakt. Na zes weken wanhopen – ik wist even niet meer wat ik met mijn leven aan moest – kreeg ik out of the blue opeens zin om te schrijven en heb de draad weer opgepakt. Ik ging achter mijn computer zitten, en de woorden stroomden er als vanzelf uit. Toen pas realiseerde ik me hoe belangrijk het schrijven voor mij is en hoe erg ik het had gemist.”

Getty Images

Samen exposeren met m’n kleinzoon

Mary Ritsema (64), Schipborg: “Van jongs af brengt mijn kleinzoon Jessy (7) plezier en liefde in mijn leven. Hij is ontzettend creatief en maakt prachtige schilderijen. Ook ik schilder graag. Tijdens de week van de amateurkunst mochten we ons werk samen exposeren in het gemeentehuis van Gieten. Een maand lang hingen mijn schilderijen en die van Jessy daar naast elkaar in de hal. We haalden zelfs de krant!”

Rouw en vreugde binnen twaalf uur

Anjo Harbers (64), Almere: “Het waren de meest bizarre twaalf uur van mijn leven. Mijn man lag voor een routineonderzoek in het ziekenhuis en onze oudste dochter stond op het punt een kindje te krijgen in hetzelfde ziekenhuis. Op dinsdagavond ging ik nog even langs bij mijn man. Ik wilde net naar huis gaan, toen de verpleegster me terugriep. ‘Het gaat niet goed.’ Ik snapte er niets van, net was er nog niets aan de hand geweest. Ik heb hem niet meer kunnen spreken, hij was al in een coma geraakt. De volgende middag overleed hij, 63 jaar. Nog geen twaalf uur later kwam mijn kleinzoon ter wereld. Beschuit met muisjes en rouwkaarten stonden naast elkaar. Mijn man en ik hebben meer dan 43 jaar heel veel van elkaar gehouden, we hadden zoveel plannen. En opeens is-ie er niet meer.”

Lijdie Penning-van der Werff (80), Goes:

“Ik moest er 80 voor worden, maar voor ’t eerst in mijn leven had ik alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar op mijn verjaardag. We maakten een prachtige boottocht. Wat een feest!”

Met m’n kleinkind in de zandbak

Annemie Meerssen (61), ­Rotterdam: “Een paar weken ­geleden was ik bij mijn kleinzoon van 4 op bezoek. De hele middag speelden we in de zandbak. Voordat ik naar huis ging, kroop hij tegen me aan en zei: ‘Oma, vind jij mij lief?’ ‘Natuurlijk vindt oma jou lief’, antwoordde ik. ‘Ik vind jou ook heel lief’, zei hij. Mijn hart smolt. Sinds mijn man en ik jaren geleden uit elkaar gingen, heb ik nauwelijks contact met mijn kinderen. Ze willen niet. Mijn kleinzoon en kleindochter zie ik een paar keer per jaar. Ik doe mijn uiterste best een band met ze op te bouwen. Deze woorden gaven me moed, misschien komt het ooit nog goed.”

Mijn ticket naar een nieuw leven

Mary Steijvers (58), Roermond: “We zaten in de auto, onderweg naar een restaurant. Mijn telefoon ging. Een onbekend nummer. Zou het…? ‘Ik bel om je te vertellen dat je alle tests goed hebt doorstaan en dat je in aanmerking komt voor een maagverkleining’, zei de arts. Ik kon wel door het dak van de auto spatten van geluk. Al sinds mijn 18de jojo ik. Paar kilo erbij, paar kilo eraf. Nog een paar kilo erbij. Eraf werd steeds moeilijker. Tot ik 130 kilo woog en een BMI van 44, een dramatische conditie, diabetes, een hoge bloeddruk, last van slaapapneu en een verhoogd cholesterol had. De operatie is mijn laatste redmiddel, mijn ticket naar een nieuw leven. Een leven van niet meer als een zoutzak op de bank hangen, maar fit en energiek zijn. Hopelijk kan ik binnenkort zeggen: ze leefde nog gelukkig, én lang!”

José Verhoeven (63), Someren:

“We zijn er! In zesenhalve week fietsten mijn man Hans en ik naar Santiago de Compostela. Dat was al jaren een droom, maar door mijn reuma had ik nooit gedacht die ooit waar te kunnen maken.”

Getty Images

Stralen met de Toppers

Tv-presentator Henny Huisman (63): “Begin dit jaar werd bij mij nierkanker geconstateerd. Ik werd geopereerd. Drie dagen nadat ik uit het ziekenhuis kwam, stond Gerard Joling op de stoep. Of ik mee wilde doen aan de Toppers. Onmiddellijk zei ik JA. Mijn eerste controle­afspraak heb ik ervoor verzet. Ik wilde mijn optreden niet laten vergallen door een negatieve uitslag. Ik heb zo genoten die vier dagen. Het publiek is een grote kolkende feestvierende massa. Die paar minuten dat ik Reach out and touch en Met z’n allen zong, straalde ik. Iedereen zong mee, riep mijn naam. Ik kreeg bijna het gevoel dat ik iets bijzonders was. Echt, na afloop kon ik de hele ­wereld aan. Naar de Soundmix- en Surpriseshow keken zes tot acht miljoen mensen, maar die zag ik niet. Ik stond nu iedere avond voor 68.000 mensen. Een overweldigende herinnering, die ik nooit zal vergeten. Toppers is de beste chemokuur ooit geweest.”

Hans Germeraad (64), Roderwolde:

“Eindelijk was het zover. Samen met onze oudste zoon, zijn vriendin, onze kleinzoons en hun architectenbureau zijn mijn vrouw en ik gaan wonen in een oude basisschool in Drenthe. Tijd voor champagne. Op de toekomst!”

Toen mijn ouders naast ons kwamen wonen

Cabaretière Sara Kroos (33): “Mijn ouders zijn het afgelopen jaar naast ons komen wonen. Geen moment heb ik eraan getwijfeld; het geeft een gezellige familiewrijving. Mijn vader is heel eigenwijs en van het praktische. Ik had bijvoorbeeld mooie bloembakken gekocht, maar het water liep niet weg. ’s Ochtends werd ik wakker, had hij in al mijn hippe bloembakken gaten geboord. Zó lelijk. Of mijn ongeruste moeder die ’s avonds sms’t: ‘Ik zie je auto nog niet op de parkeerplaats’, als ik ergens ver weg in het land heb gespeeld. ‘Ik zit nog in Goes’, laat ik dan weten. ‘Niet sms’en onder het rijden’, krijg ik een minuut later terug. Twintig jaar geleden had ik me eraan geërgerd. Nu vind ik het alleen maar heel lief. Waar ik vooral van ­geniet zijn de maaltijden met hen, m’n vrouw en m’n dochter. Ik hecht daar veel waarde aan. Op dat soort momenten voel ik me rijk en dankbaar.”

Eerste ochtend van pensionering

Janny Zwart (62), Emmen: “De eerste ochtend na de kerstvakantie werd ik zoals gebruikelijk om half zeven wakker en draaide me nog lekker even om. Na meer dan veertig jaar voor de klas te hebben gestaan, begon in januari mijn pensioen. En ik geniet! Iedere dag begint rustig, met een kopje koffie en de krant. Ik ontbijt samen met mijn man en daarna strekt zich een dag vol mogelijkheden uit. Eindelijk heb ik tijd voor dingen die jaren bleven liggen: het uitmesten van een kast, boeken lezen, ontspannen. Voor het eerst in decennia maalt mijn hoofd niet meer, ben ik volledig relaxed. Ik ben er een leuker mens van geworden.”

Voor de laatste keer mijn broer gezien

Tineke Tuin (53), Broek in Waterland: “Wat kun je zeggen als je voorgoed afscheid neemt van je broer in die immense vertrekhal op Schiphol? Vorig jaar kreeg Johan (61) te horen dat hij asbestkanker had. Hij woonde al bijna dertig jaar in Australië, maar wilde per se naar Nederland komen om afscheid te nemen van mij en mijn broers en zussen. In februari kwam hij voor twee weken over. Het grootste deel van die tijd lag hij in het ziekenhuis, zo broos was zijn lichaam. Maar mooie momenten waren er ook: we gingen bijvoorbeeld naar zijn stamkroeg voor een borreltje met oude vrienden. Het afscheid was emotioneel, onwerkelijk. Twee weken later overleed hij.”

Wat was uw moment van 2014? Laat het ons via de reacties hieronder weten!

Getty Images