De zus van Maria Roelofsen (50) is 32 jaar geleden spoorloos verdwenen. Sindsdien heeft ze geen teken van leven vernomen van haar zus. De politie gaat uit van een misdrijf. Lees hier haar verhaal.
‘Elke keer als ik iets lees over een vermissingszaak denk ik meteen aan Alie, mijn zus. Ze verdween 26 jaar geleden, op een zaterdagavond in januari. Even daarvoor had ze ruzie gehad met haar man. Ze vertrok in een boze bui op de fiets en is nooit teruggekomen. Spoorloos verdwenen. Niet weten waar iemand is en wat er gebeurd is, is zenuwslopend. Vergelijk het met de paniek die je voelt als je je kind kwijtraakt in een winkelcentrum of op het strand. En dan niet voor heel eventjes, maar constant.
Ik had een goede band met mijn zus, ondanks ons leeftijdsverschil. We komen uit een gezin van elf. Zij was de één na oudste, ik ben nummer acht. Alie trouwde en kreeg vijf kinderen. Ik hielp haar vaak op de boerderij waar ze woonde. Mijn zus was een echt familiemens. Haar kinderen waren haar alles. Ik weet nog dat ze een keer een weekendje wegging maar eerder terugkwam omdat ze haar kinderen miste. Zo’n moeder. Daarom geloof ik van meet af aan niet dat ze haar gezin zomaar heeft verlaten. Dat wil er bij mij niet in. De kinderen zou ze nooit in de steek laten.
Vooral de eerste periode na haar verdwijnen stond ik onder hoogspanning. Elke keer als de telefoon ging, kreeg ik een hartverzakking: hebben ze iets? Niet weten waar je aan toe bent, die onzekerheid, dat vreet aan je. Ik wilde niet aan de ergste scenario’s denken. Er bestond een kans dat Alie tóch gewoon ergens opdook. Helemaal toen haar huisarts opperde dat ze weleens een postnatale depressie kon hebben gehad. Dus bleef ik hopen.
In 25 jaar ben ik drie keer verhuisd en elke keer drukte ik de buren op het hart: ‘Als mijn zus op een dag voor de deur staat, stuur haar dan alsjeblieft door naar mij.’ Ik bezocht helderzienden. Eentje adviseerde te zoeken op een plek in Friesland. Het leverde niets op. Als ik op vakantie ging, keek ik altijd naar haar uit. Ik hing aanplakbiljetten op, zocht publiciteit in de media, praatte over haar. Tevergeefs. En toch bleef ik zoeken, bleef ik geloven. Totdat vorig jaar een coldcase-team van de politie op de zaak dook. Zij denken dat Alie niet meer leeft; ze vermoeden een misdrijf. Het zijn speculaties, maar mijn hoop op een levende Alie is nu wel vervlogen.
Sindsdien wil ik weten wie haar iets heeft aangedaan en waarom. En ik wil haar vinden, zodat we haar kunnen begraven en eindelijk kunnen rouwen. Er moet toch ergens íets tastbaars van haar zijn? Alie’s verdwijning heeft binnen de familie veel onrust veroorzaakt. Velen zeggen: ‘Laat het rusten, het is al zo lang geleden.’ Maar dat kan ik niet. Niets doen dat voelt voor mij als haar in de steek laten. Dus blijf ik over Alie praten, blijf ik haar zoeken. Als enige. Dagelijks. Het is een onrust, een storm in mij, die pas gaat liggen als Alie is gevonden.”
Uw verhaal in Plus?
Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine,
Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- PlusMagazine