In Rhoon
Als koningin van haar dansgroep was Cecília van Sleeuwen-Lima Lopes op haar 50ste de oudste koningin ooit die meedeed aan het Rotterdamse Zomercarnaval. Maar kort daarna kreeg haar grote liefde Dick een hersentumor. “Wat God beslist, moet je aanvaarden.”
‘Wat wil je dat ik aantrek?” vroeg Cecília van Sleeuwen-Lima Lopes nadat ik haar had uitgenodigd voor een wandeling. Dat had nog nooit iemand mij gevraagd. Het typeert Cecília om werk te maken van zowel haar binnen- als buitenkant. “Zelfs na de 36 uur durende bevalling van mijn dochter wilde ik er goed uitzien”, lacht ze. Als we elkaar ontmoeten bij kasteel Rhoon ten zuiden van Rotterdam, verontschuldigt ze zich voor haar ‘gewone’ kleding. Ik moet hard lachen. Alleen als je het vergelijkt met hoe ze er in 2012 uitzag als koningin van haar dansgroep, begrijp ik de opmerking. Want ze ziet er op-en-top verzorgd uit, met daaronder stoere stappers. “Als je weet wat verdriet is, weet je ook dat je moet stralen waar je kunt”, verklaart ze haar instelling.
Kordaat stapt ze nu voor me uit, haar bos korte rode krullen deint vrolijk mee. Dat is echt even heel wat anders dan met verentooi, wiegend op hoge hakken en muziek tijdens het jaarlijkse Zomercarnaval in Rotterdam, verzekert ze mij. Sinds ze in 1985 in Nederland kwam wonen, doet ze elk jaar mee aan het Zomercarnaval. Ze is er maar wat trots op dat ze de oudste koningin ooit is. “Normaal worden ongetrouwde, sexy, mooie meisjes tot koningin gekozen. Maar ik was 50 jaar oud en moeder van twee kinderen”, zegt ze hard lachend om dit hoogtepunt in haar leven. Een dag die haar troost bood bij het dieptepunt dat kort daarop volgde.
Er is een trouwerij gaande op Kasteelgaarde Rhoon, zo zien we aan de versieringen. Eigenlijk is het een versterkte donjon uit 1432, mooi midden in het dorp gelegen. Naast een moestuin heeft het kasteel ook een Engelse en een baroktuin om te bezoeken. Wij wandelen richting het kasteelbos. De plek past bij Cecília, die als klein meisje op de Kaapverdische eilanden al in de ban van pracht en praal was. “Ik wilde meedoen aan het carnaval maar mocht niet van mijn ouders. Nette meisjes doen dat niet, zeiden ze.” Ze begreep er niets van, maar weet wel dat haar ouders haar alleen maar wilden beschermen. Met gevoel voor detail vertelt Cecília hoe ze opgroeide in een liefdevol boerengezin. Net als veel jonge meiden van haar eiland zonder opleiding ging Cecília werken bij rijke mensen in het buitenland. Zij kwam bij een Grieks echtpaar terecht. “Zij namen me overal mee naartoe. Ik kon nog net niet de sirtaki dansen!”
Toen haar oudere broer, met wie ze een hechte relatie had, trouwde met een Nederlandse vrouw, vroeg hij haar om ook naar Nederland te komen. Om een verblijfsvergunning te krijgen, had haar broer een huwelijk gearrangeerd voor Cecília. “Je hoopt dat er dan iets kan groeien, maar dat gebeurde niet.” Dus al snel gingen ze uit elkaar.
Ondertussen zien we hoe een bruidsfotograaf een pasgetrouwd stel fotografeert bij de kasteelvijver. We genieten van dit prille geluk. Cecília vond haar echte liefde in de legendarische discotheek Charleston in Rotterdam. Haar broer was er diskjockey. Dick was de neef van de eigenaar en vroeg op een avond of hij Cecília na het werk naar huis mocht brengen. “Ik dacht: hé, wat maak je me nu...?”, zegt ze met een betekenisvolle blik. Toen ze Dick checkte bij haar broer zei hij: “Het is een goede man die niets zal doen wat jij niet wilt.” En zo bloeide na de eerste kus een mooie liefde op die ze nooit had willen missen. “Hij was zo verliefd, hij deed alles voor mij.” Ze vindt het zelf ook gek, maar als kind droomde ze er al van om met een blanke man te trouwen. Dick en Cecília kregen twee mooie kinderen. Onlangs vond ze nog een briefje waarop Dick had geschreven dat zij het mooiste was dat hem ooit is overkomen. “Toen mijn zoon het ook las, hebben we samen zitten huilen.” Het meest trots was Dick op Cecília toen zij op haar 50ste nóg een kinderdroom zag uitkomen: tot koningin van haar dansgroep tijdens het Zomercarnaval worden verkozen. Het was een verjaardagscadeau van haar carnavalsgroep Cabo Verde Chegou uit Spijkenisse, die Cecília in 2004 zelf had opgezet. Dick en de kinderen hielpen elk jaar mee om de praalwagen en kleurrijke kostuums te maken. Dick nam er zelfs twee weken vakantie voor op. Ze leefden voor het zomercarnaval. “Zelfs zwanger en met twee lekkende borsten heb ik meegedaan! Mijn schoonmoeder liep mee met de kinderwagen, zodat ik onderweg borstvoeding kon geven”, zegt Cecília, lachend om haar fanatisme. Als ze op mijn verzoek even haar prachtige ijsblauwe verentooi opzet en haar vleugels omhangt, verandert ze in één klap in die trotste koningin van toen. “Je moet vrouwelijk en sexy zijn als koningin”, verklaart ze haar plotseling andere lichaamshouding en oogopslag.
Toen alles klopte in haar leven, kreeg haar man ineens te horen dat hij een hersentumor had en naar schatting nog zestien maanden zou leven. “Mijn leven stopte. Wij waren elkaars grote liefde”, roept ze, terwijl ze vertwijfeld haar handen in de lucht gooit. Bijna dagelijks had hij een epilepsie-aanval. Maar als mensen vroegen hoe het met hem ging, zei hij: “Uitstekend.” Over zijn ziekte praten lukte hem niet. Op momenten dat Cecília triest was, draaide ze zich weg van Dick. “Ik was bang dat hij zijn kracht zou verliezen als hij mijn verdriet zou zien.” Terwijl ze dit vertelt, rollen dikke tranen stil van haar wangen. Ze vallen op de grond op het modderige bospaadje in dit oude bos vol wilgen en populieren.
Naast haar baan in een winkel kreeg ze ineens de zware mantelzorg voor Dick erbij. Toch verdiepte dit hun liefde. “In het ziekenhuis zei Dick telkens blij tegen de zuster: kijk, daar komt ze!” Dag en nacht was Cecília er voor hem. Samen maakten ze nog een wensenlijst. Zo wilde Dick nog de 18de verjaardag van hun zoon en de diploma-uitreiking van hun dochter meemaken. En ze wilden nog een cruise maken. “Die was mooi, maar ook zo verdrietig.” Met gebroken stem vertelt ze dat ‘haar Dick’ zijn hele lijstje heeft kunnen afwerken. Sterker: hij heeft nog vijf jaar geleefd met zijn tumor, allemaal op wilskracht, volgens Cecília.
Als we terug zijn bij de dorpskerk besluit Cecília spiritueel: “Ik heb het gevoel dat God mij in Dicks leven heeft gebracht om voor hem te zorgen toen hij ziek werd en om zijn vader kleinkinderen te geven.” Lang heeft ze gedacht dat ze niet kon overleven zonder Dick, maar door haar tranen heen heeft ze leren doorgaan. Naast veel bidden putte Cecília ook kracht uit de Kaapverdische wijsheid van haar moeder: ‘Oquia ke Deus mandá, no tem ke aceitá’, ofwel: ‘Wat God beslist, moet je aanvaarden’.
Hun kinderen hadden hun leven op de rails en ze hadden als gezin nog een prachtig leven samen kunnen hebben. “Dat is ons niet gegund, en het voelt alsof ik de oorlog heb verloren. Ik moet wel huilen maar dat heeft zo weinig zin. Dus heb ik besloten: als je valt, moet je zorgen dat je kracht krijgt om weer op te staan.” En die kracht krijgt ze bijvoorbeeld als ze na een huilbui in de metro zit en een wildvreemd meisje ineens zegt: “Wat bent u mooi!” Maar ook om zonder Dick ook dit jaar weer te stralen ‘als een parel’ tijdens het Rotterdams Zomercarnaval.
Nieuw oud bos |
