Meester Frank Visser: 'Zo doen wij dat hier nu eenmaal in dit deel van het land'

Het is allemaal reuze gezellig, maar er is een praktisch probleem. Vanwege zijn ziekte knijpt hij soms te hard in zijn bril. Deze keer zó hard dat een van de brillenpoten is afgebroken. Zo te zien voorgoed. Maar een reservebril is niet voorradig. Wat nu?

Ik zie het somber in. Dat wordt een nieuwe bril. En het leven is al zo duur. Bovendien: hoe moet dat dan praktisch gezien met het aanmeten van een nieuwe bril? In een rolstoelbus? Dat wordt een hele operatie. En dat gaat allemaal natuurlijk weken duren, wat erg lang is als je zonder bril zit.

Maar zo doen wij dat hier nu eenmaal in dit deel van het land, zegt ze.

Tegen beter weten in rijden mijn vriendin, haar zus en ik naar het centrum van Ommen, waar zich een filiaal van de ­bekende opticienketen Pearle bevindt. De dame van de brillenwinkel buigt zich kritisch over de kapotte bril. We ­vertellen haar wat er is gebeurd. Ze knikt begripvol. “Helaas, dit lijkt me niet meer te ­repareren”, zegt ze bezorgd. Wij zuchten. “Maar weet u wat?”, vraagt ze. “Ik ga even achter kijken, of ik toch nog iets voor u kan doen.” Hoe langer ze wegblijft, hoe harder het sprankje hoop groeit. Dan komt ze terug, met de bril in de hand. Ze friemelt er nog wat aan. “Sorry voor het wachten,” zegt ze, “maar ik had achter nog iets liggen dat paste. Het was wel even wat knutselen, maar volgens mij kan meneer hem nu weer opzetten.”

Blij nemen wij het resultaat van haar knutselwerk in ontvangst. En dan blijkt dat, ondanks ­beleefd aandringen, de zus niets hoeft te betalen.

“Ongelofelijk! Wat aardig van u!”, roep ik. Want laten we eerlijk zijn, juridisch gezien was dit allemaal volledig onverplicht. Er geldt geen enkele service-­verplichting voor een zelf kapot gemaakte bril. En zakelijk gezien was deze gratis reparatie ook nog eens niet erg verstandig: de winkeldame had ons evengoed een dure nieuwe bril kunnen verkopen. Zaken zijn zaken. Zij kijkt mij verbaasd aan. “Maar zo doen wij dat hier nu eenmaal in dit deel van het land”, zegt ze. “Ongelofelijk”, roep ik weer.

We drinken nog een kopje koffie in een gezellig café aan de overkant, waar mij onmiddellijk weer de klantvriendelijkheid opvalt. Geen verveelde ober of  schoolverlaatster. Nee, een gezellige kastelein die alle tijd neemt voor een praatje en die en passant informeert naar de ­gezondheid van de man van de kapotte bril. We blijven lunchen.

Op weg naar de auto kan ik het niet ­laten om even in de etalage van de plaatselijke makelaar te kijken. Ommen, wie zou daar niet willen wonen!