Wat als het huis waar je al lange tijd in woont ver onder de vraagprijs wordt verkocht? Een restschuld tijdens het pensioen. Hoe ga je dan verder met het dagelijkse leven? Joanna (69) vertelt haar verhaal.
Al jaren vullen mijn man en ik het ene financiële gat met het andere. Onze situatie wordt steeds nijpender. Onlangs zijn we verhuisd naar een piepkleine woning. Ons eigen huis is verkocht. Ver onder de vraagprijs. Volgende week gaan we naar de notaris voor de overdracht. Daarna begint de ellende pas echt. Want we blijven zitten met een enorme restschuld. Bijna een ton. Als ik daar alleen al aan denk, krijg ik geen lucht.
Ik heb me nooit met de financiën bemoeid. Hein had een goedlopende zaak en financieel konden we doen en laten wat we wilden: verre reizen, luxe etentjes, dure design-spullen. Er kwam pas een kink in de kabel toen we speciaal voor onze oude dag een te dure bungalow lieten bouwen. Hein ging ervan uit dat hij, ook na zijn pensioen, geld zou verdienen met zijn vastgoedprojecten. Dat liep anders door
de crisis op de huizenmarkt. Vervolgens ging het hard bergafwaarts. Hein zette ons huis te koop en leende ondertussen geld om de hypotheek en andere zaken te kunnen afbetalen. Dom. Ik dacht: het komt wel goed als het huis eenmaal is verkocht.
Maar het kwam niet goed. Het werd alleen maar erger. Ons huis bleek heel moeilijk verkoopbaar. Hein ging nu zelfs geld lenen van onze kinderen. Ik liet het gebeuren. Achteraf denk ik dat ik toen had moeten ingrijpen. Hij had hen nooit met onze financiële ellende mogen opzadelen. Daar voel ik me nog elke dag schuldig over. Godzijdank komen de kinderen nog steeds bij ons over de vloer, maar dat had heel anders kunnen lopen. Want de kans dat we ze ooit nog kunnen terugbetalen, is niet groot.
Voor mij heeft het leven zijn glans verloren. Ik zit mijn dagen uit. Vriendinnen zie ik nauwelijks. Als ze op bezoek willen komen, bedenk ik smoesjes. Als de bel gaat, ben ik bang. Bang dat het de deurwaarder is. Soms doe ik niet open. Het is om gek van te worden. Zo veel stress.
Ik weet dat ik me isoleer, maar ik schaam me zo. Zelfs bij de kleinkinderen hebben we schulden. Ik had kritischer moeten zijn, me niet alles moeten laten aanleunen. Soms is er geld om eten te kopen, soms ook niet. Dan leven we op brood en yoghurt. Dat vind ik niet erg. Pijnlijker is het als ik naar een verjaardag moet van een kleinkind zonder een cadeautje. Ik had me mijn oude dag heel anders voorgesteld.
Binnenkort gaan we de schuldsanering in. Onherroepelijk. Misschien is dat beter dan hoe het nu gaat. Ik wil rust. Duidelijkheid. En niet langer die stress van onbetaalde rekeningen en deurwaarders. Ik wil vrienden en familie weer onder ogen kunnen komen en zeggen: ‘We zijn failliet. Bankroet. Maar ik ben nog altijd dezelfde vrouw.’”
Uw verhaal in Plus?
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- Plus Magazine