Ik was erbij: de maanlanding

"Toen ik 12 jaar was, las ik in de Panorama of in de Katholieke Illustratie over het plan van raketgeleerde ­Wernher von Braun om met een raket naar de maan te vliegen. Dat artikel was het begin van mijn levenslange fascinatie. Op de middelbare school zat ik tijdens de lessen baanberekeningen te maken van raketten en later was ik een van de oprichters van NERO, de Nederlandse vereniging voor raketonderzoek. Leden van NERO bouwden met elkaar raketten die ze vervolgens de lucht in stuurden. Ik denk dat ik er in totaal zo’n dertig heb gebouwd."

Een riskante eerste landing

"Op de dag van de landing mocht ik het telefoonteam bemannen dat vragen van kijkers beantwoordde tijdens de televisie-uitzending met presentator Henk Terlingen. En dus zat ik, op het magische hoogtepunt, aan de telefoon. Had ik er meer van genoten als ik het ten volle had kunnen beleven? Ik weet het niet. Het hoorde bij dat moment, en het was bijzonder om te ervaren dat héél Nederland be­trokken was. Achteraf weten we: Apollo 11 was een enorm waagstuk. Ze gingen de lucht in met een raket die pas een paar keer gevlogen had, terwijl ze van veel zaken nog niets af wisten. Kosmische straling? Nooit van gehoord. Die mannen hadden kunnen sterven, maar zo is het niet gelopen. Iets groters is er in de ruimtevaart niet meer gebeurd. Het eerstvolgende dat nu staat te gebeuren, is de landing op Mars. Ik vind het een schandalig idee dat ze mensen naar Mars willen brengen die nooit meer terug kunnen keren. Er zijn mooie motoren in ontwikkeling waarmee je de reis in één maand kunt doen. Laten we daar maar op wachten, zelfs als dat betekent dat ik het niet meer meemaak.”

Heldere maan

“In de zomer van 1969 waren wij in een vakantiehuisje op een Kroatisch eiland. Op een kleine zwart-wittelevisie konden we buiten op het terras de maanlanding volgen. Boven ons hoofd stond een heldere, bijna volle maan die met de verrekijker tot in kleine details zichtbaar was. Gespannen volgden we de landing op televisie. Tegelijkertijd zagen we boven ons die heldere maan en verbeeldden we ons dat we de landing bijna zelf konden zien.”
Jan (70) en Nina (70) de Lint, Oosterhout (NB)

Onvergetelijke sprongetjes

“In mijn herinnering zie ik Neil Armstrong nog op de maan stappen en kleine sprongetjes maken. Onvergetelijk. De volgende dag heb ik een krant gekocht en uitvoerig alle nieuws over dit wereldgebeuren gelezen. Als jongen van 12 heb ik de zeppelin traag boven Bolsward zien vliegen, maar de maanlanding was een nog indrukwekkender staaltje van techniek en durf. Waar gaan wij met zijn allen nog naartoe?”
Doekle Yntema (92), Grou