Het aangrijpende verhaal van Myra (59), die er voor koos om geen kinderen te nemen. Ze wist van te voren niet wat voor impact dit zou hebben toen ze ouder werd.
‘Hoe hadden mijn kleinkinderen eruit gezien?’
‘Kiezen om kinderloos te blijven is een beslissing die je meestal maakt als je ergens in de 30 bent. Je realiseert je dan niet wat voor impact die keuze zal hebben als je 50, 60 of 70 bent. Ik betrap mezelf er de laatste tijd op dat ik me afvraag hoe mijn kleinkinderen eruit hadden gezien. Het klinkt misschien raar, en dat is het ergens ook. Meestal zijn dat dingen die je je afvraagt over je mogelijke kinderen wanneer je je levenspartner hebt gevonden: ‘Zouden ze de bruine ogen hebben van mijn man? Of mijn stroblonde, steile haar? Zouden ze creatief zijn, of gek op sport? En zouden ze later zelf ook kinderen krijgen?’
‘Moederschap zag ik als beperkend’
‘Geen van die vragen heeft ooit door mijn hoofd gespeeld. Niet toen ik mijn man ontmoette, en zelfs niet toen ik halverwege de 30 was en mijn jongere zus zwanger werd. Ik vond het geweldig om tante te worden, maar het moederschap zag ik als beperkend. Mijn man dacht er net zo over. Als ik een grote kinderwens had gehad, was hij daarin meegegaan denk ik. Maar die wens had ik niet. Zelfs toen mijn man ooit voorstelde om een hond te nemen, vond ik dat idee te beklemmend.
‘Het leek mee een enorme opoffering’
Mijn zus werd thuisblijfmoeder, en ik geloof dat er een speciaal plekje in de hemel is voor mensen die dat geduld kunnen opbrengen. Zelfs al had ik kinderen gekregen, dan had het idee om dag in dag uit met ze thuis te zitten me een enorme opoffering geleken. Mensen hebben weleens gezegd dat mijn keuze voortkwam uit egoïsme, en misschien was dat zo. Maar is het wél willen van een kind niet net zo egoïstisch?’
‘Wel de lusten en niet de lasten’
Hoe dan ook, ik vraag mezelf nu steeds vaker af wat voor soort oma ik geweest zou zijn. Vooral nu mijn vriendinnen kleinkinderen krijgen en vertellen hoe ze van die ervaring genieten. Dat ze nu eindelijk de lusten maar niet de lasten hebben. Misschien is dat wel wat dat knagende gevoel bij me losmaakt. Die lusten, die heb ik opgeofferd voor al dat andere dat naar me lonkte, en wat destijds belangrijker leek. En nee, ik ben geen kinderhater. Ik zag echt wel de leuke aspecten van het hebben van een kind. Het was het idee dat iemand me zou beknotten in mijn vrijheid, dat me tegenstond.’
‘De toekomst lijkt nu ineens zo leeg’
‘Maar nu ik ouder word, lijkt die vrijheid ineens zoveel minder belangrijk. Ik hoef niet meer zo nodig de deur uit. Ik heb het allemaal al gedaan: de feestjes, de carrière, het reizen. Ik ben dankbaar voor mijn herinneringen, maar de toekomst lijkt nu ineens zo leeg, zeker nu ik gescheiden ben. Alsof ik me nu pas ten volle realiseer dat ik het uiteinde van de ketting ben, in plaats van een schakel.’