Pluslezers vertellen wat hen aangrijpt. Deze week: een brutale thuisoverval.
Pim (59), ''direct schoten de overvallers wild in het rond''
Ik zat ’s avonds aan de keukentafel rustig de krant te lezen toen ik plotseling opschrok, omdat ik in de hal glasgerinkel en harde klappen hoorde: de voordeur werd met geweld ingetrapt. Vier mannen met zwarte maskers stormden ons huis binnen. Direct schoten ze wild in het rond. Een van de mannen dwong me de weg te wijzen naar de kluis. Daarna moest ik op de grond gaan zitten en bond hij me met een touw vast aan de verwarming. Hij trok een kussensloop over mijn hoofd en ik voelde een mitrailleur tegen mijn slaap prikken. Harde voetstappen op de trap: de andere mannen gingen naar boven, waar mijn vrouw was.
Getraumatiseerd
Pas toen het stil werd in huis en ik buiten het geluid van hun startende auto hoorde, durfde ik te bewegen. Met moeite wist ik mezelf los te maken. Ik trok het kussensloop van mijn hoofd af en snelde naar boven, naar mijn vrouw, die ik vastgebonden op de grond aantrof. Samen belden we de politie. ‘We zijn overvallen’, zei ik. ‘Ze hebben geld, sieraden en zilveren bestek meegenomen.’ Mijn vrouw nam de hoorn over en zei zachtjes: ‘Ik ben ook verkracht.’
Vóór die traumatiserende dag sliep ik als een os. Daarna sliep ik bijna helemaal niet meer. En als ik wel even indommelde, droomde ik dat ik de overvallers overmeesterde. En dat ik mijn vrouw redde. Of ik droomde dat we ons verstopten, en ze ons niet konden vinden. Ieder geluidje – een raam dat klapperde, een musje dat op het dak hipte – zorgde ervoor dat mijn droom onderbroken werd en ik wakker schrok. Direct steeg mijn hartslag. Er zouden toch niet wéér overvallers het huis binnenkomen?
Overdag was ik doodmoe, snel geïrriteerd en constant boos. Toen raakte ik ook nog mijn baan kwijt. Lange dagen maken als bedrijfsleider van een restaurant… ik had er altijd van genoten, maar ik kon het niet meer opbrengen. Het was een zware tijd. Gelukkig had ik mijn vrouw. We hebben er samen veel over gepraat en elkaar gesteund. Langzaam krabbelden we weer op. Maar ’s nachts sliep ik nog steeds bijna niet, dertig jaar lang.
Boosheid
Tot ik vier jaar geleden op een verjaardag toevallig met een slaapcoach in contact kwam. Tijdens de sessies vertelde ik in detail over de overval. Steeds vroeg ze: ‘Wat voelde je toen?’ Meestal antwoordde ik: ‘Boosheid.’ Ik was boos op die mannen. Maar ook op mezelf, realiseerde ik me. Omdat ik mijn vrouw niet had kunnen beschermen. Ik was machteloos, en dat is een heel naar gevoel. Door mijn gevoelens te erkennen en ook mijn behoeftes – zekerheid dat dit niet nog een keer zou gebeuren – kreeg ik geleidelijk mijn innerlijke rust terug. Ik slaap nu eindelijk weer. Als een os.
De overvallers zijn vlak na de overval gearresteerd en kregen vier jaar cel en tbs. Veel te weinig, want ik kreeg dertig jaar. Maar ik ben blij dat ze gepakt zijn.”
Uw verhaal in Plus?
Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen?
Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- Plus Magazine