We denken bij de kerstboom graag terug aan onze kindertijd. Daarom selecteert PlusOnline tien nostalgische onderwerpen waar dit jaar het meest op werd gereageerd door onze lezers. Even wegdromen en denken aan vroeger...
1. Het warmwaterbord
In onze jeugd was er nog geen magnetron. Pap of een babyhapje opnieuw opwarmen, was lastig. Maar dat hoefde ook helemaal niet. Want voor de kleintjes die trage eters waren, was er het warmwaterbord. Liefst met kleurige sprookjesfiguren erop. Menig peuter van toen, gebruikte het later voor zijn of haar eigen kinderen en koestert het bord nu nog stééds. U ook?
2. Het jassschort
Moeders of grootmoeders droegen het vroeger. Het was een schort dat hun kleren bijna helemaal bedekte, zodat die niet vies werden. Je moeder droeg het jasschort bijna de hele dag. Pas als ze naar buiten ging, ging het jasschort uit. Maar bij een kletspraatje op straat met de buurvrouwen, hield ze het aan. Want die droegen immers óók allemaal een jasschort. Wie weet het nog?
3. Portefeuille
Eén van de stappen die je zette naar volwassenheid was een eigen portefeuille. En deze leren portefeuille hadden we bijna allemaal. In bruin, rood of groen, met witte stiksels. Een exotisch ding was het, met de geur van verre landen. De vakjes waren te ruim waardoor je bonnetjes en foto’s er uitvielen en de stiksels lieten los, maar dat maakte niet uit. Je hád er één, en daar ging het om. Wie weet het nog?
4. Kruidenierswinkel
Op zaterdagochtend mocht je vroeger naar de kruidenierswinkel om snoep te kopen voor een cent. Kiezen was lastig, want het was allemáál lekker. Duimdrop, kaneelstok, zouthout, salmiak of mierzoete spekjes. Wat vond u het lekkerst?
5. IJsbloemen op de ramen
De ijskoude slaapkamer uit je jeugd had een grote schoonheid in de winter: IJsbloemen op het raam. Prachtige varens en fantasievormen van ijskristallen. Met je adem kon je er nog meer maken, of ze laten smelten. De komst van dubbel glas en centrale verwarming betekende het einde van de ijsbloemen op het raam. Meer herinneringen aan de ijskoude slaapkamer uit onze jeugd leest u hier.
6. Bartje
Bartje Bartels was de hoofdpersoon in de boeken van onderwijzer Anne de Vries. Maar Bartje kwam pas écht tot leven in de zevendelige televisieserie van Willy van Hemert in 1972 en 1973. Bartje op klompen, rondstruinend op het onmetelijke Drentse platteland. Zijn stuurse vader en onbuigzame moeder, de armoe in het kinderrijke landarbeidersgezin. Onrecht verdroeg Bartje slecht en van bruine bonen gruwde hij: “Ik bid niet voor bruine bonen.” Onsterfelijke woorden.
7. De Kleine Waarheid
Vanaf de tv-serie De kleine waarheid in 1970 hielden we allemaal van Willeke Alberti. Haar tengere gestalte, haar ronde poppengezichtje en haar liedjes. Ze is Marleen Spaargaren, een meisje en later jonge vrouw die zich probeert te ontworstelen aan het burgerlijk bestaan van haar ouders. En de kleine waarheid? Marleen vertelt haar echtgenoot Jan Engelmoer dat ze een kind zullen krijgen, terwijl dat medisch onmogelijk is. Toch wordt dochtertje Suzan geboren. We bleven er voor thuis. Wie weet het nog?
8. Suikerpot
In onze jeugd was deze suikerpot in bijna álle gezinnen te vinden. Voor kinderen was het magisch. Als je op de knop drukte kwam er uit het schuifje een schepje suiker. Driemaal drukken en de thee was lekker zoet. Maar als de suikerpot te dichtbij de stoom was geweest, ging het mis. Dan knarste de vastgeklonterde suiker en haperde het mechaniek. Een onverslijtbaar en onvergetelijk ding was het.
9. Bokspringen
Voor bokspringen of haasje-over had je écht helemaal niets nodig. Geen bal, geen doelpaal. Alleen een groep kinderen. Je klasgenoten stonden gebukt in een rij. Je zette je handen op de eerste rug en sprong er wijdbeens overheen. Na de laatste ging je zelf gebukt staan en voelde je al die bezwete handen op je éigen rug. Sommige meisjes waren vlinderlicht, maar je bleef nauwelijks overeind als die ene stevige knul zich over jou heen probeerde te hijsen. Zijn vingers graaiend in je vel. Au!
10. Steltlopen
Steltlopen was leuk, maar bijna niemand had echte stelten. Dus verzonnen onze moeders een list. Van twee conservenblikjes maakten ze stelten. Gaten boren, touw erdoorheen en klaar was Kees. Je zakte er wel snel doorheen, dus dan moesten er weer erwten en bonen uit blik gegeten worden, voor een nieuwe voorraad conservenblikken. Steltlopen op blikjes: deed u het vroeger ook?
