Precies 50 jaar geleden vertrokken Armstrong, Aldrin en Collins naar de maan. In de documentaire ‘Apollo 11’ is het alsof je er weer bij bent.
10, 9…ingnition sequence start…6, 5, 4, 3, 2, 1… LIFT OFF!
En daar ging op 16 juli 1969 de Apollo 11 op weg naar de maan om er na 4 dagen aan te komen. Dankzij de briljante film Apollo 11 is het alsof je als kijker er weer middenin zit. Hoe dat komt? Vooral door de kunst van het weglaten van de documentairemakers. Zo is er geen voice-over die van alles en nog wat uitlegt. Er komen geen hoofdrolspelers van toen aan het woord, die vertellen hoe het vroeger was. En er is geen extra drama zoals in de eerder verschenen film over Armstrong: 'First man'.
In plaats daarvan, biedt Apollo 11 alleen de beelden én geluiden van toen. Die zijn in één woord overdonderend! De lancering, natuurlijk, maar ook de enorme ‘control room’ waar tientallen mannen in keurige witte overhemden een ‘Go’ geven. We zien de hartslag van de astronauten op een schermpje, we luisteren naar de flauwe onderlinge grappen en horen het gepiep van de foutmeldingen in de laatste minuut voor de maanlanding. Als Aldrin als tweede man op de maan stapt, horen we Armstrong bijna zoiets zeggen als 'pas op het afstapje'.
Zo gebeurt er steeds wel iets en lijkt het alsof het verhaal zich helemaal vanzelf vertelt. Maar dat is vooral te danken aan de montage in een tempo dat helemaal past bij deze tijd. In totaal duurde de missie ongeveer 10 dagen en die krijgen we keurig in anderhalf uur opgediend. Indrukwekkend.