Zowel de dochter als het kleindochtertje van Mart Groen-Loos (66) leed aan leukemie. Haar dochter overleed; de nu 7-jarige Roos heeft het overleefd.
Mart Groen-Loos (66) is getrouwd met Jan. Ze heeft vier kinderen en negen kleinkinderen. Haar dochter overleed op 30-jarige leeftijd aan leukemie; kleindochter Roos was toen amper een jaar oud.
Hella van der Wijst (54) is presentator en schrijfster van het boek Troost. Als je iemand mist. Ze houdt van wandelen en een goed gesprek.
Mart heeft haar schoenen al uit als we elkaar treffen bij het ‘blotevoetenpad’ op camping De Gouwe Stek. Het is een verrassend onderdeel van een langer ommetje door het West-Friese landschap. Voor Mart is dit een plek van mooie herinneringen. “In het jaar nadat onze dochter Annemieke overleed, probeerden we hier met zijn allen een beetje te ontspannen.”
Mart is een bescheiden vrouw die liever op de achtergrond blijft, maar omdat ze vindt dat het verhaal van haar dochter niet vergeten mag worden, reageerde ze op de oproep in Plus Magazine om met mij te wandelen. “Wij waren een gelukkig gezin met vier kinderen. Tot onze dochter Annemieke in 2008 acute lymfatische leukemie kreeg. Dat was het begin van een drama.”
Dat we tijdens het wandelen op blote voeten vóór ons kijken in plaats van elkaar aan te kijken, zal het vertellen van haar heftige levensverhaal makkelijker maken, verwacht Mart. Maar al na vijftig meter springen haar de tranen in de ogen, en dat zal niet voor de laatste keer op onze wandeling zijn. Toch herpakt ze zich elke keer en toont ze het lef om haar verhaal te vertellen. Terwijl het gras onwennig aan onze blote voeten kriebelt, dwaalt haar blik over de weilanden, die ze goed kent.
Direct na het horen van het slechte nieuws maakte Annemieke zich zorgen of ze vanwege alle behandelingen nog ooit moeder zou kunnen worden. Maar toen ze na twee moeilijke jaren genezen werd verklaard, raakte ze kort daarna zwanger. Alles leek in orde en het geluk kon niet op. “Ik zie haar nog haar jasje opendoen. Daaronder droeg ze een T-shirt met de tekst: There is a little miracle inside of me. (Ik draag een klein wonder met me mee, red.) Dat was zo geweldig!” Annemieke had een mooie, onbezorgde zwangerschap en op 8 februari 2012 werd Roos in het ziekenhuis geboren. “Wat waren we blij en trots. We showden onze kleindochter aan iedereen.”
Annemieke was wel wat bleekjes en kreeg een bloedtransfusie om zich beter te voelen. Tien dagen later had ze een controle-afspraak in het VU Medisch Centrum in Amsterdam. En wat bleek: de leukemie was teruggekeerd. “Dat was zo’n klap. Mijn dochter kon alleen maar huilen en riep: dat kan toch niet waar zijn!”
Haar man Tim en alle anderen kwamen meteen in actie: dit moest goed komen en wel direct. Een stamceltransplantatie was haar enige optie. Maar binnen de familie was er geen geschikte donor. Toen Roos een jaar oud was, kreeg Annemieke een transplantatie met gekweekte stamcellen. “Iedere dag dat je dochter er is, is er weer eentje.” De transplantatie maakte Annemieke zo ziek dat ze nauwelijks voor haar dochtertje kon zorgen. Roos had een eigen bedje in het ziekenhuis. Als haar man Tim er niet was, zorgde Mart voor haar kleindochtertje.
“We waren zo verdrietig. We konden de hele dag wel huilen. Maar dat deden we niet, er moest te veel gebeuren. We slikten onze tranen in.” Komend uit deze West-Friese streek van harde werkers en opgegroeid in een kroeg, wist Mart wat aanpakken was. Iets doen hield hen op de been. Zelf had Mart al borstkanker overleefd. Haar dochter zo te zien, was voor haar veel moeilijker. “Af en toe schoot door mijn hoofd dat het niet goed zou komen, maar dat drukte ik weg.”
De korte broek die Mart draagt, is hier handiger dan mijn jurkje. Het water in het rietslootje waar de route doorheen loopt, staat best hoog. De modder op de bodem perst zich tussen onze tenen. We moeten lachen: een welkome ontspanning in de ernst van ons gesprek.
Na een vreselijk jaar overleed Annemieke op 21 april 2013. Ze was 30 jaar oud. Roos was net 1 jaar. Samen met Tim probeerden Mart en haar man Jan zo goed mogelijk voor kleine Roos te zorgen. “Ondanks al het verdriet word je toch blij van een kind. Dat is zo’n dubbel gevoel. Het is ook een blij meisje: als ze danste was het alsof ik Annemieke zag dansen.”
Het jaar dat haar dochter overleed hebben ze het familieweekend op de plek waar wij nu wandelen, overgeslagen. Het jaar daarna waren ze er weer. Ze huurden pipowagens, het weer was prachtig, iedereen was er, behalve Annemieke. “De eerste keer zonder Annemieke was moeilijk, maar toch ook mooi om samen te zijn. In de lach van de kinderen hoorde ik haar lachen. Juist Annemieke was er voor om leuke dingen te doen als het even kon.”
Roos was toen al ziek, maar wat ze had was nog onduidelijk. Tim had ontdekt dat ze af en toe lag te staren in haar bedje. Dan kreeg hij geen contact en werd ze niet goed wakker. Het bleken epileptische aanvallen te zijn. Een operatie was nodig, anders zou ze haar hele leven medicijnen nodig hebben en er last van houden.
Na de operatie leek ze hersteld, totdat later dat jaar ook bij haar leukemie werd ontdekt. Weer stond het hele leven van Mart op z’n kop. “Wat er dan allemaal gebeurt! Een volwassene kan een beetje begrijpen wat hem of haar overkomt, maar een kind… Dat deed zo’n zeer.”
Ook kleine Roos moest chemokuren en een stamceltransplantatie ondergaan. Trots is Mart op haar schoonzoon, die zich ook hier weer dapper doorheen wist te slaan en alles overhad voor Roos. Opnieuw was Mart meer in het ziekenhuis dan thuis en hielp ze Tim waar het kon. Als we over zwarte stenen lopen, voelen onze voeten de warmte die erin wordt bewaard.
Via een wiebelig brugje komen we in een mooie moestuin. Als de kleinkinderen erbij waren geweest, hadden ze volgens Mart zeker even de kruisbessen geproefd.
Roos is er goed doorheen gekomen en is nu een vrolijk huppelend kind. Mart noemt dat een wonder, waar ze elke dinsdag op hun ‘opa-en-omadag’ van geniet. Jan haalt haar dan met de bakfiets op van school, waarna ze met alle negen kleinkinderen gezellig aan tafel gaan. Ze willen Roos niet voortrekken, maar door alles wat ze met haar hebben meegemaakt, is de band wel speciaal. “Je bent bang voor dingen waar je niet bang voor hoeft te zijn. Het valt niet mee om onbevangen naar haar te kijken. Maar het gaat goed met haar.”
Dat schoonzoon Tim een nieuwe vriendin heeft en weer een beetje begint te leven, wordt hem door iedereen gegund. Als gezin gaan ze verder, maar altijd met Annemieke in gedachten. “In mijn hoofd kom ik haar heel vaak tegen. Ik droom dat ik haar even kan vasthouden en huilen.”
Als geen ander beseft Mart dat iedereen iets kan overkomen waar je geen invloed op hebt. “Maar waar je wél invloed op hebt, daar moet je het beste van maken! Je moet het mooie willen zien. Neem vanochtend, toen we twee kleinkinderen naar school brachten en je ineens tig kusjes krijgt… Daar word je toch blij van?”
Massage voor je voeten
Tijdens de wandeling op dit ‘blotevoetenpad’ krijgen de voeten een gezonde massage op allerlei soorten ondergrond. Bijvoorbeeld houtsnippers, grint, gras en modder. Het is een bijzondere belevenis om op blote voeten door een wilde bloementuin te lopen of tot de knieën door het water langs een rietkraag te waden. Je krijgt contact met de aarde en je eigen lichaam. Het pad is niet elke dag geopend, check dit vooraf. Het kost €5,75 voor volwassenen en €4,75 voor kinderen. Meer informatie op www.gouwevoeten.nl
Startpunt: De Gouw 11 in Bovenkarspel.
Lengte: 2 km (1,5 tot 2 uur lopen).
Horeca: IJgenweis eten & drinken, Veilingweg 21 Bovenkarspel, www.ijgenweisstreekbos.nl
Vervoer: vanaf NS-station Bovenkarspel Flora is het bijna een half uur lopen naar de camping en het blotevoetenpad.
Plus-vlogster Linda probeerde het blotevoetenpad in Twello. Bekijk haar vlog op https://www.plusonline.nl/lekker-weg-in-eigen-land/ontdek-de-natuur-op-het-blotevoetenpad
- Plus Magazine
