Mijn verhaal: Het verlangen naar onbezorgdheid

Getty Images

Rikki (72) lijdt aan depressiviteit en verlangt naar een leven vol onbezorgdheid. Lees hier haar verhaal.

"Ik voel me heel vaak schuldig; dan zie ik alle ellende in de wereld en dan denk ik: wat zit je toch te mieren? Je hebt alles. Een man, twee lieve kinderen, twee kleinkinderen, iedereen is gezond, waarom voel je je dan toch zo depressief? Ik begrijp het zelf ook niet. Ik geef mezelf de schuld in plaats van te accepteren dat het een ziekte is. Het is ook bijna niet uit te leggen. Ik heb een druk leven en ben heel actief. Ik volg geregeld cursussen, deel een literatuurclub met vriendinnen, maak uitstapjes met oud-collega’s en ga een paar keer per jaar op vakantie met mijn man. Mijn kleinkinderen komen vaak logeren en ik ga één keer per maand uit met een vriendin die ik al vanaf mijn studietijd ken. Ik heb een grote familie met twaalf broers en zussen… Maar ervan genieten? Nee, eigenlijk niet.

Het is begonnen in mijn adolescentie; toen ben ik voor het eerst heel depressief geweest. Ik heb jarenlang therapie gevolgd, maar aan mijn gevoel veranderde niets. Toen ik 50 was, begon ik met antidepressiva. Wat was ik blij: de zware steen die altijd op mijn maag lag, was er niet meer. Maar ik voelde me ook toen schuldig tegenover mijn man en kinderen, omdat ik zo laat met medicijnen begon. Heel wat ruzies en huilbuien hadden hun bespaard kunnen blijven. Maar mijn dochter zei heel wijs: ‘Mam, eerst wilde je het zelf oplossen, je hebt alles geprobeerd. Stop met vechten, het is goed zo.’ En gelijk heeft ze.

Na tien jaar kwam het depressieve gevoel weer terug. De afgelopen jaren is het steeds erger geworden. Zo erg dat ik het liefst het huis niet meer uit ga. Ik moet elke keer weer die drempel over, want ik doe het wel. Ik wil niet iemand zijn die alleen maar thuiszit. En dat is heel vermoeiend, en niet leuk voor mijn man en kinderen. Die weten wel dat ik depressief ben, maar het is natuurlijk niet leuk om te horen dat ik eigenlijk geen zin heb. Laat mij maar lekker puzzelen, denk ik dan. Mijn gezin weet dat ik het leven soms niet zie zitten, maar ik heb beloofd dat ik geen zelfmoord zal plegen.

Van kleine kinderen kan ik gelukkig heel blij worden. Dat heb ik altijd gehad; kinderen zijn zo ontwapenend. Hoe ze elke dag bijleren en wat er in die koppies omgaat: prachtig. Ik verlang ernaar me ook zo onbezorgd te voelen, het leven als volwassene vind ik maar zwaar. Ik heb één vriendin die het meteen aan mijn stem hoort als het niet goed gaat. Haar hoef ik niet veel uit te leggen. Maar met anderen erover praten blijft moeilijk. Het is niet zo dat ik mooi weer speel, maar de aandacht erop vestigen, doe ik liever niet. Die ruimte voor mezelf opeisen ben ik niet gewend.”

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.