Mijn huisdier koos mij

Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.

Carla van Hassel (53) was niet van plan om weer een kat te nemen. Maar toen Diablo bij haar kwam buurten, kon ze hem niet de deur wijzen.

“Op Facebook las ik dat iemand haar kat kwijt was. In mijn buurt zwierf al een tijdje een poes rond die aan de omschrijving voldeed. Daarom heb ik in overleg met de vermoedelijke eigenaar voer bij mijn deur neergezet en een stoel waar het diertje heerlijk op kon liggen. Ze was mager en schuw, dus het heeft even geduurd voordat ze aan mij gewend was. Maar wat bleek? Het was de vermiste kat helemaal niet! Ondertussen bleef het diertje wel in de buurt van mijn huis. Alles heb ik eraan gedaan om te achter­halen wie het baasje was. Ze was ook niet gechipt, maar ik ben wel te weten gekomen dat ze bij iemand hoorde die is verhuisd en zijn katten heeft achtergelaten.

Ongelofelijk, dat mensen dat doen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar naar het asiel te brengen. En dat terwijl ik had ­gezegd dat ik echt geen kat meer ­wilde, omdat ik al een hond heb. Ik noemde haar Sientje en bracht haar naar de dierenarts om te laten ­ontvlooien, steriliseren en chippen. Een uur later werd ik gebeld: of ik niet wilde nadenken over een andere naam. Het bleek een katertje te zijn. Ik heb hem omgedoopt naar Diablo. Hij brengt zoveel gezelligheid en ­vrolijkheid. Diablo is heel aanhankelijk en loopt me vaak achterna. Het lijkt soms alsof hij voelt dat hij van de straat gered is. Het is echt een enorme ­knuffel. De hond is inmiddels ook ­helemaal aan hem gewend en kijkt niet meer raar op als Diablo door het huis sjeest of in de krabton hangt. Grappig, hoe er uiteindelijk toch weer een kat op mijn pad is gekomen.”

Helma Vos (61) ging op zoek naar een rustige, ­oudere kat in het asiel. Daar had Yingo geen boodschap aan.

“Ik heb altijd poezen gehad en toen de laatste na zeventien jaar overleed, werd het tijd om naar het asiel te gaan. Mijn voorkeur ging uit naar een oudere kat, die wilde ik nog een fijn leven geven. Terwijl ik rondliep in het asiel, sprong een grote kater langs mij heen. Ik had er geen aandacht voor, want ik vond hem veel te jong en te pittig. Ik ging zitten en had niet in de gaten dat de kat hoog boven op een kooi klom en er vervolgens afsprong, op mijn schoot! Het was zo’n rare ­gewaarwording. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik duwde hem weg, maar gek genoeg herhaalde hij zijn actie nogmaals. Dit keer was hij duidelijk niet van plan om te vertrekken. Ik keek in zijn ogen, eigenlijk was ik toen gelijk verkocht. En dat terwijl hij totaal niet in mijn plaatje paste. Ik zocht tenslotte een oudere poes met een rustig karakter! ‘Hij heeft jou ­uitgekozen’, zei de asielmedewerker.

Yingo was een kerngezond katje van 9 maanden. Ik ben gezwicht voor zijn charmeoffensief en nam hem mee naar huis. Hij heeft zich ontpopt van een best dominant katertje tot een aanhankelijke, praatgrage lieve kater. Ik kijk al jaren naar hem en dat verveelt nooit. Als ik ziek ben of me niet lekker voel, komt hij tegen me aan liggen. Van tevoren wilde ik absoluut geen wildebras in huis maar dat was hij wel, met alle muizen, ratten en kikkers die hij mee naar huis nam. Toch heb ik nooit spijt gehad. Inmiddels is hij 17 jaar en van alle katten die ik heb gehad, spant hij de kroon door de sterke, emotionele band die we met elkaar hebben. Ik hoop dat hij nog een paar jaar meegaat.” 

Marleen Joosten (75) had al drie honden. Toen kwam zwerfhondje Bonnie tijdens de ­vakantie op haar pad.

“Het was onze eerste vakantiedag op Rhodos. Mijn man en ik zaten op een terras toen er een zwerfhondje op mijn schoot sprong en stil tegen mij aan bleef zitten. Ik was gelijk ­verkocht. ‘Ze loopt de hele zomer al over het strand’, zei de ober. Bonnie was van niemand en het was eind ­oktober. ‘Waarom neem je haar niet mee’, zei hij. ‘Alle restaurants gaan sluiten en dan is er niemand meer die zich over haar ontfermt.’ Ik had al drie honden, maar ik kon haar niet achterlaten. Ze liet zich rustig naar de auto dragen en ik kreeg al een likje. We zijn met haar naar de dierenarts gegaan voor een gezondheidscheck en voor alle vaccinaties. Bonnie was kern­gezond.

Toch bleek ze ziek toen we eenmaal thuis in Nederland waren. Ze at weinig en was misselijk. Na twee weken kreeg ik mijn vermoedens: Bonnie was zwanger! ‘Waar ben je aan begonnen’, zeiden mijn volwassen kinderen. De bevalling van haar ­puppy’s was heel bijzonder. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. Na zes puppy’s hielden ’s nachts de weeën op en ging mijn man naar bed. Ik bleef nog even op en een uur later, ver na middernacht, kwam er een zevende pup die heel zwak ter wereld kwam. Ik heb hem drooggewreven, onder de warmhoudlamp gehouden en gemasseerd totdat er weer leven in kwam. Opeens hadden we vier honden en zeven puppy’s. Een gezellige bende. Eén pup hebben we zelf gehouden. Zonder onze hulp was het faliekant fout afgelopen met Bonnie en haar puppy’s. Op Rhodos had ze dit nooit overleefd. Vaak zeggen mijn man en ik tegen elkaar: fijn dat ze bij ons is. Het is heel frappant hoe het gelopen is. Het heeft gewoon zo moeten zijn.”

Met een huisdier voel je je minder eenzaam, blijkt uit onderzoek: www.plusonline.nl/plushuisdier