Mijn verhaal: Aan het gedrag van mijn adoptiekind ging ik bijna onderdoor

''Met mijn man en ons zoontje van 5 jaar bewonderde ik de giraffen in de dierentuin toen mijn mobiele telefoon rinkelde. Het was het adoptiebureau. Die dag was er op een ander continent een meisje geboren. De moeder was drugsverslaafd, zat in de gevangenis en moest haar kind afstaan. Wilden wij de baby hebben? Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Onze zoon had ons zoveel vreugde gebracht; we wilden dolgraag nog een kindje. Maar zwanger worden lukte niet meer.

Toen ik vier dagen later de baby voor het eerst in mijn armen hield, huilde ik van geluk. Zij was het: mijn dochter. De eerste signalen dat er iets mis was, kwamen toen Irene een jaar of 2 was. Ze was ongehoorzaam, driftig en opstandig. Andere peuters gaan misschien ook op de grond liggen krijsen in een supermarkt, maar bij Irene was het extremer. Het waren de eerste symptomen van de gedragsstoornis ODD.

Toen overleed mijn man. Ze was 4 jaar en daarna werden de problemen groter. Ze wees mij continu af. Als ik haar wilde knuffelen, duwde ze me weg. Ook door bijvoorbeeld lelijke dingen te zeggen als: ‘Je stinkt.’ Of ’s morgens in de badkamer: ‘Waarom doe je mascara op? Je bent toch lelijk. Je krijgt toch nooit meer een man.’ Het was heel heftig. Soms trok ze in een vlaag van woede al mijn kleren uit mijn kast en smeet die op de grond. Mijn zoon had er ook last van. Hij trok zich steeds meer terug. Omdat Irene geadopteerd is, accepteerde ik te veel. Ik voelde het bijna als mijn opdracht lief tegen haar te blijven doen, van haar te blijven houden. Ook al ging ik er zelf bijna aan onderdoor. Ik was constant gestrest en verdrietig.

Inderdaad had ik best graag een nieuwe relatie gehad, maar daar had ik de energie niet voor. En als ik een keer uitging met een man en hem aan Irene voorstelde, joeg zij hem weg door zich te misdragen. Onuitstaanbaar.

Vier maanden geleden heb ik besloten dat ik mijn leven terug wil. Ik heb haar voor minimaal een jaar ondergebracht in een opvang en behandelcentrum voor kinderen die veel hebben meegemaakt en daardoor problemen hebben. Eén keer per twee weken komt ze op bezoek. Het gaat nu al beter tussen ons. Maar voor mezelf heb ik een grens gesteld: Irene kan alleen terug naar huis als ze mij accepteert in mijn rol als moeder. En zich houdt aan de regels die ik stel. Na al die jaren kan ik me eindelijk weer ontspannen.”

Uw verhaal in Plus?

Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.

Dit artikel is eerder verschenen in Plus Magazine november 2017. Nog geen abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!