Mijn verhaal: blij dat ik voor mijzelf heb gekozen

‘Mijn man en ik hadden geen goed huwelijk. Hij was autoritair, overheersend, wist alles altijd beter. Bovendien kleineerde hij niet alleen mij, maar ook de jongens. Misschien had ik hem eerder moeten verlaten, maar dat durfde ik niet. Ik was bang dat ik het in mijn eentje niet zou redden én ik wilde de kinderen geen scheiding aandoen. Pas toen ik in de gaten kreeg dat ook zij thuis op hun tenen liepen, heb ik ingegrepen.

De directe aanleiding was iets dat mijn oudste zoon Marten voor ons had verzwegen. Hij bleek een vriendin te hebben en dat meisje verongelukte. Ik was verbijsterd toen ik pas een week later hoorde over haar dood. Waarom had hij niets verteld? Dan had ik hem kunnen steunen op de begrafenis.

Marten zei dat hij vooral niets had verteld vanwege zijn vader. Hij was bang dat mijn ex de relatie toch zou afkeuren. Marten deed namelijk niets goed in zijn ogen. Ik was er kapot van. Mijn ex daarentegen reageerde nauwelijks. In plaats daarvan begon hij over wat hém ­allemaal dwarszat en wat er volgens hem moest veranderen in huis en in mij. Dat was de druppel. Ik was er klaar mee.

De bedoeling was dat ik na mijn scheiding samen met de kinderen in ons huis zou blijven wonen, totdat dat verkocht was. Door de crisis raakte het huis echter onverkoopbaar en kwam ik – zelfs na vier jaar – niet los van mijn ex, die de hypotheek betaalde. Daardoor bleef hij een te grote, negatieve invloed op mijn leven houden. Hij vond bijvoorbeeld dat ik beter mijn best moest doen voor de verkoop. Stelde allerlei onzinnige eisen. Ik was dat zo zat. ‘Als je het allemaal zo goed weet, ga jij hier maar wonen. Ik zoek een ander huis’, zei ik hem.

Sneller dan verwacht, vond ik woonruimte in een dorp tien ­kilometer verderop. Waar ik echter geen moment rekening mee had gehouden, was dat de kinderen besloten in het oude huis te blijven wonen. Zij hadden hier hun leven, zeiden ze. Ik weet, het zijn volwassen knullen, 21 en 24 jaar oud. Ze zouden zich vast prima redden. Maar toch.
Ik ging het huis uit, met pijn in mijn hart. Mijn nieuwe huis voelt soms leeg. Ik heb niets meer om voor te zorgen. Volgens vriendinnen is het de hoogste tijd om eens lief te zijn voor mezelf. Ik weet, ze hebben gelijk.

Ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen, al heb ik nog vaak het gevoel dat ik mijn jongens in de steek laat. Over met name de oudste maak ik me zorgen. Hij mag niet opnieuw veranderen in die stille, moeilijk benaderbare jongen die hij was voor de scheiding. Ik hoop dat hij door onze tijd samen is opgewassen tegen zijn vader. Hij is sterker geworden. Vrolijker. Volwassener. Meer zichzelf. Ik moet loslaten en erop vertrouwen dat de zaadjes die ik de afgelopen jaren heb geplant, tot bloei komen.”

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen?

Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.