'Wat hoop ik dat de mondkapjesplicht nooit meer terugkomt'
Arnold (67): Zaterdag 7 oktober 1989 was een ochtend zoals vele andere. Ik verliet het huis vroeg, terwijl mijn vrouw en zoontje nog sliepen, en wandelde door de stille stad. Na een korte treinrit kwam ik aan bij Station Diemen, dat ik als NS-medewerker moest openen. Op het moment dat ik de sleutel in het slot stak, dook er een man met een pistool achter me op...
Machteloos volgde ik zijn aanwijzingen op: ik opende de deur en ging in het magazijn op mijn buik liggen. De overvaller bond mijn handen aan elkaar vast en wikkelde breed plakband om mijn hoofd, zodat mijn mond zat dichtgeplakt. Omdat ik verkouden was, kreeg ik haast geen adem meer, heel akelig.
Terwijl de overvaller de kluis probeerde open te maken, ging er van alles door mijn hoofd. Mijn Indonesische vrouw was nog maar net in Nederland. Ze had nog geen Nederlands paspoort. Hoe moest het met haar en ons zoontje, als mij iets overkwam? Dat mocht ik gewoon niet laten gebeuren!
De overvaller was kennelijk niet zo snugger; hij had zijn pistool op de mat gelegd, één meter bij me vandaan. Ik kreeg het voor elkaar om mijn handen los te maken en zonder aarzelen dook ik op het pistool af. Eén week eerder was in de buurt een overval geweest op een benzinestation. De medewerker daar had geen weerstand geboden. Toch was hij doodgeschoten. Stel dat dit dezelfde man was? Het was hij of ik!
Ik probeerde de trekker over te halen maar dat ging niet, vermoedelijk door de veiligheidspin. De overvaller schopte en sloeg me in mijn gezicht om het pistool terug te krijgen. Ik wist dat te voorkomen en kreeg het voor elkaar om de buitendeur te openen. Toen ging de overvaller er als een haas vandoor. Daar stond ik dan, buiten. De deur was in het slot gevallen. Met een kwartje dat in mijn broekzak zat, kon ik vanuit een telefooncel de spoorwegpolitie bellen.
Een gebeurtenis als deze gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Ik ben weken thuis geweest. Daarna ging het wel weer, al heb ik nog wel een aantal keer nare dromen gehad. Gelukkig duurde dat niet lang. Vermoedelijk omdat ik het heft in eigen handen had genomen. Wel bleef er een sluimerende angst: ik kon mijn volgende werkplek, een station in mijn nieuwe woonplaats, nog een hele tijd niet ontspannen openen. Uit voorzorg kamde ik altijd de hele omgeving uit, om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was.
En het bleek nóg een gevolg te hebben, merkte ik toen we mondkapjes moesten gaan dragen. Die mondkapjes deden me sterk denken aan het plakband over mijn mond. Ze dragen ging gewoon echt niet. Het betekende dat ik twee jaar lang niet met de trein kon, terwijl ik daar als voormalig NS-werknemer juist heel goedkoop gebruik van kan maken. Wat hoop ik dat de mondkapjesplicht nooit meer terugkomt…”
Uw verhaal in Plus?
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.