Mijn verhaal: ik heb mijn man nooit verteld over mijn eerste liefde

"Het is waar wat ze zeggen: je eerste liefde vergeet je nooit. Het is een bevroren gevoel dat voor altijd bij je blijft en soms ineens ontdooit. Ik ben al ­bijna 80, mijn geheugen laat me af en toe in de steek, maar het beeld van Cees op de dag dat ik hem voor het eerst zag, vergeet ik nooit meer. Hij kwam naast me staan bij de ophaalbrug. ‘Duurt lang hè?’ lachte hij. Ik weet nog dat ik mijn schouders ophaalde en zei: ‘’t Is mooi weer, dus vandaag vind ik het niet erg.’ Toen de brug weer naar beneden ging, fietsten we samen verder. Alsof we nooit anders hadden gedaan. Cees logeerde bij een tante in ons dorp. Door hem ‘ontdekte’ ik een compleet nieuwe wereld. Eentje waarin ik werd opgemerkt. Ik kreeg opeens liefde en aandacht van ­iemand. Dat was ik allemaal niet zo gewend. Ik kom uit een groot, druk gezin. Voor dagdromen was geen tijd. Er moest worden gewerkt.

Cees leerde me de lichtheid van het bestaan. We zwierven eindeloos rond op de fiets. En al hadden we eigenlijk geen rooie rotcent, hij verraste me regelmatig met een klein cadeautje. Tot hij op een avond niet kwam opdagen. Ik maakte me zorgen. Voelde: er is iets mis. Een dag later hoorde ik dat er iemand was aangereden door een tractor. Mijn hart stond stil. ’t Zal toch niet… Dus wel. Cees was op weg naar mij toen hij het ongeluk kreeg. Nog diezelfde dag overleed hij in het ziekenhuis. Ik was in shock, huilde dagenlang. Thuis probeerden ze me te troosten. Maar na een week of wat was de boodschap toch: ‘Je bent nog zo jong, je kende hem net, ga verder met je leven.’

Zonder Cees was de glans er vanaf. Toch ben ik tien jaar later getrouwd met een andere man. Hij was goed voor mij en onze zoon. Al heb ik bij hem nooit dat twee-handen-op-één-buikgevoel gehad zoals bij Cees. Ik heb hem ook nooit over hem verteld. Ik wist niet hoe hij zou reageren. Was bang dat hij het niet zou begrijpen en mijn gemis zou bagatelliseren met: je idealiseert het verleden te veel. Terwijl ik zeker wist dat ik dát niet deed. Als de dood er niet was tussen gekomen, was ik oud geworden met Cees. Die waarheid vond ik te pijnlijk voor mijn man. Dus hield ik hem voor mezelf. Pas nu ik oud ben en mijn man al jaren dood is, durf ik met een goede vriendin te praten over wat me als jonge vrouw is overkomen. In onze gesprekken komt Cees tot leven. Ik vertel haar over onze eerste zoen. Hoe hij me aankeek met zijn grote, bruine ogen. Mijn hand vastpakte en zei: ‘Ik wil altijd bij je blijven.’ Mijn vriendin vraagt weleens: ‘Was je leven niet makkelijker geweest als je hem nooit had ontmoet?’ Maar dat geloof ik niet. Want uiteindelijk kun je beter iets moois verliezen, dan dat je het nooit heb gehad."

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem.
Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, postbus 44, 3740 AA Baarn ov.v. ‘Mijn verhaal’.