Mijn verhaal: ‘In korte tijd heb ik wel een half miljoen vergokt’

'Ik heb altijd hard gewerkt en goede banen gehad, maar zodra ik geld had, ging ik ermee naar het casino. Van huis uit was ik niet anders gewend. Mijn vader gokte ook. Hij was een moeilijke man. Als gepensioneerd KNIL-militair kampte hij met psychische problemen, waarvoor hij geen hulp zocht. In plaats daarvan vluchtte hij het casino in en had hij nauwelijks oog voor zijn kinderen. Terwijl hij aan de roulettetafel zat, verbraste ik mijn zakgeld in de gokhal iets verderop. Zodra ik oud genoeg was, speelde ik ook roulette, blackjack of baccarat. Ik hield van de spanning, de euforie als ik won. Dan was het net of ik de hele wereld aankon. Natuurlijk kwam het vaker voor dat ik ’s avonds platzak terugreed naar huis. Dan kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan.'

Het werd een automatisme

'De casinobezoeken waren door de jaren heen, zonder dat ik het in de gaten had, een automatisme ge­worden. Ik had er geen enkele ­controle over. Best eng. Het was sterker dan mezelf. Mijn toenmalige vriendin vond het maar niks en ging bij me weg. Verschrikkelijk vond ik dat. Tot die tijd had ik mijn zaakjes ­financieel op orde, maar nu was ik zo verdrietig dat ik in korte tijd bijna al mijn geld vergokte.'

Half miljoen
'Ik denk dat ik in die tijd wel een half miljoen ben kwijtgeraakt. Ik ging failliet en bleef zitten met een torenhoge belastingschuld. Dat was het moment dat ik voor het eerst hulp zocht. Het haalde niet veel uit. Al snel verviel ik in mijn oude gokgewoonte.'

Depressie

'Pas toen mijn moeder overleed, op mijn 50ste, ik daarna depressief werd en het gokken verergerde, liet ik me opnieuw behandelen. Dit keer gerichter. Via groepsgesprekken met lotgenoten in de Jellinek-kliniek kwam ik erachter waarom ik eigenlijk gokte. Ik wilde dat mijn vader trots op me was. Ik wilde dat vaderlijke schouderklopje, zijn goedkeuring, zijn aandacht. Die ontdekking was voor mij de ommekeer. Ineens hoefde ik niet meer zo nodig. Mijn vader was immers al jaren dood, en hij was niet eens een goede vader voor me geweest.'

Gokken bleek zinloos

'Gokken bleek ineens zinloos. Dat inzicht hielp me weg te blijven uit de casino’s. Langzaam kreeg ik mijn leven weer op orde. Er kwam een nieuwe liefde. Mijn verslaving kreeg ik onder controle. Al sta ik mezelf soms nog toe met kleine bedragen te pokeren via internet. Mijn ervaring als gokverslaafde zet ik tegenwoordig om in iets positiefs; ik draag bij aan de ontwikkeling van verschillende vormen van therapie en methodieken om lotgenoten nog beter te kunnen helpen. Want een gokverslaafde is niet per se een slecht mens. Je hebt alleen een heel verkeerde gewoonte ontwikkeld waar je in je eentje beslist niet van afkomt. Maar met de juiste hulp wel.”