Mijn verhaal: mijn Westerse dochter verandert in een vrome moslima

"Ik ben bang dat ik mijn dochter Esma (17) kwijtraak. Hoe meer ik haar probeer bij me te houden, hoe meer ze als los zand door mijn vingers glipt. Laatst stond mijn oudste dochter Sofia (22) haar wenkbrauwen te epileren in de badkamer, toen Esma binnenkwam. Ze vroeg of ze het ook bij haar moest doen. ‘Nee’, zei ze misprijzend. ‘Allah vervloekt vrouwen die wenkbrauwen epileren om hun schoonheid te vergroten.’ Ik stond de was te vouwen op de gang en hoorde het gesprek. Mijn mond viel open in stomme verbazing.

Mijn twee dochters zijn nooit bijzonder religieus geweest. De islam hoort bij ons gezin, maar altijd op de achtergrond. Het geloof was nooit een bepalende factor. We doen mee aan de ramadan en bidden dagelijks, maar geen vijf keer. Een hoofddoek hebben de meisjes nooit gedragen, dat hoefde ook niet van ons. Toen mijn man het afgelopen jaar vrij plotseling overleed aan kanker hadden we het allemaal moeilijk. Maar Esma was ook boos. Ze eiste antwoorden die ik haar niet kon geven. In die periode begon ze vaker in de Koran te lezen. Ze haalt er steun uit, dacht ik toen. Maar de bliksem-metamorfose die ze de laatste maanden heeft doorgemaakt, beangstigt me. Esma was altijd heel open en besprak alles met mij en haar zus. Nu wordt ze al boos als we zonder te kloppen haar kamer binnenlopen.

Zodra ik binnenkom, slaat ze haar laptop met een klap dicht. Ik heb geen idee meer wat er in haar omgaat, of met wie ze contact heeft. Van een westers meisje in jeans en op gympen is ze getransformeerd in een vrome moslima die lange rokken draagt en een hoofddoek. Het is de laatste tijd meer regel dan uitzondering dat ze ons aanspreekt op het feit dat we in haar ogen niet vroom genoeg zijn. Het voelt vreemd om door mijn eigen dochter de les gelezen te worden. Ik weet dat ik het niet zou moeten accepteren, maar ik ben bang voor haar felheid. Dat het een fase is – dat ze er wel overheen groeit – is wat ik mezelf probeer voor te houden.

Maar als ik eerlijk ben, vrees ik dat het meer is dan dat. Ook Sofia maakt zich zorgen. Zij wees me op het bestaan van de hulplijn die bestemd is voor ouders en familieleden van radicaliserende jongeren. Ik ga contact met hen opnemen, heb ik besloten. Mijn ergste nachtmerrie? Dat mijn dochter op een dag zomaar verdwijnt, zoals dat Nederlandse meisje dat zonder enige waarschuwing naar Syrië vertrok om met een jihadstrijder te trouwen. Ik zeg tegen mezelf dat het idee dat Esma zoiets zou doen belachelijk is, maar daar begin ik steeds meer aan te twijfelen. Het klinkt misschien overdreven, maar voor de zekerheid heb ik haar paspoort verstopt.”

Om privacyredenen zijn de namen van alle betrokkenen gefingeerd.

Uw verhaal in Plus?

Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem.  Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.