Mijn verhaal: 'Op mijn 50ste ben ik toch nog moeder geworden'

'Als 16-jarig meisje paste ik op alle kleine kinderen uit de buurt. Ik gaf ze eten, speelde poppenkast met hun knuffels en bracht ze naar bed. Ik ging er als vanzelfsprekend van uit dat ik dat later ook met mijn eigen kinderen zou doen. Toch leek het niet voor me weggelegd. Pas op mijn 37ste kreeg ik een relatie met Herman. Hij bleek gelukkig net zo’n grote kinderwens te hebben als ik. We waren pas een paar maanden verliefd en we woonden nog niet samen, maar we besloten: we gaan er gewoon voor. Drie maanden later was ik zwanger.

Ik was zó blij. Zelfs alle ongemakjes, zoals pijnlijke borsten en vermoeidheid, maakten me gelukkig. Want die bevestigden het: ik was écht zwanger. Ik stond er totaal niet bij stil dat het ook mis kon gaan. Met dertien weken zwangerschap kreeg ik een echo. De arts smeerde wat gel op mijn buik en zocht met het echoapparaat naar het baby’tje. Maar op een gegeven moment hield ze stil en zei: ‘Het spijt me. Het hartje klopt niet meer.’ Ik heb de hele weg terug naar huis gehuild.

Toen ook de zwangerschappen daarna misgingen, overwogen we adoptie. Maar we zagen op tegen de ellenlange procedure. Toch wilden we nog steeds heel graag voor een kind zorgen dus meldden we ons aan bij pleegzorg. Een jaar later belden ze: mogelijk was er een match. Het ging om een 5-jarig Surinaams-Hindoestaans jongetje dat opgroeide bij zijn oma die slecht ter been was. Moeder had een psychische stoornis en vader was niet in beeld.
Voor een kennismakingsgesprek met hem en zijn oma reden wij naar een galerijflat in de Haagse Schilderswijk. Oma deed open, maar het jongetje zelf was nergens te bekennen. Toen we de woonkamer binnen liepen zagen we hem: verstopt onder een stoel. We gingen zitten en vertelden iets over onszelf aan zijn oma. Op een gegeven moment hoorden we een zacht stemmetje onder de stoel ‘Papegaaitje leef je nog’ zingen. We keken elkaar lachend aan en zongen met hem mee. Toen was het goed. In de periode daarna kwam hij een keer in de twee weken een weekend. We gingen met hem schommelen in de speeltuin, speelden tikkertje in het bos. We werden stapelgek op dat lieve, schattige kleutertje met zijn zwarte haartjes en verlegen lach.

Zeven jaar geleden werd de zorg te veel voor oma en kwam hij fulltime bij ons in huis, bijna 9 jaar oud. Sindsdien beschouw ik hem als mijn zoon. Ik herinner me nog dat ik met hem achterop in de stad reed en trots dacht: kijk mij eens fietsen, met mijn kind achterop. Het verlegen kleutertje is inmiddels een zelfverzekerde jongeman geworden, die een half hoofd boven me uitsteekt. 16 jaar alweer. Hij zit op reddingszwemmen, speelt prachtig piano en bakt heerlijke spekpannenkoeken. Het is echt gebeurd: op mijn 50ste ben ik moeder geworden.'

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine,
Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.