Mijn verhaal: op straat gezet

‘Meestal was ik als eerste aanwezig om ’s ochtends het rooster op het bord te schrijven en de lessen voor te bereiden. Na schooltijd vergaderde ik met andere leraren. Of er bleven leerlingen na die ik hielp om een achterstand met taal of rekenen weg te werken. En aan het eind van de dag was ik vaak de laatste die naar huis ging – mét in elke hand een plastic tas vol nakijkwerk. Mijn werk als lerares van groep 6 heb ik altijd vol overgave gedaan. En ondanks het harde werken, genoot ik van mijn leerlingen en fijne collega’s. Voor een groot deel ontleende ik mijn identiteit aan mijn werk. Lerares, dat hoorde bij mij.

Na ruim dertig jaar kreeg ik plotseling klachten. Het begon met artrose in mijn knie. Maar al snel kreeg ik ook last van oorsuizen en kon ik ’s nachts niet meer in slaap komen. Starend naar het plafond bleef ik maar malen over alle dingen die ik nog moest doen: evaluatieformulieren invullen, vervoer regelen voor een uitstapje, een nieuw project bedenken. Ik voelde me overspannen. Op advies van de directrice meldde ik me bij de bedrijfsarts. Maar die nam me niet erg serieus. ‘Stress bestaat niet’, zei ze. ‘Je moet zelf je grenzen bewaken.’ Met dat advies was ik niet erg geholpen. Ik ploeterde door tot ik me uiteindelijk, totaal uitgeput, ziek meldde. Ik voelde me heel onzeker: mijn lijf had me in de steek gelaten.

Ik heb diverse pogingen ondernomen om te re-integreren, maar ik kreeg geen goede begeleiding. In plaats van bij terugkomst te beginnen met ondersteunende werkzaamheden, stond ik meteen weer voor mijn oude groep. Daar was ik nog helemaal niet aan toe. Bij de laatste poging werd ik plotseling voor een kleutergroep gezet. Ik ging er vol goede moed tegenaan. Maar het fysiek bezig zijn brak me al snel op. Kinderen vroegen: ‘Juf, ik krijg mijn jas niet dicht. Juf, kun je mijn veters strikken?’ En daar ging ik weer: op mijn hurken, met mijn versleten knieën. Ook het oorsuizen kwam in alle hevigheid terug door het constante geroezemoes van kinderstemmetjes. Uiteindelijk ging het niet meer en werd ik ontslagen.

Het is inmiddels twee jaar geleden en ik heb mijn leven weer aardig op de rit. Na een diep dal ben ik er met hulp van psychologen weer bovenop gekomen. Ik doe nu vrijwilligerswerk waar ik veel voldoening uit haal en ik probeer naar de positieve kant te kijken: ik kom niet meer elke avond afgepeigerd thuis. Maar toch steekt het nog. Dat ik mijn carrière zo zou beëindigen, had ik nooit gedacht. Ik heb me 31 jaar lang voor honderd procent ingezet. En toen ik even iets minder kon presteren, werd ik aan de kant gezet. Afgedankt als een auto die niet meer zo soepel rijdt. Zo voelt het. Het lijkt wel of mijn baas vergeten is hoe hard ik altijd gewerkt heb.”

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.