Mijn verhaal: op verjaardagen blijf ik cadeautjes sturen

"Nooit verwacht dat mijn man en ik in deze ­situatie terecht zouden komen. We hebben maar één zoon. En uitgerekend met zijn vrouw hebben we onenigheid, waardoor we onze kleinkinderen niet meer mogen zien. Ik weet dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten, maar toch wil ik mijn kant vertellen. Niet omdat ik bitter ben of mijn gelijk wil halen. Ik wil alleen dat er meer aandacht komt voor grootouders zoals ik, want ik ben lang niet de enige die haar klein­kinderen niet ziet. Met mij zitten er duizenden in hetzelfde schuitje. Dat ik die kleintjes niet zie opgroeien en dat hun een oma wordt onthouden, voelt onrechtvaardig.

’t Liefst pleitte ik voor wetgeving die een omgangsregeling voor groot­ouders mogelijk maakt. In sommige andere EU-landen bestaat dit al. Ik verheugde me op het oma-schap. Mijn kleindochter Lieke is – naast mijn zoon – het mooiste wat me overkomen is. Terugkijkend begonnen met haar komst ook de problemen. Als mijn zoon Pieter en zijn vrouw Renate op bezoek kwamen, vond mijn schoondochter het raar dat we eerst Lieke knuffelden en hen daarna pas begroetten. Naarmate Lieke ouder werd, kwam Renate ook met steeds meer regeltjes waaraan ik me moest houden. Lieke mocht geen snoep, geen tv, geen tablet, geen koek... Natuurlijk hield ik me aan de regels, al vond ik sommige dingen wat overdreven. Er ontstonden kleine irritaties, daar moet ik eerlijk in zijn. Helemaal als ik zag dat ze richting haar eigen ­ouders veel soepeler was. Uiteindelijk kregen we ruzie nadat Renate ons had gevraagd op Lieke te passen en vlak voordat we haar zouden ophalen, afbelde. Haar moeder ging het doen. Prima, al zat het me niet lekker. Voorzichtig ben ik erover begonnen tegen mijn zoon. Hij wist van niks, vond het vreemd en zou het thuis bespreken. Uiteindelijk ontkende Renate glashard dat ze ons had gevraagd. Ze maakte me uit voor leugenaar. Pieter koos voor haar versie. Logisch. Wij waren niet meer welkom.

Dat is nu twee jaar geleden. Natuurlijk zijn er allerlei pogingen ondernomen om het goed te maken. Ik ga door het stof als ik daarmee de band herstel. Maar mijn schoondochter is vasthoudend. Ondertussen hebben ze nog een baby gekregen die ik alleen maar ken van de schaarse foto’s op Facebook. Zodra Pieter ­actuele kiekjes post, print ik ze uit en zet ik ze in een lijstje in de kamer. Op verjaardagen van de kinderen stuur ik nog altijd een cadeautje. Net als met Kerst en ­Sinterklaas. Er komt nooit een ­reactie terug. Ik mis ze elke dag. Wat was ik graag met ze gaan kamperen of naar de speeltuin gegaan. Ik wil een blog beginnen op www.voormijnkleinkind.nl waarin ik mijn kleinkinderen wil vertellen hoeveel ik van ze houd. Wie weet zien ze het ooit en willen ze me opzoeken. Hopelijk leef ik dan nog en is het niet te laat voor een verzoening."

Om privacyredenen zijn de namen van de betrokkenen gefingeerd.

Uw verhaal in Plus?

Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.