Mijn verhaal
'Op een doodgewone donderdag, elf jaar geleden, werd mijn leven in tweeën gespleten. Mijn man Wim werd opgehaald door de politie. Hij werd verdacht van ontucht met een minderjarig meisje.'
'De dagen dat hij vastzat was ik verstijfd van schaamte en angst. Was het mogelijk dat de man die al ruim dertig jaar mijn beste maatje was een dubbelleven in de schaduw leidde? Toen hij vrijkwam bij gebrek aan bewijs bleef het spoken in mijn hoofd. Ik wilde hem geloven. Maar als hij met rood aangelopen hoofd schreeuwde dat hij zich tot op het bot vernederd voelde en ik hem kon helpen door er nóóit meer over te praten, bekroop mij een unheimisch gevoel. Mijn zoons stonden pal achter hun vader. ‘En wij kunnen het weten’, bezwoeren ze.
Net wat te vaak
Mijn twijfel bleek hardnekkig. Ik volgde Wims blik voortdurend en stuiterde als die op een jong meisje viel. Dat gebeurde net wat te vaak. Vrijen was tijdens ons hele huwelijk ingewikkeld geweest, nu kon ik het helemaal niet meer. Toen we een paar jaar later scheidden omdat we te ver van elkaar waren afgedreven, zat ik vol zelfverwijt. Niet hij, niet de politie had ons huwelijk kapotgemaakt, maar ík, met mijn argwaan zonder bewijs. Want als je echt van iemand houdt, dan geloof je hem toch op zijn woord?
Twijfel en boosheid
Ik heb verschrikkelijk aan mezelf getwijfeld, elke dag weer. En toen hij, drie jaar geleden, opnieuw werd opgepakt en dit keer wel degelijk werd veroordeeld voor seksueel misbruik van een meisje van 11, werd dat alleen maar sterker. In plaats van boos op hem te zijn, was ik vooral kwaad op mezelf. Ik had het idee dat ik hem hiertoe gedreven had. Stel dat hij die eerste keer inderdaad onschuldig was geweest en zich had ingehouden doordat ik aan zijn zijde stond – dan was het mijn schuld dat het dit keer was misgegaan. Het was míjn schuld dat er een meisje voor het leven getekend was. Míjn schuld dat mijn zoons kapot van verdriet waren. Wat mijn omgeving ook zei, ik kwam hier niet van los.
Beschermen en veiligstellen
Tot mijn eerste kleindochter werd geboren. Toen ik haar in mijn armen hield en er een intense liefde vrijkwam die me overspoelde, dacht ik alleen maar: wat ben ik blij dat ik jou heb beschermd. Als het al waar is dat het alleen maar sluimerde bij mijn man, dan nog, dan nóg had ik dit wondertje koste wat kost willen beschermen en veiligstellen. En voor het gedrag van mijn man is helemaal niemand verantwoordelijk, alleen hij. Ik ben nu alleen nog maar heel erg blij en opgelucht dat hij niet meer in ons leven is. Ik heb weer vrede met mezelf, ik heb het juiste gedaan. En ik koester wat ik wél heb: twee geweldige zoons en de mooiste, liefste kleindochter die er maar is.'
Uw verhaal in Plus?
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- Plus Magazine