Wat is het liefste wat hij/zij ooit voor u deed?

Mijn droom

“Ik kom uit een gezin van zes kinderen waarin de jongens mochten studeren en de meisjes niet. Die moesten zo snel mogelijk aan het werk. Aan mijn droom dat ik kleuterjuf wilde worden, hadden mijn ouders dan ook geen boodschap. Dat vond ik verschrikkelijk jammer, maar ik moest me erbij neerleggen. Zo ging dat toen. Toen mijn man in onze verkeringstijd van mijn hartenwens hoorde, vond hij dat ik deze moest realiseren. Hij stapte naar de kleuterkweek en zorgde ervoor dat ik toegelaten werd. Ik ben bijna veertig jaar met erg veel plezier kleuterjuf geweest.”
Marike van Heel (81), Den Haag

Geen bloemen?

“Mijn man had kanker. Hij had zelf een tekst voor zijn rouwkaart gemaakt. Onderaan stond: Geen bloemen. Wel een donatie voor mijn vrouw, opdat zij elke week bloemen kan kopen voor haarzelf.”
Marian Gude

Zeldzaam zacht

“Dit zijn de laatste regels uit het gedicht ‘Onder de appelboom’ van Rutger Kopland: gelukkig kwam er iemand naast mij / zitten, om precies te zijn jij / was het die naast mij kwam onder de appelboom / zeldzaam zacht en dichtbij / voor onze leeftijd. Ik vind het prachtig en mijn vrouw weet dat. Op mijn 70ste verjaardag zong ze het voor me. Ze had het zelf op muziek gezet. Dat ze na bijna 45 jaar huwelijk nog zoiets liefs voor me deed, ontroerde me zeer.”
Henk Zeilstra (71), Assen

Getty Images

Koetsje

“Mijn man en trouwden in 1959. We hadden weinig geld, dus het werd een eenvoudige bruiloft. Dat gaf niet. We waren al zo gelukkig met elkaar. Ik was heel graag in een koetsje naar de kerk en het stadhuis gegaan, maar dat zat er niet in. Toen we afgelopen september ons 55-jarig huwelijksfeest vierden, verraste mijn man me alsnog met een koetsje. Samen maakten we een ­prachtige tocht door de Veluwse bossen. Onze vlam dooft nooit.”
Angela van der Meer-Montanus (78), Boxmeer

Juichend

“Ik ben dol op hardlopen en wilde graag een marathon lopen. Het kost erg veel tijd om hiervoor te trainen en door mijn werk ben ik al zoveel weg. Mijn vrouw stimuleerde me om het toch te doen. Ik ging juichend over de finish.”
Piet van den Akker (50), Hillegom

Diepste geheim

“Ik wilde mijn 65ste verjaardag vieren, maar zag op tegen al het geregel en besloot het af te blazen. In het diepste geheim huurde mijn man een zaaltje, nodigde onze familie en vrienden uit en verraste mij met een surpriseparty. Het was een enige dag.”
Alma Schiphorst (67), Heusden

Hij wás er toch

“Mijn man kan helemaal niet tegen bloed. Als er iets met de kinderen was, ging ik altijd met ze naar de dokter. Zes jaar geleden kreeg ik borstkanker. Ik zag ertegen op om na de operatie waarbij mijn borst werd geamputeerd alleen wakker te worden. Toen ik bijkwam, zat hij naast me. Met een krampachtig glimlachje lachte hij naar me. Ik wist hoe moeilijk het voor hem was om tussen alle toeters, bellen en slangen te zitten, maar hij wás er. Dat was precies wat ik op dat moment nodig had.”
Mariska de Jong (62), Sneek

Open armen

“Noem het een midlifecrisis, maar twaalf jaar geleden zag ik ons huwelijk niet meer zitten. Ik miste iets, maar wist niet goed wat. Toen ik ­tegen mijn vrouw zei dat ik afstand wilde, slikte ze en zei dat we dat dan maar moesten regelen. We konden het appartement gebruiken van vrienden die op reis gingen. Daar bivakkeerden we om de beurt, de ander was dan bij de kinderen in ons eigen huis. Ik had het nodig om op mezelf teruggeworpen te worden. De eerste weken vond ik dat heerlijk, daarna begon ik mijn vrouw te missen. Opeens zag ik haar liefde, kracht en wijsheid. Dat ze me met open armen ontving toen ik met hangende pootjes bij haar terugkwam, vond ik groots van haar. Dat zij mij ruimte gaf om uit te zoeken wat ik nodig had, is pure liefde.”
Harry Smit (51), Amersfoort

Hotelletje

“Achter mijn rug om vroeg mijn vriend vrij aan mijn baas en nam me mee naar een romantisch hotelletje aan zee.”
Francien de Vries (52), Geertruidenberg

Keer op keer blij

“Mijn man neemt elk weekend een aantal ­tijdschriften voor me mee. Zeker een stuk of zes. Dit doet hij consequent het hele jaar door en al zeker twintig jaar lang. Hij had me ook een ­abonnement kunnen geven, maar hij kiest ervoor om elke week te bedenken waarmee hij me nu weer mee wil verrassen. Hij maakt me er keer op keer heel blij mee.”
Anne Steenbergen-van Dijk (49), Deventer

Getty Images

Mijn redder

“Midden in de nacht werd ik opeens wakker van de misselijkheid. Ik moest rennen om op tijd in de badkamer te komen. Omdat die bij ons beneden is, sprintte ik de trap af. Na twee treden werd alles zwart. Ik kwam pas drie uur later bij in het ziekenhuis. Daar vertelde mijn man Stan dat hij wakker was geworden van een paar keiharde klappen. Toen hij ging kijken, zag hij me in een rare houding onder aan de trap liggen. In een plas bloed. Wat een geluk dat hij thuis was, want in die tijd was hij vaak weg voor zijn werk. Ook ’s nachts. Stan deed wat hij altijd doet: rustig blijven. Hiermee redde hij mijn leven. Hij dacht dat ik dood was, maar raakte niet in paniek en belde 112. Terwijl ik buiten bewustzijn was, moest ik overgeven. Als ik alleen was geweest, was ik gestikt. Nu kwam ik er met alleen een zware hersenschudding van af. Het is een enorm geluk dat ik er nog ben. Het maakt onze relatie nóg intenser.”
Jolanda Goris (52), Amsterdam

Samen zorgen

“Mijn liefde ging met mij mee naar Engeland, zodat we daar zeventien maanden voor mijn bejaarde en licht dementerende vader konden zorgen.”
Jennifer Rietdijk-Shepard (71), Dordrecht

Geloof in de liefde

“Op Valentijnsavond 2005 wandelden mijn man Johan en ik langs het kerkje in het Franse dorpje Bèze in de Bourgogne, waar wij een tweede huis hadden. Johan pakte mijn hand en vroeg of ik met hem wilde trouwen. Het ontroerde me zeer. In 1993 zijn we voor de wet getrouwd om praktische redenen, zoals het regelen van onze nalatenschap. Later vonden wij dat er nog iets ontbrak aan onze relatie, we hadden nog geen invulling gegeven aan ons geloof. Naarmate we ouder werden, hielden we ons daar meer mee bezig. Natuurlijk zei ik ‘ja’ en een paar maanden later beloofden we elkaar in het Frans eeuwige trouw. Het gaf me een heel fijn en warm gevoel om opnieuw ons gevoel voor elkaar te uiten. Ons geloof is geloof in de liefde.”
Linda Rouwendaal (62), Veen

Kracht

“Het is nu ruim dertien jaar geleden dat mijn man te horen kreeg dat hij longkanker had en niet meer beter kon worden. Mijn man wilde geen chemo die hem nog zieker zou maken. Hij wilde naar huis om samen met mij en de kinderen te genieten van de tijd die ons nog restte. Dit was het liefste wat hij voor mij kon doen. Toen we trouwden, beloofden we elkaar ‘tot in voor- en tegenspoed’. Ik was zo blij dat hij me toeliet toen het noodlot toesloeg. We hadden een heel fijne en intense tijd met elkaar, ook al was het niet altijd makkelijk. De verzorging van hem heeft me veel kracht gegeven. Na zijn overlijden had ik die kracht hard nodig om alleen verder te kunnen leven.”
Wil (72)