Interview Myrna Goossen: 'Mijn lach is er nog steeds, maar is veranderd'

Tussen het televisiewerk door schreef Myrna Goossen kinderboeken als De Densers en Welterusten Kleine Dromer. Recentelijk ontwierp ze voor het meubelmerk Chesterfield een eigen bankenlijn Chesterfield by Myrna. Vanaf 6 oktober presenteert ze het RTL-­televisieprogramma Myrna Plus in samen­werking met Plus Magazine.

'Ik kletste met god'

‘Vroeger was ik een denkertje. ’s Avonds in bed vroeg ik me af: wat is God, wat is liefde, hoe zit de wereld in elkaar? Ik denk dat het te maken had met de scheiding van mijn ouders toen ik 4 jaar oud was. De onbevangenheid was weg, het leven riep vragen op. Die binnenwereld besprak ik niet met mijn vriendinnetjes, met wie ik overdag onbezorgd speelde. Eigenlijk praatte ik er met niemand over. Dat maakte me weleens eenzaam, maar ook weer niet, want ik kletste met God. God was voor mij een soort troostende lichtbron, al kon ik het toen nog niet zo onder woorden brengen.

Ouders konden niet samen leven

Ik weet nog goed hoe mijn moeder me vertelde dat zij en mijn vader uit elkaar zouden gaan. Ze had een nieuw rood stoffen lampje voor me gekocht. Dat zou ik straks in mijn nieuwe kamer mogen ophangen, want we zouden verhuizen omdat zij en mijn vader niet meer in hetzelfde huis konden wonen. Ze deed dat heel liefdevol. Mijn moeder was een sterke, krachtige vrouw. Ook heel kwetsbaar, maar dat liet ze minder zien. Eén keer in de twee weken zag ik mijn vader op zondag, dan gingen we bijvoorbeeld naar de dierentuin. Een man met droge humor, die een veel kleinere rol speelde in mijn leven.

'Myrna is iemand die van het leven leert'

Ik was dol op dansen, daar kon ik al mijn emoties in kwijt. Vier keer in de week ging ik naar balletles. Het was mijn droom om professioneel danseres te worden. Maar zo rond mijn 16de kreeg ik te horen dat mijn lichaam daar niet voor gebouwd was. Ik ben toen radicaal gestopt. Ik voelde me verslagen omdat ik jarenlang geïnvesteerd had in iets wat geen vruchten had opgeleverd. Wij groeiden niet op met de Bijbel, maar mijn moeder was zeker geen atheïst. Op een keer nam ze mijn broer en mij als kind mee naar de film Jesus Christ Superstar. Dat was weer zo’n impuls voor mijn interesse in spiritualiteit. Na de basisschool wilde ik dan ook per se naar een christelijke middelbare school. Ik ging naar de havo, al wees mijn Citotoets hoger uit. Mijn juffrouw zei: ‘Myrna is iemand die van het leven leert, meer dan uit de boeken.’ Dat klopte. Waarom twee en twee vier is interesseerde me een stuk minder dan hoe mensen zich tot elkaar verhouden.

De middelbare school

Op de middelbare school had ik een fantastische godsdienstleraar: dominee Van der Neut. Hij liet ons zelf vertellen over bepaalde gedeeltes uit de Bijbel. Ik vertaalde al die Bijbelse metaforen naar situaties van nu. Dan zei hij over mij: ‘Kijk, dit is iemand die niet is opgegroeid met de Bijbel, maar ze voelt wel aan wat er staat.’ Ergens was het misschien een voordeel dat ik niet religieus was grootgebracht; ik was daardoor helemaal vrij om mijn eigen spiritualiteit vorm te geven.

Directiesecretaresse

Na de middelbare school volgde ik de opleiding voor directiesecretaresse, maar mijn carrière liep anders. Toen ik na de opleiding secretaresse was bij de AVRO, werd ik gevraagd mee te doen aan een ledenwervingsspotje. Tijdens de opnames voor het spotje was ik zo verlegen dat ik heel hard ben gaan lachen. Om die lach ben ik aangenomen en de televisiewereld in gerold. Mensen vonden het warm en hartelijk. ­Niemand had door dat ik eigenlijk heel timide was.

De lach is veranderd

Nu is die lach er nog steeds. Maar hij is veranderd. Hij ontstond uit verlegenheid en werd vervolgens een handelsmerk. Nu zit er in mijn lach meer ­levenservaring. Ik ben er trots op, want ik kan er mensen blij mee maken. Collega’s hebben weleens gezegd dat ik verliefd ben op iedere gast aan tafel. En dat klopt ook wel. Ik ben onder de indruk van de kracht en het doorzettingsvermogen van mensen. Gasten die ik interview, zijn vaak bezig met iets nieuws. Dat is iets wat me aanspreekt. Ik ben een meester in ergens mee stoppen en nieuwe ideeën vormgeven. Die fase tussen stoppen en opnieuw beginnen is zwaar, maar je wordt er emotioneel een rijker mens door. Je likt je wonden, vraagt je af hoe het komt dat er weer een deur dicht is en leert erop te vertrouwen dat er weer iets goeds komt.

Overleden moeder

Ruim anderhalf jaar geleden overleed mijn moeder. Dat was weer zo’n moment dat mijn leven letterlijk op z’n kop zette. Ze is op een nare manier overleden. Ik zat erbij en kon niets voor haar doen. Daar ben ik echt een tijd van in shock geweest. Ik voelde me schuldig dat ik haar op dat moment niet heb kunnen helpen. Later begon ik me ook af te vragen of ik het goed genoeg gedaan had als dochter, want natuurlijk waren er periodes dat we botsten, dat ik een lastige puber was. Ik probeer mezelf te vergeven en dat lukt aardig. In de periode van haar overlijden presenteerde ik het radioprogramma Wekker-Wakker! van MAX. Daar werden veel nostalgische muzieknummers uit haar tijd gedraaid. Engelbert Humperdinck, Don McLean met Starry starry night. Het programma was ­’s morgens vroeg, dus ik was net uit bed, had mijn ­beschermingsschilletje nog niet om me heen.

Ontslag

Ik redde het niet meer, heb ontslag genomen. Rond die tijd heb ik ook mijn huis verkocht en ben kleiner gaan wonen, meer in de natuur. Nogal rigoureus, maar ik wilde echt een nieuw begin. Toen moest ik dus de flat van mijn moeder ontruimen en mijn eigen spullen halveren. Over ieder ding zat ik te twijfelen. Op een gegeven moment heb ik een term bedacht: ‘Ik ga onthebben’, en meteen werd het gemakkelijker om dingen weg te doen. Herinneringen heb je in je hart. Van één ding heb ik spijt: dat ik het dressoir, dat mijn moeder van haar ouders had gekregen, langs de kant van de weg heb gezet. Ik hoop dat iemand anders er nu blij mee is.

Nieuwe liefde

Wandelend dicht bij mijn nieuwe huis, kwam er – nadat ik jarenlang single was geweest – letterlijk een nieuwe liefde op mijn pad. Ik kende hem al van vroeger en hij zag mij lopen met mijn hond. Met oud en nieuw stuurde hij mij een sms’je en inmiddels noemen we het een relatie. Vroeger was ik nogal open over zulke dingen, maar nu ben ik voorzichtiger. Je hebt die rotondes al een paar keer gehad en ik besef de kostbaarheid en kwetsbaarheid. Voor mij houden die liefde en het overlijden van mijn moeder wel verband. Als zij niet was overleden, dan was ik hier niet gaan wonen en ­waren we elkaar niet tegengekomen.

Weinig mensen begrijpen hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben
Zo kunnen nare dingen soms een cadeau zijn, hoe afschuwelijk ook verpakt. Steeds meer ben ik eraan toe om te vertellen wat me ten diepste bezighoudt, om ook die spirituele binnenkant te delen. Ik denk dat weinig mensen begrijpen hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben. En dan kies ik nota bene ook nog voor dat bizarre televisievak, waar je in de publieke belangstelling staat en iedereen een mening over je heeft. Toon Hermans schreef me ooit een brief, die me nog altijd zeer dierbaar is: ‘Jij vindt je eigen weg.’ Zou hij nu op een wolkje zitten en denken: dit is wel een heel bijzondere weg?

Eigen ontwerp

Straks komt er een chesterfieldbank uit die door mij is ontworpen. Over bijzondere weg gesproken. Ik was voor de televisie in gesprek met iemand die werkt bij Chesterfield en die vertelde dat elke bank op een eigen manier aangekleed kan worden. Toen begonnen er bij mij allerlei radartjes te werken. Mijn liefde voor spiritualiteit en lifestyle kwamen samen. De knopen op de ‘Chesterfieldbank by Myrna’ zijn edelstenen. Nu ik dit eenmaal verzonnen heb, ben ik ook al bezig met het ontwerpen van een ‘spiritueel’ theeservies.

Weer op televisie te zien

En het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ik begin ook weer op televisie, een gezellig informatief programma waarin ook Plus ­Magazine een aandeel heeft, bij RTL. Allemaal ­dingen die dicht bij mijn hart liggen. Mijn moeder zei voor haar overlijden: ‘Als ik straks boven ben, zal ik zorgen dat al je wensen uitkomen.’ Toen wilde ik daar nog niets van weten, maar nu voelt het echt zo. Via een medium heb ik twee keer een boodschap van mijn moeder doorgekregen. De ene was dat ze blij was dat ik nu deed wat ik echt graag wilde. De andere boodschap was dat ze oneindig veel van me houdt.

Opleiding voor medium

Dat was voor mij zo troostrijk dat ik besloot om zelf de opleiding voor medium te gaan volgen. Ik wil mensen ook die troost kunnen bieden. Contact met boven, het klinkt zweveriger dan het is. Mensen zijn verleerd om naar hun ziel te luisteren; een medium is eigenlijk een soort kanaal voor de overledenen die via de ziel spreken. ­ De opleiding duurt een paar jaar. Terecht, want het is iets dat je zorgvuldig moet doen, anders kun je mensen schaden. Je moet er niet met je eigen invulling tussen gaan zitten. Na het verlies van een geliefde zijn mensen zo ontvankelijk en zo kwetsbaar, weet ik uit eigen ervaring.

Huidkanker

Vijf jaar geleden werd bij mij huidkanker geconstateerd. Ik ben daar met succes voor behandeld. Maar het maakte me wel onzeker, minder onbevangen. Een gezonde toekomst was niet meer vanzelfsprekend. ­Afgelopen zomer had ik voor het eerst wat onbezorgdheid terug. Iets van: het moet nu maar afgelopen zijn. Ik wil het leven dat voor me ligt, niet verpesten door me zorgen te maken. Zo is het ook met doodgaan. Ik wil daar niet nu al bang voor zijn. Ik hoop na de ervaring met mijn moeder wel dat het een zachte dood zal zijn. Ik ben nieuwsgierig naar hoe het zal zijn om als een ziel ­zonder lichaam dierbaren weer tegen te komen, want ik geloof niet in de dood als een groot niets. Ja, ik ben nu nieuwsgierig als het gaat om mijn eigen overlijden, maar ik denk dat ik tegen die tijd in mijn broek poep van angst. Wat ik het allermeeste hoop, is dat ik iemands hand kan vasthouden op het moment dat ik heenga."

Myrna Plus wordt mede mogelijk gemaakt door: Rabobank, A.Vogel, Fletcher Hotels, Flinndal, Veilig Verkeer Nederland en ook door Brugman keukens & badkamers, Prominent, Nierstichting, Molenaar, Volvo Cars Nederland, Specsavers, Kanker.nl