De aangifte van Jan Terlouw

Hoe doet Jan Terlouw, schrijver en oud-politicus, zijn aangifte? Een kort interview!

Doet u uw aangifte zelf?

“Nee, dat doet al vijftien jaar lang een belastingconsulent die eens per jaar langskomt. Om het zelf te doen werd op een gegeven moment nogal ingewikkeld. Ik had een zomerhuis en inkomsten uit verschillende richtingen, moest kijken wat wel of niet afgetrokken kon worden dit vind ik veel handiger. Ik bewaar de opgave van mijn inkomsten, de saldi van mijn bankrekeningen enzovoorts en daar gaan we dan samen voor zitten. Maar zij doet het hoofdwerk en is heel goed ‘ingeburgerd’ in mijn financiën.”

Ooit een akkefietje gehad met de fiscus?

“Nee. Er is weleens een extra controle uitgevoerd, maar dat leidde niet tot enig probleem. Ik neem aan dat dit steekproefsgewijs gebeurt. Het is nooit gebeurd dat thuis alles werd doorgespit. Hoeft ook niet, ik geef alles altijd behoorlijk en netjes op.”

Welke belasting mogen ze van u afschaffen?

“We leven in een rijk land, ik leef in welvaart en er moet ontzaglijk veel gebeuren in de samenleving aan onderwijs en wegen en weet ik wat. Dat ik mijn deel daaraan bijdraag, vind ik niet erg. Ik vind dat tamelijk hoge belastingtarief van 52 procent nog wel oké, maar erger moet het niet worden.

Waar ik wel moeite mee heb, is dat de belastingdienst de volksvertegenwoordiging dus, de samenleving zich ermee bemoeit hoeveel geld ik mag geven aan mijn kinderen. Waarom mag ik wat ik heb verdiend met hard werken en waarover ik veel belasting betaal niet aan hen geven? Ik vind het zeer hinderlijk dat ik maar zeer beperkt giften mag geven waarover zij, boven een bepaald bedrag per jaar, ook weer belasting moeten betalen. Je kunt kinderen natuurlijk wel cadeautjes geven en onder de tafel wat doen, maar grote bedragen om ze bijvoorbeeld te helpen bij het kopen van een huis of zo, dat mag niet. Tenzij ze daar weer belasting over betalen. Als er opeens €100.000 weg zou zijn, wil de fiscus weten waar die heen zijn. Ik doe dus alles correct zoals het hoort. Maar hier zit een zekere onrechtvaardigheid in, en dat stuit me tegen de borst. Wat van mij is, is eigenlijk ook van mijn kinderen, zo vind ik. En dan heb je ook nog het successierecht. Waarom moeten zij daar ook nog voor betalen? Het is toch mijn geld? Ik heb er al belasting over betaald, en niet weinig ook.”