Ik was erbij: sjans in de minirok

‘Ik was amper 16 jaar oud en vreselijk onzeker over mijn spillebeentjes. De meeste kleding die ik droeg, paste me niet. Daarom ging ik samen met mijn zusje op naaicursus. Het resultaat: een piepklein strak rokje volgens de nieuwste mode, al ontbrak het me aan moed om het te dragen. Tot ik met de klas van de mms naar Parijs ging. Dapper stopte ik mijn rokje in de weekendtas en op een vroege lente-ochtend trok ik het aan.

Heel onzeker – want het rokje voelde veel te bloot – wandelde ik over een groot plein bij Les Halles. Opeens klonk er gefluit en een uitroep: ‘Oh la la, mini-jupe!’ Miniesjuup? Zeker een Frans scheldwoord, dacht ik. Totdat ik zag hoe mijn klasgenootjes naar me keken. ‘Moet je die mannen eens zien, ze fluiten naar je en roepen mini-jupe’, zei een meisje uit de klas. Mini-jupe, oftewel minirok, dat woord zal ik nooit meer vergeten. De Parijse mannen bleven fluiten en roepen, en voor mij voelde dat als een eeuwig durend applaus.

Toen ik eenmaal terug in Nederland vol trots met mijn rokje over straat liep, werd ik hard uitgelachen door twee jongens op een brommer: ‘Hé zus, er komen twee draadjes onder je jas vandaan. O nee, het zijn je benen!’ De minirok kwam in een donker hoekje in de kast terecht. Stomme Nederlanders. Vive La France!”

Controle met de liniaal

“Ik zat in de jaren zestig op een strenge middelbare school. Op een goede dag stonden er onder aan de trap twee leraressen met een liniaal. Elke minirok werd opgemeten. De rok mocht niet korter zijn dan 10 centimeter boven de knie. Was dit wel het geval, dan kon je direct naar huis om je om te kleden. Of je moest de zoom uit je rok halen zodat hij langer werd.” Thea Lange (61), Dirksland

Stiekem inkorten

“Van mijn vader mocht ik in de jaren zestig geen minirok dragen. Ik kocht een zwart-witte pop-art-jurk die iets over mijn knie hing, en haalde iedere week één centimeter van de zoom. Zo werd hij steeds korter. Mijn vader heeft er nooit commentaar op gehad.” Anneke Lageveen (58), Sintjohannesga