Daar is ook juridisch niets tegen te beginnen
Een echtpaar besloot na zeven jaar te gaan scheiden. Nou ja, dat had de man in zijn eentje besloten. Hij had namelijk zijn oog laten vallen op een veel jongere vrouw en daar is ook juridisch niets tegen te beginnen.
Televisiepersoonlijkheid mr. Frank Visser geeft elke maand een kijkje in de keuken van de rechtspraak.
Dus werd de echtscheiding uitgesproken. De echtelijke woning stond op naam van de man. Hij was de enige eigenaar. Daarom moest zijn ex uit de woning vertrekken en plaatsmaken voor de nieuwe vriendin. Bijkomend probleem voor de ex was, dat zij bij aankoop van de woning had meegetekend voor de hypotheek. Dat betekende, dat zij ook na de echtscheiding hoofdelijk aansprakelijk bleef voor betaling van de rente en aflossing. Hoe stom kun je zijn, als je daarmee akkoord gaat! Maar ja, liefde maakt blind.
Dat resultaat vond de rechter terecht niet eerlijk. Hij paste daar een mouw aan, door te bepalen ‘dat de vrouw zal worden ontslagen uit de hoofdelijke aansprakelijkheid ten aanzien van de hypothecaire geldlening behorende bij de voormalige echtelijke woning’.
Helaas, de bank neemt geen risico’s als het om gewone mensen gaat
Tja, dat kon de rechter nu wel beslissen, maar de bank had met deze scheiding niets te maken. Die had alleen te maken met de hypotheekakte, waarin stond dat de vrouw samen met haar ex-man hoofdelijk aansprakelijk bleef voor alle betalingsverplichtingen. Gescheiden of niet!
Maar de soep zou vast niet zo heet gegeten worden, dacht de vrouw. Nou helaas wel, want banken werken in de praktijk zelden mee aan het zomaar laten gaan van een hoofdelijk aansprakelijke ex-echtgenoot. Banken nemen nu eenmaal geen risico’s, als het om gewone mensen gaat.
Over een weigering van de bank kun je wel klagen bij de geschillencommissie van het Kifid (Klachteninstituut Financiële Dienstverlening), maar daar vind je zelden gehoor. Die commissie is het bijna altijd eens met de weigerachtige bank. Alleen in heel bijzondere, zogenaamde ‘crepeer’-gevallen, wil het Kifid weleens de hand over het hart strijken. Maar daar mag je niet of nauwelijks op rekenen. Een rechter hoort daar, vind ik, rekening mee te houden en er niet zomaar van uit te gaan dat dit wel goed komt.
Terug naar onze zaak. Zoals te verwachten viel kwam er niets terecht van de rechterlijke beslissing. De vrouw ging daarom terug naar de rechter. Die vond dat de man gewoon moest uitvoeren wat de rechtbank eerder had beslist. Zo niet, dan moest hij flinke dwangsommen gaan betalen. Het verweer, dat er geen goedkeuring was van de bank, werd van tafel geveegd. Had hij maar beter zijn best moeten doen.
Misschien had de man inderdaad niets ondernomen om de bank over te halen. En was de rechter daarover begrijpelijk boos. Maar dat neemt niet weg dat de man met deze laatste uitspraak wel met zijn rug tegen de muur werd gezet. Want nogmaals, de bank was nergens toe verplicht en het was zeker niet vanzelfsprekend dat die alsnog zou meewerken.
Wat nu? Kennelijk moest de man dus eerst een tamelijk kansloze procedure beginnen tegen de bank. Die zou hij waarschijnlijk verliezen. En daarna? Dwangsommen betalen?
De rechter had als uitsmijter nog een laatste suggestie. De nieuwe vriendin bij de bank garant laten staan, of het huis verkopen! Een beetje wereldvreemd allemaal.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
