Vanaf zijn 20ste droomde Klaas van Panhuis (60) ervan ooit een lange rit per jeep te maken. Vorig jaar trok hij dwars door Afrika naar Kaapstad.
Vier jaar geleden hebben mijn vrouw Leny en ik gefietst in Zuid-Afrika en werden we totaal betoverd door dat land. Ik droomde ervan ooit een lange rit per jeep te maken en toen ik eindelijk tijd had, was de keus voor Afrika snel gemaakt. Leny wilde geen tien maanden van huis; ze is een paar keer overgekomen, net als mijn twee dochters en een vriend. Dus een groot deel van de reis maakte ik alleen.
Alleen op reis
Ik reed door de moordende spits van Caïro, overnachtte in complete verlatenheid in het hart van de woestijn, kwam bijna in aanvaring met een agressief olifantengezin, en ik logeerde in Kenia temidden van stammen die elkaar afslachtten om hun vee. Maar overal ontmoette ik heel veel blijheid en gastvrijheid.
Een nieuw beeld van Afrika
Na deze tien maanden heb ik echt een ander beeld van dit continent gekregen. Vanuit Europa associeer je Afrika alleen met armoede. Die ís er ook, de mensen zíjn arm, maar ze hebben mij wel geleerd hoe betrekkelijk rijkdom is. De meeste mensen zijn hartstikke gelukkig.
Wat me steeds weer verbaasde is hoe ze alles kunnen maken, terwijl ze niks hebben. Ik heb een hoop auto’s onder de motorkap mogen kijken, omdat ik vaak werd aangehouden om hulp te bieden bij autopech. Zo’n mooie jeep, dachten de mensen, daar zit vast wel gereedschap in om ónze auto weer aan de praat te krijgen.
Als je ziet hoe inventief die mensen zijn... Met plakband en slangetjes houden ze de boel aan de praat. Een kapotte brandstoftank wordt door een plastic emmertje vervangen en het rijdt weer!
Ook de natuur heeft me vaak verrast. Dat Zuid-Afrika zo prachtig is, wist ik al van onze eerdere reis. Maar Ethiopië is ook schitterend. Je denkt bij dat land aan uitgedroogde koeien, en die waren er óók, maar het is er vooral heel erg mooi, groen en hoog.
Kenia was onwerkelijk. Je ziet op tv dat ze elkaar daar vermoorden in hun strooptochten naar vee, en nu zat ik er middenin. Ik was in een dorpje waar net vijf doden waren gevallen. ’s Middags hoorde ik dat deze dorpelingen een week eerder negen doden hadden gemaakt bij een andere stam. Heel erg bizar. M’n enige angstige moment in al die 283 dagen beleefde ik in Botswana, waar op vijf meter afstand van mijn jeep een olifantengezin vreselijk begon te brullen. Ik wist echt even niet wat ik moest doen. Ik ben heel zachtjes doorgereden en zo de dans ontsprongen.
Wat me van deze reis het beste zal bijblijven is dat je de dingen ter plekke moet zien eer je er goed zicht op krijgt. Met het weinige dat ze bezitten, zijn de Afrikanen ongelooflijk gastvrij.
Hun ideeën over hoe het leven geleefd moet worden zijn totaal anders dan de onze. Wij focussen op werken, zij hebben veel meer plezier in het leven. Ze lachen, kletsen en hebben alle tijd voor elkaar. Ik vond het een openbaring dat van dichtbij te mogen meemaken.’
Over de reis die Klaas van Panhuis maakte kunt u meer lezen op:
www.klaas2sa.waarbenjij.nu
