Nooit meer goede voornemens

Ergerlijk, die jaarlijks terugkerende zelfkastijding in de vorm van goede voornemens. Publiciste Emma Brunt is er helemaal klaar mee. “Wel zo eenvoudig en nog haalbaar ook: in 2012 ga ik gewoon doen waar ik zin in heb.”

Goede voornemens? De weg naar de hel is ermee geplaveid, zoals een oud-Hollands spreekwoord zegt. En geen wonder, want iedereen heeft zich weleens iets deugdzaams voorgenomen op 1 januari, maar de ervaring leert dat vrijwel niemand zich daar ook werkelijk aan houdt. Ik vorm geen uitzondering op die regel, helaas. De ‘hel’ waarin ik na het mislukken van mijn goede voornemens terechtkom, bestaat steevast uit een mix van moedeloosheid en lichte zelfhaat.

Het ontbreekt mij kennelijk aan wilskracht en ruggengraat, zodat het me ook dit jaar wel weer niet zal lukken om a. te stoppen met roken, b. driemaal in de week het fitnesscentrum bij mij om de hoek te bezoeken voor de broodnodige lichaamsbeweging, en c. in de eerste helft van het nieuwe jaar minstens tien kilo af te vallen (met behulp van een streng dieet, uiteraard).

Wat mij zo langzamerhand begint te verbazen, is dat het gros van al die fraaie voornemens totaal niet gevoelig blijkt te zijn voor dat ervaringsfeit. Hoe vaak het ook al is mislukt, ik blijf mezelf kwellen met het opstellen van vrome gedragsregels waarvan ik op voorhand weet dat er niets van terechtkomt.

Vroeger opstaan en om twaalf uur naar bed is zo’n voornemen waarmee ik al jaren worstel. Liever blijf ik lekker lang uitslapen, waarna ik in de middag zoetjesaan op gang kom en tot in de kleine uurtjes doorwerk, om ten slotte – om drie uur ’s nachts – weg te dommelen bij een bloedstollende documentaire over witte haaien, uitgezonden door Animal Planet. Zodoende kom ik dus heel wat zonlicht tekort en daar kan een mens depressief van worden. “Begin de dag dan ook eens op tijd!” roepen mijn vriendinnen geërgerd als ik daarover klaag, maar hoe verwoed ik het ook probeer, ik val altijd weer terug in mijn slechte gewoonten.

Natuurlijk, ik kan op 1 januari best bedenken waarom een ander dag-en-nachtritme veel gezonder en verstandiger zou zijn, en dat bedenk ik dus ook braaf, maar als je je hele leven een nachtmens bent geweest, zo iemand die om tien uur ’s avonds pas helder uit zijn ogen begint te kijken, kun je de biologische klok in je brein niet zomaar omzetten.

Kenmerkend voor goede voornemens is dat ze altijd een hoog zelfbestraffend gehalte hebben. Alsof het een soort sapvastenkuur is die de vadsigheid na de feestdagen in december ongedaan moet maken. Dit jaar ga ik het heel anders aanpakken, heb ik me voorgenomen in een vlaag van Nieuw Realisme. Ik denk dat het hoog tijd wordt om serieus werk te gaan maken van wat vervelende betweters en criticasters ‘slechte voornemens’ zouden noemen. Ik geef er de voorkeur aan om over ‘betere voornemens’ te spreken, want ze zijn tenminste haalbaar en leveren ook nog plezier op.

Luieren, onthaasten, alle verplichtingen aan je laars lappen en eens wat minder je best doen: daar zouden de meeste mensen geweldig van opknappen. Wel zo eenvoudig en nog haalbaar ook: in 2012 ga ik gewoon doen waar ik zin in heb.

Drastisch lijnen? Geen sprake van. Om negen uur ’s ochtends al gewassen en geföhnd achter mijn bureau plaatsnemen om mijn e-mail te beantwoorden en mijn belastingformulieren in te vullen, terwijl mijn trage hersens nog op de sluimerstand staan? Jakkes wat een eng idee. Bovendien is het ook nog eens nergens voor nodig, want ik ben toch niet voor niets freelancer geworden? Dat was omdat ik al vroeg begreep dat ik tijdens kantooruren nooit op mijn best ben. Nou dan.

Drie keer in de week naar het fitnesscentrum om me door een graatmagere blaag in een knalpaars lycra pretpakje op de loopband en de steps te laten zetten? Volslagen onzin natuurlijk, want op mijn leeftijd heb ik toch geen emplooi meer voor afgetrainde beenspieren die me gezwind van A naar B kunnen brengen. Daar hebben knappe koppen ooit de auto voor uitgevonden. En zelfs fietsen is tegenwoordig een fluitje van een cent, als je zo’n elektrisch bekrachtigde superfiets hebt aangeschaft. Heus Emma, prent ik mezelf in: het is allemaal veel eenvoudiger dan je denkt! Zo redeneer ik sinds kort, onder het motto: geniet van elke dag die je gegeven is, want het leven is te leuk en te bijzonder om jezelf van alles te misgunnen.

Volg dus mijn voorbeeld, lieve lezers van Plus, en doe de goede voornemens de deur uit! Stop – om maar eens wat te noemen – met dat getob over dichtslibbende hart- en bloedvaten en ontbijt gerust met een moorkop of een tompoes, in plaats van zo’n verantwoord, zemelig kommetje muesli en magere yoghurt, want neem van mij aan: banketbakkersroom doet wonderen voor je humeur.

Alleen over dat (niet) stoppen met roken ben ik het nog niet helemaal met mezelf eens geworden, want voor al dat voorgenomen genieten is tijd nodig. En die extra jaren schijn je te moeten verdienen op een manier die een verstokte roker zoals ik buitengewoon onwelgevallig is. Voorlopig streef ik dus, in alle bescheidenheid, nog maar even naar minderen met roken. Want ik zou realistisch blijven, nietwaar?

Lees ook: