Uw kippenvelmoment in de bios

Iedereen reageerde zo vreemd

The Sixth Sense (1999): een psycholoog behandelt een jongetje dat ‘dode mensen’ ziet.

“Het moment dat het jongetje Cole in de auto aan zijn moeder vertelt over oma vond ik heel ontroerend. De tranen zaten toen hoog. Echt kippenvel kreeg ik op het moment dat ik besefte dat de psycholoog Crowe ook dood was en dat het jongetje hem daarom kon zien. Dit was vlak voor het ook werkelijk in de film te zien was. Toen drong tot me door waarom iedereen zo vreemd op de man reageerde; zij zagen hem natuurlijk niet. Zelfs nu ik dit schrijf, krijg ik weer kippenvel.”

Ineke Bouwman

Onschuldig de gevangenis in

The Reader (2008): een vijftienjarige jongen krijgt een relatie met een voormalig bewaakster van concentratiekamp.

“Het kippenvelmoment is de scène in de rechtszaal, waarbij de hoofdrolspeelster wordt veroordeeld voor haar SS-verleden. Ze had iets ondertekend wat ze nooit gelezen had kunnen hebben, want ze was analfabeet. Haar toenmalige jonge vriend, die op de tribune zit, weet dit, want hij was vroeger haar voorlezer. Zo ontroerend. Hij weet dat ze onschuldig de gevangenis ingaat.”

C.H. Bakker

Goede, oude tijd

Sound of Music (1965): de belevenissen van een gouvernante in de vooroorlogse jaren.

“Ik heb de film 43 jaar geleden zes keer achter elkaar gezien. Dat was geen probleem. Steeds weer zag ik nieuwe dingen. Met een vriendin kon ik wegsmelten bij de dans- en liefdesscène met de oudste dochter. Het allermooiste moment, dat ieder bezoek terugkwam, was het liedje ‘Edelweiss’. In een theater gezongen en onder grote druk, dat deed en doet mij iets. Ik speel het op mijn keyboard en luister ernaar op de radio. Heerlijk wanneer een song na zoveel jaar mij herinnert aan de tijd dat ik begon te puberen en voor het eerst in mijn leven een bezoek bracht aan een bioscoop. Jaarlijks wordt de film uitgezonden rond kerst. Ik zit dan voor de buis, luister en laat de herinneringen aan de goede, oude tijd herleven.”

Trudy van Schie

Een heerlijke kwijlfilm

Ghost (1990): een vermoorde man keert terug als geest om zijn geliefde te waarschuwen.
 
“Wat een geweldig koppel zijn Demi Moore en Patrick Swayze. Het moment dat hij terugkeerde in de huid van zijn psychiater Whoopi Goldberg: o, wat ik toen voelde, is met geen pen te beschrijven. We willen allemaal onze dierbaren niet kwijt en dit zou toch een geweldige manier zijn om de mensen die je zo liefhebt nog één keer terug te kunnen zien. Ik blijf dromen. Tranen met tuiten heb ik toen moeten huilen. Zo puur, sensueel en stijlvol. En nog mooier was het moment dat ik samen met mijn zoon (toen 14 jaar) ging kijken. Ook hij begon spontaan te huilen en voelde dezelfde emotie. Geef mij maar een heerlijke kwijlfilm, meestal succes verzekerd!”

Verdriet en liefde

Turks Fruit (1973): kunstenaar ziet de vrouw op wie hij verliefd is langzaam aftakelen.

“Ik was in verwachting van mijn eerste kind en moest destijds die film zien. Mijn ouders wilden ook mee. Nou, ik heb met de billen dichtgeknepen gezeten, want in die tijd was dat nou niet direct een film om met je ouders naartoe te gaan. Maar we vonden de film sexy en genoten geweldig. Mijn zus overleed in mei 1974 aan kanker (dat was korte tijd na het zien van de film). Later ben ik nog eens naar de film gegaan en heb hem toen met heel andere ogen bekeken. Voor mij is ‘Turks Fruit’ een mengeling van verdriet en liefde. Ik krijg er nog altijd tranen van in de ogen.”

Dineke Gruppen-Tuinbeek

Eenzaam gevoel

Gone with the Wind (1939): filmdrama tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog.

“Ik ben nu 79 jaar en heb toentertijd wel viermaal de film gezien. De scène waarin Scarlett om Rhett roept in haar ijltoestand wanneer ze een miskraam heeft gehad kort na de dood van haar dochtertje, dat een ongeluk met een paard heeft gehad, heeft me sterk aangegrepen. Zo eenzaam als ze zich toen gevoeld moet hebben! Dat werd keer op keer kippenvel. En dan weer kippenvel wanneer haar sterke aard naar voren komt met “morgen zal het wel goed komen”. De eerste keer dat ik als leerlingverpleegster die film zag, was ik 18 jaar. Maar dat eenzame gevoel keek later tijdens mijn, overigens goede, huwelijk soms ook om de hoek.”

C.H. Edwards van Muijen

Prachtige melancholie

Fiddler on the Roof (1971): een arme melkboer probeert met z’n vrouw en dochters in het tsaristische Rusland zijn hoofd boven water te houden.

“Bij deze film gaan er altijd weer een heleboel emoties door me heen. Met name door de muziek, die een onuitwisbare indruk op me maakt. Ik zit steeds in spanning als Tevje in dubio staat voor het aanvaarden van de bruidegomkeuzes van zijn dochters. Meestal loopt dit goed af, maar ik heb het moeilijk als hij de keuze van zijn jongste dochter niet kan goedkeuren en haar verstoot. En dan die prachtige melancholie bij ‘How can I hope to make you understand?’ als Tevjes dochter hem probeert te doen begrijpen waarom zij haar man volgt naar het onherbergzame Siberië. Om niet te spreken van het einde: de tranen die over mijn wangen stromen omdat Tevje nog steeds zijn jongste dochter niet gedag wil zeggen...”

D. van der Velden

Een wonder

Out of Africa (1985): waargebeurd verhaal over de periode dat barones en schrijfster Karen Blixen in Kenia verbleef.

“Het is minstens twintig jaar geleden dat ik de huiskamer binnenkwam waar mijn man naar de film ‘Out of Africa’ keek. Verbaasd riep ik uit: “Dat boek ben ik aan het lezen!” De film boeide me zo! De omgeving, de manier waarop Meryl Streep de rol invulde. Ik was er vol van. En dan! Mijn man werd gevraagd voor een missie naar Kenia met bestemming Nairobi. ‘Out of Africa’ ging mee. Een wonder. Vanaf het dak van onze flat hadden we zicht op de Ngong-Hills. En we zijn  in het huis van Karen Blixen geweest, met de meubels en de serviezen. We liepen op de oprijlaan en in de tuin, zaten op het terras. En hoorden haar stem. Het was er allemaal echt. Hier komen dus de tranen.”

M. H. Donkers-Hazewindus

Oprecht boos

Terms of Endearment (1983): moeder-dochter-familiedrama eindigt met dood van de dochter.

“’t Is vooral in de scène dat de dochter op sterven ligt en de verpleegsters nauwelijks aandacht hebben voor haar problemen. De moeder (Shirley MacLaine) wordt dan ontzettend boos en de manier waarop zij dat deed, gaf me echt kippenvel. Ik heb me toen afgevraagd of ik dat ook zo zou kunnen als het om mijn dochter zou gaan. Hoewel ik mezelf een echte angsthaas vind, is mijn antwoord in dit geval toch duidelijk JA.”

Greet Pottasch

Onmenselijk dilemma

Sophie’s Choice (1982): een jonge schrijver raakt bevriend met overlevende van concentratiekamp en haar vriend.

“Het boek heb ik vier keer gelezen en de film tien keer bekeken. Een geweldige rol van Meryl Streep. Zij speelt een moeder die in de Tweede Wereldoorlog tussen haar zoontje en dochtertje moet kiezen. Wie stuurt ze de dood in en welk kind mag ze meenemen naar het concentratiekamp? Een onmenselijk dilemma en deze vrouw draagt dit de rest van haar leven met zich mee. Uiteindelijk kiest ze voor de dood.”

Bekijk hier het filmpje van bovenstaande scène!

Henny de Ruiter

Vanaf de eerste scène

Once Upon a Time in the West (1968): western waarin man wraak neemt op de moordenaar van zijn broer.

“Deze film heeft mij altijd erg geboeid. Mede door het ogenspel van de acteurs, de fascinerende muziek van Ennio Morricone, een vleugje humor tussen de schietpartijen door en de wat trage manier van spelen. Ondanks dat ik deze film heel wat keren heb gezien, krijg ik al kippenvel vanaf de eerste scène. Ik kan me herinneren dat er ’s nachts altijd een radioprogramma begon met de muziek van ‘De man met de harmonica’. Hiervoor bleef ik speciaal wakker.”

J. Opmeer

Wat zou jij doen?

The Bridges of Madison County (1995): romance tussen een ongelukkige huisvrouw en een fotograaf.

“De film gaat over echte liefde, over herkennen, koesteren en opbloeien. En ook over: niet zo jong meer zijn, met lichamen die een verleden hebben. De mooiste en tevens meest ontroerende scène vond ik het moment dat Meryl Streep een keus moet maken tussen haar gezin en de fotograaf. Zij zit in de auto met haar gezin en hij rijdt met zijn auto voor haar. Je ziet haar hand krampachtig geklemd om het portier van de auto; ze hoeft het portier alleen maar open te doen en dan begint een ander leven. Maar tegelijkertijd zie je in haar worsteling ook haar grootsheid. Ze weet dat ze haar kinderen nooit zal zien opgroeien als ze haar gezin verlaat, dus blijft ze. Het is een film waarin je je voortdurend afvraagt: wat zou jij doen…?”

Hennie Schurman

De kracht van muziek

As It Is in Heaven (2004): een internationaal succesvol dirigent keert terug naar zijn geboortedorp.

“Iedereen kent elkaar, bemoeit zich met andermans leven en botst met elkaar totdat de dirigent wordt gevraagd het plaatselijk koor te leiden. Onbewust verandert hij ieders leven en maakt de mensen bewust van problemen in het dorp, die te maken hebben met de vrouwenemancipatie en de kerk. Het zingen brengt de mensen bij elkaar, wat zeer bevrijdend voor hen werkt. De film heeft veel ontroerende momenten en het prachtige lied ‘Gabriela’s Song’ is een hoogtepunt. In deze film wordt duidelijk waar de kracht van muziek toe in staat is.”

Anneke Soudijn

Ultieme romantiek

Witness (1985): gewonde politieman wordt liefdevol opgevangen door vrouw uit de Amish-gemeenschap.

“Een verhaal van een onmogelijke liefde. Hij moet immers weer terug naar de ‘echte’ wereld en zij hoort juist bij deze plattelandsgemeenschap thuis. Bij Sam Cooke’s  ‘Don’t know much about history’ komt het uiteindelijk tot een climax. Of… eigenlijk juist niet! En dat maakt deze scène voor mij zo speciaal. Er gebeurt niets en toch zóveel. De tafel in het midden is een soort metafoor voor de afstand tussen hen. Onbereikbaar voor elkaar, ieder aan een andere kant en toch zoveel hartstocht. Deze film vertegenwoordigt voor mij de ultieme romantiek: het eeuwige Romeo en Julia-dilemma.”

Marianne van Dijk

--

Dit is een selectie van de brieven van lezers die reageerden op de oproep in het septembernummer. In de Top Tien van meest genoemde films staan verder nog  ‘Schindler’s List’, ‘The Green Mile’ en ‘Meet Joe Black’. Onder de inzenders zijn tien dvd’s van ‘Invictus’ verloot: S. v.d. Capelle, W. de Vries, F. Lankmeijer, K. van de Berk, S. Witman, T. Klok, B. Bernhard, G.H. de Jonge, K. Werkman, S.G. van de Berg.