In de Plus Magazine van december staan een aantal brieven van mensen die vertellen over hun ziekte, en hoe liefde daarbij een rol speelt. Op PlusOnline hebben wij nog een aantal brieven gepubliceerd!
Mijn man is terminaal ziek. Leverkanker. Hij heeft veel pijn, altijd jeuk, 24 uur per dag. Al maanden lang. Wij zijn 40 jaar samen, hebben lief en leed gedeeld. Nu scheiden onze wegen. We hebben ieder ons verdriet. Drinken samen een kopje koffie, verder gaat het niet. Mijn man kan niet meer, wil niet meer,. De dokters vinden het nog te vroeg voor de pijnpomp. Ik zie hem lijden. Was zijn gezicht, kam zijn haren, scheer hem, schud zijn kussen.
's Nachts komt er iemand van de thuiszorg, 's morgens komt er iemand mijn man wassen, 's avonds komt er iemand even kijken hoe het gaat. Vanaf april ben ik thuis van mijnwerk. Ik zorg dag en nacht voor hem. Maar nu gaat het niet meer. Het is te zwaar.
Ik heb het uit handen moeten geven. Mijn man is mijn man niet meer mijn huis is ons huis niet meer. Alles is anders maar ik hou van hem. Ik wil hem niet missen maar hem hier houden kan niet. Voor hem moet ik hem laten gaan. Zijn buik is door de tumoren erg dik, om de dag komt er 'n verpleegster 'n klisma geven anders komt er geen ontlasting.
Mijn sterke man, mijn steun en toeverlaat, is moe. De kinderen en kleinkinderen leven mee. Mijn man heeft eigenlijk afscheid genomen. Hij is er nog maar hij kan niet meer.
22 juni waren we 40 jaar verloofd, dat hebben we gevierd. Want volgend jaar 40 jaar getrouwd halen we niet. Het verdriet om mijn man zo te zien lijden is onbeschrijfelijk groot, het is te erg, mijn stil verdriet. Ik boven alleen in het bed, Bert alleen in het ziekenhuisbed beneden. Mijn man die altijd voor anderen klaarstond, zoveel vrijwilligerswerk heeft gedaan, is nu op zichzelf aangewezen. Maar hij vertrouwt op God en ik wil hem loslaten. Het is goed zo.
José.
---
Als je 38 jaar geleden, op 21 jarige leeftijd, trouwt en elkaar trouw belooft in voor- en tegenspoed, sta je daar echt niet lang bij stil bij die betekenis; die tekst “hoort “er gewoon bij.
Voorspoed kwam je al rap tegen bij de geboorte van je kinderen, familie jubilea etc. Maar wat is nu precies tegenspoed ?
Op 30 november 1996, op 44- jarige leeftijd gaat, terwijl je lekker ligt uit te slapen op je vrije zaterdag, plotseling het licht uit. zowel letterlijk als figuurlijk. Een hersenbloeding! Al de plannen die je had voor de toekomst vallen binnen 1 seconde in duigen en komen te vervallen of moeten herschreven worden.
Zelf heb ik er geen weet van gehad, maar ken alleen de geschiedenis van de verhalen van de liefhebbende echtgenote. Die zat dan ook trouw naast het bed toen ik na 10 dagen uit coma ontwaakte. Wat is zij die tijd door een hel gegaan. Haalt ie het wel of haalt hij het niet? Hoe nu verder? Maar met de onvoorwaardelijke steun van familieleden kwam ze alleen maar sterker uit de strijd.
Dagelijks kwam Els, mijn echtgenote dus, midden in de winter,trouw naar het ziekenhuis (weer of geen weer) en later naar het revalidatiecentrum.
Nooit heb ik haar een liefdesbrief geschreven van wat mij nu precies bezig hield en houd en hoeveel ik van haar houd,ik was nooit zo schrijverig, maar toen rolde de zinnen als vanzelf uit mijn pen op papier. Volgens mij koestert ze die brief van toen nog steeds.
In die periode en ook de tijd er na is onze relatie alleen maar sterker en zeer zeker ook dieper geworden. Al die jaren was en is Els mijn maatje, mijn steun en toeverlaat.
Nu na 15 jaar weet ik dus wat “tegenspoed” inhoudt.
Ondanks mijn beperkingen zou ik in haar plaats precies hetzelfde doen.
Dat is wat je noemt: “ware liefde”
Jan van Wietingen
---
Na een ziekte van 1 jaar kan ik alleen praten over de liefde die ik kreeg van mijn vrouw , 64 jaar en 43 jaar getrouwd kregen wij te horen na een onderzoek
dat ik een tumor had in de dikke darm. Een dag er na samen bij de huis dokter en die vertelde dat het kanker was, moesten dit wel verwerken.
Na vele onderzoeken door scans bleek ook dat ik dat ik een tumor had in mijn linker long, als eerste werd de long geopereerd halve long verwijderd, na 6 weken op knappen kreeg ik 5 weken lang bestralingen en chemo tabletten 2x per dag, mijn vrouw stond iedere dag klaar voor mij niets was te veel het op ruimen v.d. ontlasting als ik het niet haalde naar de wc ,dan zij ze geef niet ik maak het wel schoon .Ik heb het beleefd als bijzondere liefde daarna de operatie het verwijderen v.d. tumor in de dikke darm en gelijk een tijdelijke stoma op de dunne darm.
Die stoma gaf ook weer problemen van lekkages tijdens het slapen het hele bed er onder,maar mijn vrouw stond weer klaar voor mij.
Daarna kreeg ik toch een vaste stoma en de chirurg vertelde dat alle kanker cellen uit mijn lichaam weg waren, het gaat nu erg goed en kan weer alles als voor heen
We fietsen en wandelen weer veel na alle emoties die we samen gehad hebben kan ik zeggen ik heb een vrouw uit duizenden ,na alle leed hebben we samen met de liefde
de ziekte overwonnen, nu ik dit schrijf lopen de tranen van geluk over mijn wangen.
Hans Lazet
---
Op een verjaardag van mijn broer leren we elkaar kennen en het is liefde op het eerste gezicht. Daan brengt mij naar huis en is nooit meer weggegaan, we genieten van elkaar.
Hij is dol op mijn nuchtere kijk op het leven en bewondert eigenlijk alles wat ik doe. Ik lach uitbundig om al zijn grappen en vind het, verzorgend als ik ben ingesteld, heerlijk om voor hem te koken en te redderen.
De ziekte die roet in het eten gooit komt pas een aantal jaren na ons huwelijk.
Maanden kan ik nauwelijks lopen en heb ik veel pijn. Verschillende artsen staan voor een raadsel. Na het douchen zelf m’n benen afdrogen, aankleden, het gaat niet, ik kan niet meer bukken. Daan helpt mij met de praktische zaken en biedt een luisterend oor. Doordat hij nu regelmatig intensief voor mij moet zorgen verdiept onze relatie zich.
Pijnstillers brengen verlichting maar een zeurderig gevoel blijft.
Na een aantal jaren gaat het weer fout, lopen is schuifelen geworden en de pijn is bijna ondraaglijk. De bevlogen huisarts in onze nieuwe woonplaats denkt meteen aan reuma en stuurt mij door naar het ziekenhuis. Bechterew, is de diagnose en daar moeten we het mee doen. Van een actieve vrouw die midden in het leven staat verander ik in een, wat ik zelf wel eens gekscherend noem, grote baby. Rust en regelmaat staan nu voorop, teveel doen wordt afgestraft met nog meer pijn en vermoeidheid.
Reuma is een ziekte die je niet alleen hebt, dat is duidelijk. Ook de partner zal zich aan de nieuwe situatie moeten aanpassen en dat doet Daan. Hij accepteert het als het wat minder gaat en trapt op de rem als ik teveel wil. Dat geeft steun!
Een van mijn dierbaarste momenten is deze; op weg naar het werk zet Daan mij bij het station af. Ik buig me naar links voor een afscheidskus maar Daan is uitgestapt en om de auto heengelopen. Hij heeft gezien dat een van mijn schoenveters is losgeraakt, opent het portier aan mijn kant en hurkt om de losgeraakte veter weer vast te maken.
Prachtig toch, zo’n klein gebaar waaruit zoveel bezorgdheid en liefde spreekt.
Ondanks alle beperkingen proberen we te genieten van het leven en houden we veel van elkaar. Bij hem is er nog steeds die bewondering en ik zorg en redder als het kan en lach nog steeds om zijn gekke invallen!
Linda Scheltema
---
Begin november hoorden we dat Bob ziek was, z'n bloed was niet goed en hij was enorm moe. Op internet vonden we dat hem 1 tot 1,5 jaar gegeven zou zijn. We hebben in elkaars armen zitten huilen maar besloten gewoon te leven, niet toe te geven aan zijn ziek zijn. We hebben in elkaars armen zitten huilen maar besloten gewoon door te leven, niet toe te geven aan zijn ziek zijn. We hadden net een nieuw huis gekocht en zo goed en kwaad als ging knapte Bob het op, voor jou, als ik er niet meer ben...
Nog een laatste vakantie, niet meer in de camper maar in een huisje in Tsjechië. De eerste avond kreeg hij zoveel last van z'n hart dat hij vreesde niet meer wakker te worden; we hebben afscheid genomen, ik heb kaarsjes aangestoken en ben naast hem gaan zitten, biddend, hopend dat het goed zou gaan. Hij werd wakker, zwak maar ontzettend blij dat hij er nog was. Wat word je dan ontzettend bewust van elkaar, wat di ander voor je betekent, wij jaren dol op elkaar en dat werd steeds maar meer.
We leefden door, veel dingen konden niet meer maar dat was niet erg; hij was er nog. Ik elke dag blij als ik van mijn werk naar huis kon, hij zó blij als ik weer thuiswas, telkens weer een feestje. Hij genoot ontzettend van ons leven samen, dat leek alleen maar mooier te worden.... Hj was nooit teleurgesteld dat dit hem overkwam, klaagde nooit, was altijd vrolijk en blij. Ik had enorm veel bewondering voor hem.
We gingen de gesprekken steeds meer over 'straks als ik er niet meer ben'. Hij zocht een nieuw autootje voor mij, deed met moeite de laatste klusjes, zette brieven voor mij op de computer; alles wat je moet regelen in Canada. Hij zette zelf de muziek voor de crematie op een cd. Wees niet erg bedroefd, zie hij: “wees blij dat we al die jaren samen hebben gehad, zó mooi en zó bijzonder.”
Begin november 2009; de gevreesde leukemie, elke dag kon de laatste zijn. We hebben ontzettend veel gepraat, gelachen en gehuild de laatste weken. Het was bijzonder, zo intens en intiem. 8 december heb ik hem thuis gevonden, z'n hart had het opgegeven.
Dit jaar in mei heb ik zijn as uitgestrooid op Canada's Vancouver Eiland, op de plek waar we elkaar 24 jaar gelden ontmoetten. Als ik ooit een tijd met hem over mocht doen: alle jaren waren mooi, maar het zouden de laatste twee jaren zijn....
Lia van Dulmen
