Veel mensen kiezen ervoor om naast hun pensioen een (bij)baantje te nemen. Als dat überhaupt lukt, wat is dan je motivatie om dit te doen? We vragen het aan onze eigen lezers.
De examen-surveillante: Liesbeth de Wilde (74)
''Negen jaar geleden ben ik via via terecht gekomen bij de Tilburg University als surveillant, en sindsdien doe ik dit werk met heel veel plezier. Het lijkt misschien wat saai, maar dat valt reuze mee. Meestal vliegt de tijd voorbij. Af en toe moet er eentje naar de wc, is iemand pen ineens leeg of is er behoefte aan extra kladpapier.
Je moet alert blijven, want ook op dit niveau wordt gespiekt. Niet heel vaak, maar ik maak het toch een paar keer per jaar mee. Om de rust niet te verstoren wordt de spieker niet direct verwijdert; hij of zij krijgt wel meteen een aantekening in de vorm van een proces-verbaal. Later moet diegene zich bij de examencommisie verantwoorden. Jammer dat dit soms nodig is.
Ik probeer vooral de studenten ten dienste te zijn, zodat zij zo goed mogelijk kunnen presteren. De tentamens duren meestal twee tot drie uur. Soms langer, soms korter. In december, januari, mei en juni zijn er veel examens en kan het best druk zijn. Dan werk ik soms twaalf keer per maand. Dat maak het een leuke bijverdienste. Maar de grootste beloning blijft dat ik actief bezig ben met jonge mensen.''
De chauffeur: Gerard Leegwater (65)
''Ik heb tot mijn 62ste als vertegenwoordiger gewerkt. Toen ben ik met vervroegd pensioen gegaan om van mijn vrijheid te genieten. Ik hou van golfen, biljarten, fietsen en wandelen. Maar mijn vrouw werkt nog en het viel niet mee om de hele dag in m'n eentje thuis te zitten. Na een half jaar ben ik weer aan de slag gegaan, als chauffeur bij Autoreset en De nieuwe Koetsiers. Biljarten kan ik altijd nog.
Ik breng auto's van de dealer naar de woning van de eigenaar of de gebruiker. Zo kom ik overal. De terugreis doe ik met het openbaar vervoer. Ook rij ik auto's van verhuurbedrijven, van de ene vestiging naar de andere. En sinds een jaar vervoer ik voor een uitvaartonderneming overledenen vanuit het buitenland terug naar Nederland.
Ik heb veel plezier in mijn werk. Ik ben zinnng bezig, heb contact met mensen en onderweg kom ik op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. Zo zie je veel van Nederland. Ik werk meestal drie dagen in de week en verdien het minimum loon: iets meer dan een tientje bruto per uur. Een leuk zakcentje. In die drie jaar die ik als chauffeur werk, heb ik zo'n 150.000 km gereden. Dat is bijna vier keer de wereld rond.''
De postbezorger: Michiel Cuijpers (65)
''Drie dagen per week bezorg ik de post in de nieuwbouwwijk Engelse Tuin in Heeze. Ik woon zelf in die wijk, dus ken ik 'm van A tot Z. Hiervoor werkte ik in het bank- en verzekeringswezen. Ik vind het heerlijk dat ik nu buiten bezig ben. Het is eenvoudig maar ook verantwoordelijk werk. Vroeger was de postbode een meneer met aanzien. Zo zie ik het werk ook. Geregeld hoor ik de brievenbus al achter me klepperen als ik een tuinpaadje weer af loop. En als ik een keertje later ben dan normaal, krijg ik meteen vragen. Die verantwoordelijkheid geeft me een goed gevoel.
's Winters is het koud, maar dat weet je, en daar kun je je op kleden. De afgelopen drie jaar ben ik niet één dag ziek geweest. Ik loop ook marathons, dit werk zie ik als een soort training. Voor zover ik weet zijn ze altijd opzoek naar postbezorgers, dus ik zou zeggen: kom uit die stoel en probeer het gewoon! Voor het geld hoef ik het niet te doen., maar het is een leuke bijverdienste en de secundaire arbeidsvoorwaarden zijn prima. Je krijgt nog eens een kerstgeschenk, vakantiegeld, en heel veel kortingen op allerlei gebieden.''
De mystery shopper: Ineke (69)
''Als mystery shopper doe ik alsof ik een gewone klant ben en onderzoek ik diensten en producten van bedrijven. Het is niet de bedoeling dat het bedrijf mij dan doorheeft. Daarom geef ik mijn echte naam niet prijs en ben ik ook niet herkenbaar in beeld. Mystery shoppen kan bijna overal. Soms stuur ik alleen een e-mail naar een bedrijf, soms moet ik de service in een winkel beoordelen en soms doe ik uitgebreid onderzoek naar bijvoorbeeld een bungalowpark. Dit werk houdt me scherp.
Als je ergens naar de wc gaat, is er dan bijvoorbeeld een haakje om je jas op te hangen? Is de handdoek schoon? Achteraf schrijf ik een rapport. Je moet een bijna fotografisch geheugen hebben en een beetje handig zijn met de computer.
Het is ontzettend gevarieerd werk. Ik kom op plaatsen waar ik anders niet zo snel zou komen en moet me verdiepen in de diensten of producten waar ik soms niets van afweet. Een beetje nieuwsgierig zijn en blijven helpt dus wel. Voor het geld doe ik het niet. Per klus krijg ik van €10 tot €40. Maar zo'n onderzoek komst me soms best veel tijd. Ik vind het vooral leuk om actief bezig te zijn en onder de mensen te blijven. Ik wil dit werk nog jaren doen.''
De suppoost: Jan Meijer (69)
''Hiervoor heb ik twee jaar thuis gezeten. Ook leuk, maar na een tijdje ben je toch wel uitgefietst en heb je alle tuinbeurzen en winkelcentra gezien. De bodem van de spaarpot kwam trouwens ook in het zicht.
Gelukkig nam een vriend me mee hiernaartoe. Ik knap er gewoon enorm van op dat ik weer onder de mensen ben. Ik doe dit werk in het Rembrandthuis in Amerstam een paar dagen in de week. Mensen uit de hele wereld komen op bezoek, dat is goed voor je talen. En de bezoekers hebben een uitje dus eigenlijk zitten er nooit chagerijnige mensen bij. Toch moet je altijd goed opletten dat er geen gekke dingen gebeuren. Het is serieus werk en je moet je altijd correct weten te gedragen. Laatst was ik even ziek; toen ik hier weer aan de slag kon, heeft dat me echt goed gedaan. En als ik nu thuiskom, hebben mijn vrouw en ik elkaar ook weer wat te vertellen. Zij is er dus ook heel bij mee. Als het kan, blijf ik dit doen tot mijn 75ste.''
- Plus Magazine
