Mijn verhaal: 'Dat het niet zo heeft mogen zijn, is iets dat nooit went’

Er zijn een hoop momenten waarop het gemis onverwachts mijn keel dichtknijpt. In de sauna bijvoorbeeld, wanneer er een moeder en dochter naast me in het bubbelbad zakken. Kletsend en lachend, heel vertrouwd. Dan zak ik vlug onder water om mijn tranen te verbergen. Of als ik getroffen word door het beeld van een moeder met haar grote zoon, arm in arm in de stad. En het ergste, hét recept om mij overhaast een restaurant uit te laten rennen: moeders die daar hun verjaardag vieren, omringd door hun kinderen en kleinkinderen.

Moeder worden: het was altijd al mijn grootste droom. Als ik het over kon doen, was ik er al op mijn 20ste aan begonnen. Maar omdat ik een mooie carrière ook belangrijk vond, schoof ik het voor me uit. Ik was 33 toen ik mijn spiraaltje liet weghalen, trappelend van ongeduld om met mijn man deze nieuwe fase in te gaan. Helaas, het lukte niet. Eén jaar, twee jaar ging voorbij. We ondergingen onderzoeken waar niets uitkwam. ‘Gewoon blijven proberen’, zei de arts. Kort erna startten we met behandelingen. Eerst kunst­matige inseminatie, toen ivf. De hormonen brachten me uit balans en de relatie met mijn man kwam onder druk te staan. Intens verdrietig hebben we er na een paar jaar obsessief hopen, wachten en verlangen een punt achter gezet. Naast pijn was er ook opluchting. We deden alles om ons leven, dat veel te lang op pauze had gestaan, anders in te vullen. Een nieuwe baan, een tweede huis in Frankrijk, genieten van culturele dingen. Het lukte om weer gelukkig te worden. Al bleef er een grijze ondertoon. Ik vervreemdde van vriendinnen met gezinnen; ik verdroeg het niet, al die verhalen. Gelukkig had ik mijn man. Samen konden wij het leven aan.

Waarom moest juist hij zo jong overlijden? 62 was hij. Ik stond alleen aan zijn kist. Geen kinderen die me troostten. Geen kleinkinderen met een bloem. En nu, vier jaar later, ben ik nog steeds zo bedroefd. Ik mis mijn niet-geleefde leven, het familiegeluk dat ik niet heb gehad. De kleinkinderen die niet op mijn schoot zitten. ‘Zoek een man die opa is’, zegt mijn beste vriendin. Maar ik vrees dat het alleen zout in de wond is. Straks ga ik met pensioen en dan ben ik het enige wat ik heb – mijn mooie carrière – ook nog kwijt. Ik weet dat kinderen en kleinkinderen niet zaligmakend zijn, dat er meer is in het leven, echt. Alleen heb ik geen idee meer hoe ik daarvan moet genieten.”