Wandelen met Hella
Reisjournalist en ‘beroepspelgrim’ Mariëtte van Beek leeft bewust zonder partner en vaste woonplaats. “Niet kunnen reizen vind ik erger dan geen partner hebben.”
“Mooi is het hier, hè?”, zegt Mariëtte van Beek (56), wijzend naar buitenplaats Op Hodenpijl, waar we hebben afgesproken. Dit plekje midden in de Randstad vlak bij Delft heeft ze ontdekt op haar camino, het pelgrimspad naar het Spaanse Santiago de Compostella. Vanuit haar geboorteplaats Leiden wandelt ze die in etappes. Ze is al halverwege Frankrijk. “Elke keer zo’n tien dagen, meestal lekker in mijn eentje. Vriendinnen hebben vaak iemand nodig om te kunnen genieten, maar ik niet hoor.”
We wandelen langs de kaarsrechte Vlaardingervaart richting Schipluiden. Mijn gezelschap is te omschrijven als onopvallend van buiten maar bijzonder van binnen. Alleen een vrolijk sjaaltje vraagt om aandacht. Je ziet haar zonder probleem opgaan in verschillende landen en culturen waar zij reist, werkt en leeft als beroepspelgrim en reisjournalist. Een degelijke buitenjas en rugzak behoren tot de minimale investering van een vrouw met bewust minimaal bezit. “Mijn nieuwe levenswijze begon na het stuklopen van een relatie. Met mijn zoon verhuisde ik van een compleet huis naar een huurappartement met twee kamers. Ik bleek toen heel gemakkelijk dingen weg te kunnen gooien. Ze pasten er niet in, maar ik had ze ook niet nodig. Zelfs mijn moeder vond het bijna te bont wat ik allemaal weg deed. Terwijl ik toch van haar leerde dat bezit vooral ballast is.”
Mariëtte groeide op in een gezin waar het televisietoestel tijdenlang op zolder stond. Leuke dingen met elkaar doen was belangrijker. Maar reizen, dat nu haar lust en leven is, heeft Mariëtte niet van thuis meegekregen. Uit armoede gingen ze nooit op reis. Tot ze op haar 16de als cadeau een reisbestemming mocht uitkiezen. “Dat werd wandelen met mijn moeder in de Auvergne, Frankrijk. Daar groeide mijn nieuwsgierigheid naar de wereld en kreeg ik lol in wandelen.”
Op haar 27ste ging ze Arabisch studeren, wat toen maar weinigen deden, waardoor ze later snel leuke en goedbetaalde opdrachten kreeg in de journalistieke en diplomatieke wereld. Tijdens onderzoek in Marokko leerde ze haar man kennen. “Het was bijna een cliché: hij hielp me toen ik er niet uit kwam met onderhandelen op de markt.” Wat begon als echte liefde liep tien jaar later toch uit op een scheiding. Hun zoontje was toen anderhalf jaar oud. “Hij was niet goed voor zichzelf en daarmee ook niet voor mij. Achteraf kan ik zeggen dat ik niet weet of ik nu moeder zou zijn geweest als het moederschap me toen niet was overkomen. Maar ik ben dolgelukkig met mijn zoon.”
Na anderhalf jaar alleen te zijn geweest, ontmoet Mariëtte haar tweede grote liefde. Ditmaal een vrouw. “Ik ontdekte dat ik biseksueel ben. Ik vond haar stoer. Volgens sommige vrienden heb ik nu alle minderheden wel gehad in een relatie, en moet ik maar eens gewoon gaan doen!” zegt ze lachend. Als het erop aankomt denkt Mariëtte dat haar voorkeur bij mannen ligt. Maar direct zegt ze erachteraan: “Ik scharrel af en toe, maar het hoeft van mij geen vervolg te krijgen, hoor! Ik blijf lekker vrijgezel.”
De angst van sommige van haar vriendinnen om alleen te blijven, kent ze niet. Wanhopig op zoek naar een relatie op internet gaat ze niet. “Als ik
die vermoeiende verhalen van vriendinnen hoor dan denk ik: ik blijf voor niemand thuis. Behalve voor mijn zoon en moeder. Ik voel me al goed in mijn eentje.”
Mariëtte is niet de enige vrouw boven de 50 die het vrijgezellenbestaan boven een relatie verkiest, zo blijkt uit diverse onderzoeken. Van de vrouwen tussen de 50 en 64 jaar wil bijna 40 procent definitief geen relatie meer, en tussen de 65 en 79 jaar is dat zelfs bijna 70 procent.
Mariëtte had vooral genoeg van het aanpassen aan de ander in een relatie. Zo ging ze in de relatie met haar vriendin mee in de wens om een huis te kopen.” De relatie liep stuk door een slippertje met een man. “Niet netjes van mij, en dat is een understatement.” Maar achteraf gezien pakte het goed uit voor haar, want zo begon haar bestaan zonder onnodig bezit. “Ik hoefde niet langer hard te werken om de hypotheek te betalen. Mijn moeder kreeg alsnog gelijk, want wat je niet hebt, daar hoef je ook niet voor te werken. Weinig bezit maakt het leven een stuk overzichtelijker. Ik ben veel kwijtgeraakt, maar heb mijn vrijheid ervoor teruggekregen.”
In de verte kadert een karakteristieke ijzeren boogbrug mooi het polderlandschap in. In 1910 is hij gebouwd als onderdeel van de tramverbinding tussen Delft-Schipluiden en Maassluis. Nu is het een fietsbrug.
In haar nieuwe vrijheid kreeg Mariëtte het idee om voortaan verder te leven als digitale nomade. Haar zoon was inmiddels 19 en ging in Rotterdam studeren. Sinds 2008 was ze al reisjournalist en in 2016 begon ze permanent te reizen. De eerste paar maanden logeerde ze bij een vriendin. Ze schrijft voor diverse tijdschriften en reisgidsen. Onlangs was deze avontuurlijke vrouw nog op de Azoren om de informatie van een reisgids te actu-aliseren. Ze reist alleen en met haar bezit in een koffer. Bang is ze nooit, maar ook niet naïef. Ze informeert zich altijd goed over het land waar ze is.
Via een kleine rietplas wandelen we ondertussen tussen weilanden met hier en daar een boerderij. Ondanks dat we midden in de Randstad zijn, is het er relatief stil. Eerder had Mariëtte dat ook al ervaren toen ze hier een etappe van de camino naar Santiago de Compostella wandelde. Ook meestal in haar eentje. Als mensen vragen of ze met haar mee mogen, krijgen ze regelmatig een ‘nee’. “Als ik terugkijk wanneer ik me het gelukkigst voel, dan zijn dat momenten in mijn eentje. Als kind paste ik me al snel aan anderen aan, en dat doe ik ook negen van de tien keer als ik met iemand ben. Dat wil ik niet meer in mijn leven.” En vervolgt ze met een beschaamde lach: “En ik vind mezelf wel leuk gezelschap!” De behoefte om geluksmomenten te willen delen, herkent Mariëtte niet. Het opschrijven ervan is voor haar een vorm van delen. “Het is toch erg als je pas kunt genieten als je samen met iemand bent?”
Als ze even in Nederland is, is er altijd wel een vriend of vriendin op wiens huis ze kan passen. “Als er maar wifi is, dan kan ik overal werken.” Bang om alleen oud te worden is Mariëtte ook niet. Hoewel ze af en toe wel bezig is met de betekenis van haar leven. En wat te doen als ze ziek wordt. “Dan denk ik: daar ga ik me nu nog niet druk over maken. En iemand die er voor je is in goede en slechte tijden, dat klinkt mooi, voelt veilig… maar daarvoor ga je toch niet samenleven? Dat is nogal berekenend. Ik heb genoeg mensen om me heen en heb geen last van eenzaamheid.” Het enige waar ze echt bang voor is, is de dag dat ze niet meer kan reizen. “Dat is echt een doemscenario: dat is echt zoveel erger dan geen vaste partner hebben. Die situatie accepteren zal beslist mijn meest uitdagende reis worden.
- Plus Magazine
