Het huwelijk van Hennie begon goed, maar eindigde in een nachtmerrie nadat ze ontdekte dat ze jarenlang was bedrogen. “We waren 33 jaar getrouwd. Je denkt iemand te kennen.”
Hennie (70) is moeder van twee kinderen. Haar ex-man heeft haar tijdens haar 33 jaar durende huwelijk bedrogen. Hella van der Wijst (54) presenteert wekelijks Ik mis je en andere programma’s bij de EO. Ze houdt van wandelen en een goed gesprek.
Alleen al de brief van Hennie* (70) aan Plus Magazine voelt als een baksteen op mijn maag, zo heftig is hij. Maar tegelijk vind ik het ook bijzonder dat ze over zo’n taboe met mij wil spreken. “Ik hoop dat anderen die nog in stilte en schaamte lijden, zich herkennen en moed putten uit mijn verhaal.”
We ontmoeten elkaar in de volle zon op het terras van het Biesboschcentrum in Dordrecht. Het is een prachtige dag. Via het pontje bereiken we het Griendmuseumpad aan de overkant van het water. Dit doolhof van kreken en wilgenbosjes is ontstaan toen de intensieve griendcultuur in de jaren vijftig stopte. Tot die tijd werden er wilgen geteeld, waarvan de takken werden gebruikt voor het vlechten van manden.
Op haar 17de viel Hennie vooral voor de rust van de man met wie ze na vier jaar verkering trouwde. Hij zag er goed uit en kon goed dansen. Beiden hadden een goede baan. Ze kregen een zoon en een dochter. Het leven is goed, dacht ze. “Achteraf weet ik wel beter. Dan denk ik aan de keren dat de hoorn ineens op de haak werd gelegd als ik opnam. En dat mijn man nooit vrij kon krijgen, hij was altijd druk voor zijn werk.”
Vele jaren later, toen de kinderen al uit huis waren, kwam haar man op een avond niet thuis voor het eten. Toen ze zijn baas belde, kreeg ze zonder omhaal te horen dat haar man fraude had gepleegd en met de noorderzon was vertrokken. “De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik riep: ‘Dat is niet mogelijk!’”
Niemand wist waarheen haar man was gevlucht. Hennie’s dochter was op huwelijksreis. Toen haar zoon de volgende dag geld wilde pinnen voor Hennie bleken alle spaarrekeningen leeggehaald. “Ik had nog drie euro in mijn portemonnee. Ik was in shock. Was ik nou zo dom geweest? Hoe had hij al die tijd zo’n dubbelleven kunnen leiden?”
Na drie weken kwam Hennie’s man terug uit het buitenland. “Hij wilde schoon schip maken. Maar binnen drie weken waren we gescheiden.” Hij heeft op alle eisen van vrouw en kinderen ‘ja’ gezegd. Volgens Hennie besefte hij goed wat hij had aangericht en voelde hij zich schuldig. Maar daarover praten konden ze niet.
Na vijf weken heeft Hennie nog één keer een gesprek gehad met haar ex. “Hij voelde als een vreemde voor mij. Ik vroeg of hij zo ongelukkig was bij mij. Dat had er niets mee te maken, zei hij. En ook dat hij nooit zou zijn weggegaan bij mij als zijn bedrog niet was uitgekomen, want hij hield van me. Hij had een kronkel in zijn hoofd. Ik wist dat ik hem nooit meer terug zou nemen.”
Op de automatische piloot ging Hennie verder met werk en leven. “Ik leefde in een complete roes. Ik was apathisch. Al mijn zekerheid was weg. Ik voelde me zo dom.” Met terugwerkende kracht ging ze het verleden anders zien. Zijn telefonische onbereik-baarheid, zijn cursussen. Als hij zich op zijn werk ziek had gemeld, bleek hij niet thuis te zijn geweest. Maar in de weekenden was hij gewoon thuis en deed hij normale dingen.
Later ging Hennie zich afvragen waaraan hij al het geld had besteed dat hij via fraude had verkregen. “Was het gokken geweest, dan had ik er nog mee kunnen leven.” Maar hij bleek het te hebben uitgegeven aan vrouwen. Toen werd ze pas echt boos. “Ik heb al zijn cassettebandjes door het hele huis lopen afrollen. Tot een vriendin de dokter belde dat het niet goed met me ging. Mijn eigenwaarde was naar nul gezakt.”
Erover praten durfde ze alleen met een enkele goede vriendin en haar kinderen. De schaamte was te groot. Anderhalf jaar na de scheiding nam Hennie pillen in met de bedoeling uit het leven te stappen. Maar ze werd wakker in het ziekenhuis. Daarop volgde een opname in een psychiatrische inrichting.
Haar dochter vond dat ze geen zelfmoordpoging had mogen doen. Het verstoorde hun relatie. “Dat was begrijpelijk. Mijn kinderen waren net als ik gekwetst en beschaamd in hun vertrouwen. En dan zou ik er ook nog tussenuit piepen. Maar ik kon niet anders, dacht ik op dat moment.”
We lopen door een landschap van stompjes knotwilgen. Dit is het grootste zoetwatergetijdegenbied van Europa. Aan het vogelconcert te horen bruist het hier van het leven. Als Hennie terugdenkt aan haar depressies huivert ze. “Ik voelde me weggezet als een volle vuilniszak. Tijdens therapie kreeg ik kralen om iets mee te maken. Keihard gooide ik ze weg. Kreeg ik een kwast, dan verfde ik alleen maar zwart.”
Tot dan toe dacht Hennie altijd als er iets misging in haar leven dat het aan haar lag. Rollenspel tijdens therapie trok haar langzaam uit de zwarte tunnel waarin ze gevangen zat. Ze leerde voor zichzelf op te komen. “Het hielp te blijven herhalen dat wat mijn ex had gedaan niet normaal was. Al heb je nog zo’n rothuwelijk, dat was niet normaal.”
Behalve therapie en openheid bleek ook structuur heilzaam voor Hennie. Door te sporten en buiten te zijn kreeg ze weer grip op en plezier in haar leven: “Actief zijn was mijn redding.” Ook bedacht Hennie: misschien had zij ‘niets’ voor haar ex-man betekend, maar zij kon wel iets betekenen voor anderen. Sindsdien brengt ze als vrijwilliger in het ziekenhuis wekelijks hulpbehoevende mensen naar operatiezaal of doktersafspraak.
“Het raakt me hoeveel mensen zulke moeilijke dingen alleen moeten ondergaan. Ik probeer er voor ze te zijn in hun angst en eenzaamheid. Een ander helpen geeft mij voldoening.”Bijna zelfverzekerd wandelt Hennie naast me en praat voluit. Wat een stappen heeft zij al gezet om te zijn waar ze nu is. In de schaduw zoemen de eerste muggen. Het is al volop lente.
Langzaam kreeg Hennie weer vertrouwen in mensen, inclusief mannen. Haar leven kreeg weer kleur toen ze een leuke latrelatie kreeg met een oude bekende. Hennie had zijn overleden vrouw gekend. Na haar dood wisten zijn zoons en Hennie’s zoon hen te koppelen. Glunderend vertelt ze: “Vanaf moment één vertrouwde ik hem. Hij is echt het beste dat me kon overkomen. Hij heeft zo’n ander leven gehad. Hij heeft een heel goed huwelijk gehad. Voor hem was het onbegrijpelijk wat mij was overkomen.” Samenwonen wil ze nooit meer. Het is zo al goed.
Terugkijkend noemt Hennie het zonde dat ze 33 jaar in een relatie heeft geïnvesteerd die dat achteraf gezien niet waard was. Het bracht haar eigenwaarde tot onder het nulpunt. Maar nu zegt ze vol zelfvertrouwen: “Ondertussen durf ik mezelf weer een zesje te geven, misschien een zeven!”
* We vermelden alleen Hennie’s -voornaam om de privacy te beschermen van degenen die in het artikel worden genoemd. Haar volledige gegevens zijn bij ons bekend.
De griendcultuur
Het Griendmuseumpad is 5 of 1,5 km lang. Wandelaars maken kennis met de ‘griendcultuur’. Het gebied was ongeschikt voor gewone landbouw, daarom werden er wilgen, riet en rijshout geteeld. Van de wilgentenen werden o.a. manden gevlochten. Griendwerkers werkten hier zes dagen per week en sliepen er ook. Het Griendmuseumpad is alleen bereikbaar met Zonnepont 7 (van april tot oktober). Zie ook: www.biesboschcentrumdordrecht.nl
Startpunt: Biesboschcentrum, Baanhoekweg 53 in Dordrecht.
Lengte: 5 km of 1,5 km.
Horeca: naast het bezoekerscentrum ligt huiscafé Biestro. Even verderop ligt restaurant De Merwelanden,
De Bekramming 13 in Dordrecht, www.merwelanden.nl
Vervoer: het dichtstbijzijnde station is Sliedrecht Baanhoek, www.merwedelingelijn.nl. Van daaruit loop je naar de Waterbus die je naar de Biesbosch brengt: www.waterbus.nl
Liever fietsen dan wandelen door de Biesbosch? Ga naar www.plusonline.nl/biesbosch
- Plus Magazine
