Ik hou van mijn comfortzone, van die behaaglijke bubbel. Alles veilig en onder controle. Dat komt ook omdat er al genoeg avontuur tegenover staat.
Ik groeide op in de jaren 60 in een dorp waar de winkels nog eigennamen hadden. Huishoudelijke artikelen kocht je bij Mons, casinobrood bij bakker De Reus en bij Groenendijk kocht ik met mijn vriendinnetje iedere zaterdag voor tien cent dropveters, Bazooka-kauwgom of een immense toverbal. Het dorp was als een muur om ons heen gemetseld. De landwegen liepen aan de ene kant dood op de eeuwige fakkels van de petrochemische industrie, aan de andere kant op de onstuimig klotsende golven van de Maas.
Het nieuws dat mondjesmaat doordrong uit de rest van de wereld, betrof vooral kinderen van ver weg. In Engeland schoof een meedogenloze berg met kolenafval op een lagere school. 116 kinderen die ’s morgens nietsvermoedend naar school waren gegaan, overleefden dat niet. En natuurlijk de hongersnood in Biafra. Uitgemergelde kinderen, moedeloos van de honger met beentjes als breekbare luciferhoutjes. Je moest thuis je bord leegeten, want de kinderen in Biafra snakten naar andijviestamppot.
Jaren later reisde ik door Afrika en belandde ik in Biafra, dat een regio bleek te zijn in Nigeria. De vroegere kinderen van Biafra zaten voor lemen hutten met daken van stro, kleine kinderen scharrelden om hen heen. Het ontroerde me. Ze hadden het overleefd.
Lenny Langerveld is al vele jaren redacteur bij Plus Magazine. Zij is hoofd van de rubriek Mens & Samenleving en schrijft regelmatig over zaken die haar opvallen in de media en het nieuws.
Reactie toevoegen