In het zwembad zwom ik naast een vrouw van een jaar of 60. Ze had lichtroze haar. Ik vond het mooi en dat zei ik haar. “Het is gewoon kleurshampoo, hoor”, lachte ze. “Daar red ik het niet mee,” voegde een zwemster die ons gesprek hoorde toe, “ik moet echt wel haarverf hebben.” Ze keek naar mijn grijze haar.
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
“Jij verft niet”, stelde ze vast. “Nee”, antwoordde ik. “Nou, ik wil niet grijs zijn,” zei de vrouw, “dat maakt oud!”
“Daar heb ik geen grijs haar voor nodig,” zei ik, “ik bén oud.” Ze trok een lelijk gezicht. “Ik lijk liever wat jonger,” zei ze, “dat past meer bij hoe ik me voel. Vanbinnen ben ik een jaar of 35.”
“Heb je dan helemaal geen levenservaring?” vroeg ik geschrokken. “Natuurlijk wel! Maar ik voel me nu eenmaal jong. Jij niet dan?”
“Helemaal niet,” zei ik, “ik heb veel meer herinneringen dan iemand van 35.”
We zwommen nog een paar banen. Toen kwam de vrouw opnieuw naast me. “Oud zijn heeft ook wel voordelen,” gaf ze toe, “je maakt je niet meer zo druk om alles, zoals vroeger.” Ik zei niks terug, want ik wilde niet steeds tegenspreken.
Het is niet waar dat oude mensen innerlijke rust hebben. Integendeel. Ze zien overal tegenop.
Je mocht niks. Ook niet naar de kapper. Het was niet anders. Coronahaar.
Bijna al mijn leeftijdgenoten gaan ’s avonds liever niet de deur uit. Ze vinden het eng op straat of in het openbaar vervoer. ’s Avonds fietsen doen ze al helemaal niet graag en ze houden niet van stille straten. Overal dreigt gevaar.
Ik ben zelf ook niet erg ondernemend na zonsondergang. Ik ga weleens naar het theater, maar niet zo vaak. Ik ben ’s avonds graag thuis.
Ik vind uitgaan niet meer vanzelfsprekend. Ik wip nooit zomaar ergens langs. Als ik ergens heen moet, bereid ik me grondig voor, want ik verdwaal nogal eens. Dat heb ik mijn hele leven gedaan, maar toen ik jonger was maakte het me niks uit. Ik vroeg de weg aan voorbijgangers en uiteindelijk kwam ik wel waar ik wezen moest.
Nu heb ik Google Maps, en ik zoek de bestemming van tevoren op internet op, maar het helpt allemaal niks. Ik begrijp het blauwe pijltje van Google Maps niet, en als ik even in gedachten ben, ben ik de weg al kwijt. Daarom ga ik heel vroeg van huis, dat is wat alle oude mensen doen. Ze willen niet te laat komen.
In de tijd dat heel Nederland een coronavaccinatie ging halen, kreeg je een uitnodiging waarin uitdrukkelijk werd afgeraden je te vroeg te melden. Want dan ontstonden er enorme wachtrijen van bejaarden die twee uur voor de afspraak arriveerden en zorgvuldig anderhalve meter afstand hielden. Het was het enige uitstapje dat mocht. Jonge mensen vonden het een vreselijke tijd, maar oude mensen vonden het wel lekker: nergens naartoe en niets hoeven, omdat je niks mocht. Ook niet naar de kapper. Als je geverfd haar wilde, moest je het zelf doen. Dat werd niet mooi, maar het was niet anders. Coronahaar, coronarust. En lekker niets meemaken.
Yvonne Kroonenberg (72) is schrijver en psycholoog. Ze schrijft maandelijks in Plus over relaties in brede zin.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
