Eerlijk gezegd vind ik autorijden doodeng. Een grote verantwoordelijkheid. Maar ik kreeg rijlessen voor mijn 18de verjaardag en voor de eer bedanken leek me niet netjes.
En dus tufte ik twee jaar lang met klamme handen en een bevend hart door Rotterdam. Tot ik, na drie keer zakken, toch opeens rijwaardig bleek te zijn. Maar dan begint de misère pas goed, je moet daadwerkelijk blijven rijden. In je eentje. Ik werd daar zowaar heldhaftiger in, totdat ik een paar jaar geleden paniekaanvallen kreeg. Zweten, hartkloppingen en een suizend hoofd. Een doodsbang hertje in het jachtseizoen.
Tunnels waren eng, ik vond het spannend als mensen meereden en ik probeerde autorijden in het buitenland zoveel mogelijk te vermijden. Ik rij écht niet dagelijks en soms niet eens wekelijks, maar ik ben thuis wel de chauffeur van dienst. Paniekaanvallen zijn heel vervelend, maar ik kan het me domweg niet permitteren om niet te rijden. En dus joeg ik mijzelf de IJtunnel in en was ik een van de twee chauffeurs tijdens een familieweek in Italië. Daar kreeg ik een enorme paniekaanval: ik reed in een tunnel, met drie passagiers op de achterbank, in het buitenland. Alles wat ik vreesde en dolgraag wilde vermijden. Eén ding wist ik zeker: plankgas nu. Nooit meer een paniekaanval gehad.
Lenny Langerveld is al vele jaren redacteur bij Plus Magazine. Zij is hoofd van de rubriek Mens & Samenleving en schrijft regelmatig over zaken die haar opvallen in de media en het nieuws.
Reactie toevoegen