Meester Frank Visser: 'Op elkaars lip'

Meerdere generaties in één huis: een stuk gezelliger, toch? Nou ja, gezelliger… Dat was vroeger, toen ouders nog vaak, al dan niet gedwongen, bij hun kinderen inwoonden niet altijd het geval. Sommigen van u zullen nog weten dat inwonende grootouders voor de nodige spanningen zorgden. Bovendien moeten veel senioren niet aan dat inwonen denken! Nee, liever blijven wij zo lang mogelijk op onszelf. Het is leuk als de kinderen en kleinkinderen geregeld op bezoek komen, maar dan ’s avonds wel weer naar huis.

In andere culturen ligt dat anders. Zoals bij die van de heer S., die een tweekamer-seniorenwoning huurde van de woningbouw. Hij was maar alleen en zijn zoon, schoondochter en drie kleinkinderen hadden geen eigen woning. Dus liet hij die graag bij hem inwonen. Met een bed in de woon-kamer en wat matrasjes op de piepkleine zolder paste iedereen erin! Een vrolijke boel, met rondrennende kinderen, de televisie op volle geluidssterkte en ’s avonds tot in de kleine uurtjes bezoek van vrienden en bekenden.

De buren, net zoals S. op leeftijd, waren minder blij. De woningen waren niet ­alleen erg klein, maar ook erg gehorig. Er werd voortdurend geklaagd bij de woningbouw, maar die kon weinig voor hen doen, zo werd gezegd. Totdat de woning van de heer S. op een kwade dag tot de grond toe afbrandde.

Waar moest hij nu heen? En zijn kinderen en kleinkinderen? De woningbouwvereniging wist wel vervangende woonruimte voor hem te vinden, maar stelde daarbij een belangrijke voorwaarde. Géén inwonende kinderen en kleinkinderen meer! De heer S. ging akkoord, maar hield zich niet aan de afspraak. “Ik kan mijn kinderen en kleinkinderen niet op straat zetten”, liet hij weten. Waarop het hele stel weer bij hem introk en de overlast voor zijn nieuwe buren voor nieuwe klachten zorgde.

De woningbouw was het zat en eiste de ontruiming van het gehuurde wegens het schenden van de gemaakte afspraken. De heer S. was het daar niet mee eens. Die afspraken waren juridisch niet geldig, meende hij. Want hij had die met het mes op de keel moeten ondertekenen en bovendien tastten die zijn grondrecht op privacy en een gezinsleven aan.

De kantonrechter aan wie de zaak werd voorgelegd, was niet erg onder de indruk van dat verweer. Om te beginnen wist S. precies waarvoor hij tekende en van dwang was geen sprake. Bovendien had de ­woningbouw geen enkele verplichting om de nakomelingen van de heer S. van woonruimte te voorzien.

Mede gelet op de voorgeschiedenis mocht S. niet verwachten dat zijn nageslacht weer bij hem kon komen ­inwonen. Net als de honderdduizenden andere woningzoekenden in ons land moesten zij zelf voor woonruimte zorgen! Wat ook niet hielp was dat S. inmiddels bijna tweeduizend euro huurschuld had. Tja, je kunt je hand ook overspelen natuurlijk.

Einduitkomst: S. moest de huurwoning binnen een maand verlaten. Met zijn familie.