Yvonne Kroonenberg: 'In goed gezelschap'

''Voel jij je oud?'' vroeg iemand me.

“Ja hoor,” antwoordde ik, “hartstikke oud.”

“Ik niet,” zei ze, “ik ben zeventig. Zeventig is het nieuwe vijftig.”

“Ja, voor jou,” zei ik snibbig, “jij hebt niks.”

Deze vrouw loopt nog als een jong hert, ze is slank, knap om te zien en ze gaat vaak naar de kapper. Voor iemand die slecht ter been is en dikke enkels heeft door een falend hart is de ouderdom een rem op alles wat vroeger vlot ging. Als je elke dag medicijnen moet slikken die spierpijn als vaste bijwerking hebben, voel je je oud en stram.

Ik doe oefeningen om niet in een bezemsteel te ­veranderen, ik wandel en ik zwem, maar ik voel me volstrekt niet jong of zelfs jeugdig. Dat komt ook door de herinneringen.

Als je lang hebt geleefd, heb je meer van de wereld gezien dan iemand van dertig en je hebt talloze mensen leren kennen. Ik ben de laatste tien jaar beduidend vaker in de aula van een uitvaartcentrum geweest dan in veertig jaar daarvoor. Als er retro-muziek wordt gedraaid op een feestavond, herken ik de muziek niet en ook niet de namen van de bands. Die zijn van na mijn tijd.

Jonge mensen voelen zich ook oud. Als ze dertig worden, vinden ze dat hun jeugd voorbij is, als ze veertig zijn schrikken ze als ze met u worden aangesproken. Op een dag staat iemand voor je op in de tram. Dat overkwam een vriendin van mij. “Dankjewel,” zei ze beleefd, terwijl ze plaatsnam, ‘‘hoe oud denk je ­eigenlijk dat ik ben?”

“Tachtig?” raadde het meisje dat haar zitplaats had aangeboden. De vriendin is vierenzeventig en schrok van het antwoord. Eigen schuld. Je mag een vrouw niet naar haar leeftijd vragen, maar ik vind het nog veel erger als oude mensen koketteren en hopen dat ze jonger worden geschat dan ze zijn. “Als je oud bent, hoor je er niet meer bij”, zei een vrouw op de bejaardensociëteit. Maar dat is onzin. Dan hoor je bij de oude mensen en ik vind dat goed gezelschap. Daar sta ik tamelijk alleen in.

Ik hoorde van een vrouw die in Gelderland woont dat ze bij haar in het buurthuis geen koffieochtend voor bejaarden meer organiseren, omdat niemand daar als bezoeker wilde komen. Iedereen had zich aangemeld als ­vrijwilliger.

Ik mag trouwens geen bejaardensociëteit meer zeggen. Toen ik dat woord laatst ­gebruikte, werd ik gecorrigeerd: het is een ontmoetings­centrum voor buurtbewoners. Om de toeloop te bevorderen hebben ze de voordeur opengezet, een oranje strandvlag neergezet en een ­glazen tussendeur gemaakt die een keihard ding-dong laat horen als je op de deurmat stapt.

Er is nog geen persoon jonger dan zestig op afgekomen, maar dat ­geluid lijkt niemand te storen. ­Iedereen is doof.