Yvonne Kroonenberg: 'Kijven'

De vriendin klaagt ­onderweg dat hij de verkeerde weg neemt en dat hij te ver van de ingang van de ­winkel parkeert. “Ik ben geen achttien meer!” snauwt ze, terwijl ze de boodschappenkar tussen de auto’s ­probeert door te wringen om drie ­meter minder te hoeven lopen. “Loop nou ­gewoon om die auto’s heen,” roept hij, “laat mij die kar duwen!” En: “Waarom neem je je ­rollator nooit mee?”

Kibbelend gaan ze langs de schappen. “Ik wil dat merk niet!” zegt de oude vriendin, terwijl ze op het pak vla wijst dat ze ­altijd koopt, “ik wil die andere.” “Maar vorige keer wilde je die vla juist niet!” “Ze ­hebben de samenstelling veranderd”, ­beweert zij. “Waarom ga jij nog met haar mee?” vroeg ik hem, “ze kan de boodschappen toch ­laten bezorgen?” Maar dat wil deze vrouw niet. “Dan zie ik helemaal niemand meer,” zegt ze klaaglijk, “ik ben eenzaam. Niemand kijkt meer naar me om.”

Dat is niet waar, ze heeft twee vriendinnen die geregeld langskomen. Maar die be-leven er ook weinig plezier aan. Oude mensen kunnen heel lelijk doen. Dat beseffen ze zelf niet, ze denken dat ze gelijk hebben. Andere mensen doen alles heel anders dan zij het zelf altijd hebben gedaan, dus doen ze het verkeerd. Mijn vriend had de boodschappen naar de keuken gebracht en op het aanrecht uit­gestald. “Kan ik nog wat voor je doen?” vroeg hij. Ze gaf hem een ­envelop met een postzegel erop. “Wil je die posten?” Mijn vriend knikte en keek even naar het adres. “Waarom kijk je? Denk je dat ik het adres niet goed heb opgeschreven?”

Hij keek verbaasd op. “Ik kijk naar de postcode. Als de brief in de regio blijft, moet je de ene kant van de brievenbus gebruiken. Anders is het Overige ­Postcodes.” Ze was meteen boos. “Je doet hem toch gewoon in de bus? Hij komt heus wel aan. Ik heb daar nog nooit op gelet.” “Ze spreekt alles tegen wat ik zeg,” klaagde mijn vriend, “zo jaagt ze iedereen weg. Geen wonder dat ze eenzaam is.” Ik had het met hem te doen, maar er is geen oplossing voor dit probleem. Je laat een oude vriendin die je al veertig jaar kent niet in de steek. En zij gaat niet veranderen. De wereld om haar heen komt haar steeds vijandiger voor en moeilijker te bevaren. Bange mensen zeggen ­vrijwel nooit dat ze zich onzeker voelen. Ze ­snauwen liever.

Ik ken twee zussen van wie de ene een beetje dementeert. Ze bellen elkaar ­iedere zondag, maar die ene zus vergeet steeds dat het telefoongesprek al heeft plaats­gevonden. Dan belt ze haar zus opnieuw. “Ik denk: ik zal jou maar bellen,” zegt ze dan, “want jij hebt het zeker te druk gehad vandaag.”

De andere zus zegt daar niks van, ze ­verdraagt het. De wereld is vol ­geduldige engelen.