Yvonne Kroonenberg (72) is columniste van Plus Magazine en schreef het boek ‘Leven voor gevorderden’. In korte hoofstukken schetst ze met humor en verwondering hoe het leven eruit ziet als je oud bent. Over samen oud worden, het belang van een goede tas, spreken op een begrafenis en het voordeel van leven met een cavia en een hond.
Kroonenberg geeft in haar boek tal van inkijkjes in het leven van senioren, waaronder dat van haarzelf. Ze baant zich een pad door de jungle die ‘oude dag’ heet en we gluren over haar schouders mee. Zo bespreekt ze hoe moeilijk het is, om op haar leeftijd de juiste kleding te kiezen: ‘Ik zou willen dat we betere aanwijzingen kregen’ en dat oude mensen alles wat ze denken, gewoon hardop zeggen. Over grootouder zijn van kleinkinderen niet jouw biologische kleinkinderen zijn, ‘het voelt meer als hulpsinterklaas’ en waarom ouderen vaak geheel onnodig, toch heel zuinig zijn. Het antwoord: ze hebben tijden van armoe gekend in hun jeugd en smijten geld nog steeds liever niet over de balk.
Dat het een afgang is om met een scootmobiel of een rollator de straat op te gaan, verbaast Kroonenberg. 'Want een scootmobiel is praktisch, en je komt nog eens ergens.' Gehoorapparaten daarentegen, zijn de normaalste zaak van de wereld geworden ontdekt ze op de bejaardensociëteit en de volkstuin. En ook op de biljartclub doet niemand er moeilijk over, omdat iederéén daar doof is. Hetzelfde geldt voor vergeetachtigheid; niets om je voor te schamen, want dat lot treft ons even zo goed allemaal. Integendeel, er wordt om gegiecheld. ‘Moet jij tegenwoordig ook alles opschrijven?’
Tips heeft Kroonenberg ook, je krijgt ze als lezer er gratis bij in blijmoedige bewoordingen. Wil je voorkomen dat je valt? Dan had je daar járen geleden al mee moeten beginnen. Met iedere dag gym-oefeningen en tandenpoetsen als een ooievaar op één been. Net als vrienden maken, trouwens. Sluit vriendschappen als je nog in de bloei van je leven bent, adviseert Kroonenberg met klem, want naarmate je ouder wordt, is het moeilijker om dat nog voor elkaar te krijgen. Moet je op een uitvaart spreken? Zorg voor korte zinnen: ‘want als je niet verder kunt door je verdriet, haal je het in ieder geval tot de eerstvolgende punt.’ Het lijkt zo aantrekkelijk om samen oud te worden, maar in de praktijk kan het nogal tegenvallen ziet ze om zich heen. Het geheim van een goed huwelijk? Wederzijds respect en omgaan met ergernissen. Iedereen heeft eigenaardigheden die na zoveel jaren huwelijk grote irritatie opwekken, maar kijk daarmee uit, ‘want ergernis is een woekerend onkruid. Als je het voedt zie je ten slotte niets anders meer’. En in ieder huwelijk is wel wat aan de hand, tenslotte. Ook in haar eigen huwelijk. En dus laat ze zien hoe ze het zelf doet: ‘Ik adem in, en op den duur weer uit en ik besef: leuker dan dit worden we geen van beiden.’
Er verdwijnt veel en er verandert veel, als je eenmaal in het legioen van de gevorderden bent toegetreden. Maar hoe geruststellend: de meeste dingen die Kroonenberg niet meer doet, heeft ze zelf afgeschaft. ‘Ik ga om tien uur naar bed en niet om halftwee, ik drink minder dan vroeger en ik ga geen Arabisch meer leren.’ Ze draagt een fietshelm en paardrijden en hardlopen behoren definitief tot het verleden, evenals snel de was ophangen of onvermoeibaar schoffelen in de tuin. Verval is onvermijdelijk, net als kwalen en pijntjes, maar probeer het vooral waardig te dragen. En oh ja, ga wandelen, fietsen en de deur uit. Mocht dat onverhoeds niet lukken, dan is er óók geen man over boord. We zijn maar mensen, tenslotte. En er valt altijd nog wel iets te lachen, als je daar oog voor hebt.
Het boek: Yvonne Kroonenberg, Leven voor gevorderden. Uitgeverij Pluim, 22,99 euro.
