Toen Wim Kan op 31 december 1973 zijn eerste oudejaarsconference op de televisie hield, zat het hele land aan de buis gekluisterd. En niet alleen Nederlanders keken. De Duitse Heidrun Ratza-Potrykus deed dat ook.
“Ik ben een fan van Nederland. Al in mijn jonge jaren volgde ik via de Westdeutscher Rundfunk de cursus Bij ons in Nederland, omdat ik de taal wilde leren spreken. Eind december 1973 reisde ik naar Oosterhout in Noord-Brabant om met mijn toenmalige Nederlandse vriend oud en nieuw te vieren. Hij vertelde me dat hij voor oudejaarsavond weliswaar een tafel in een restaurant besproken had, maar dat we op tijd naar huis moesten om naar de conference van Wim Kan te kunnen kijken. Ik was verbaasd, die naam zei me helemaal niets. Moest dat nou? Gehaast eten voor een tv-programma?
Geweldige prestatie
Maar toen we gingen kijken, kreeg ik al snel in de gaten wat een geweldige prestatie deze cabaretier neerzette en hoe verfijnd en subtiel het allemaal was. Natuurlijk waren er grapjes en woordspelingen die ik niet snapte. Mijn vriend zat dan te bulderen van het lachen en riep ‘ge-wel-dig’, terwijl ik dacht: waar gaat het over? Maar ik had wel meteen de intelligentie van een en ander door. En de liedjes bleven me goed bij, zoals deze regel: ‘Zuinig over de drempel, met de sjeik, de sjah en de Shell.’ De hele voorstelling werd gedomineerd door de oliecrisis, dat begreep ik maar al te goed.
Nooit helemaal verdwenen
Ik heb de elpee van de conference gekocht en later vond ik in een tweedehandsboekwinkel ook de dagboeken van Wim Kan. Pas toen kreeg ik door wat een verscheurde man het was. Steeds die twijfel, altijd plankenkoorts. Het maakte hem menselijk. Wim Kan is nooit meer helemaal uit mijn leven verdwenen. Tot op de dag van vandaag neurie ik zachtjes ‘Zuinig over de drempel’ als ik met de auto weer eens over een verkeersdrempel rijd.”
Eerst Kan, dan een baby
“Ik moest bevallen. De dokter kwam, keek hoe het ervoor stond en zei: ‘We gaan eerst naar Wim Kan kijken.’ Toen het afgelopen was, kwam hij naar boven: ‘Nu aan het werk, want ik wil voor middernacht thuis zijn.’ Om 23.42 uur werd onze jongste dochter geboren.”
Ineke Ietswaard-Speelziek (72), Leusden
Vroeg vuurwerk
“Mijn broer en schoonzus kwamen bij ons naar de conference kijken. Mijn broer doofde afwezig zijn sigaret in de asbak waar mijn zoon die middag toevallig net knalvuurwerk in had gelegd. Het leek of hemel en aarde vergingen, het ging knal, knal, knal door de kamer, de pijltjes vlogen in het rond. Mijn dochter van 4 gilde het uit en overal zaten gaatjes, tot aan het gasfornuis en de onderkant van de kast aan toe.”
Maria Kruissen (75), Beusichem
- Plus Magazine
