Wijnproeven in Chianti: 'Van zo'n uitzicht krijg je vanzelf dorst'

Gepubliceerd
8 oktober 2015
Bijgewerkt
1 maart 2018
Getty Images

De wijnregio Chianti, tussen Florence en Siena, is méér dan een ansichtkaart vol zonbeschenen heuvels en cipressenlaantjes. Het is de liefde voor wijn en olijfolie die het hart er sneller doet kloppen.

Getty Images
Toen ik vrienden thuis vertelde dat ik naar Chianti ging, waren de reacties gemengd. Het landschap zou er prachtig zijn, de mannen charmant en het weer was er heerlijk, maar de wijnliefhebbers onder mijn vrienden keken toch een beetje zorgelijk. Chianti... “Dat was toch die wijn in mandflessen?” Het leek wel alsof de kater na veertig jaar nog steeds niet helemaal was uitgewerkt.

Vriendelijke afdronk

Ik vind het een beetje sneu om dat Umberto Fenzi, de eigenaar van wijnlandgoed Fattoria San Donato in San Gimignano, voor de voeten te werpen, maar hij begint er warempel zélf over als ik zijn kantoortje binnen loop. Het imago van de chianti, het doet hem echt verdriet. “Het komt door die wijn uit de jaren zeventig, in die plastic mandflessen. Verschrikkelijk! Ze mengden er witte wijn doorheen, en de slechtste wijn stuurden ze naar het buitenland.” Gelukkig zijn er intussen regels en kwaliteitseisen. Nee, niet uit Europa, gewoon van de wijnboeren zélf. Weet ik wel dat meer dan de helft van de chiantiwijnen tegenwoordig biologisch wordt verbouwd? En dat het meest kenmerkende voor de chiantiwijnen de druif is? De sangiovese. “Een tikje tegendraads, maar met een vriendelijke afdronk.”

Sangiovese
Op naar de toog, want nu moet er natuurlijk geproefd worden. In alle eerlijkheid: die sangiovese is inderdaad een druif die je moet leren waarderen, maar het hele theater eromheen is verrukkelijk. Het proeven, de uitleg (alle wijnen zijn vernoemd naar familieleden), de geologische kaart aan de muur waarop je kunt zien dat elke wijngaard zijn eigen bodem en microklimaatje heeft.

Onder de druivenranken

Getty Images
Het is altijd een risico om ergens heen te gaan waar het beeld al bekend is van de ansichtkaarten, en als er nu één gebied in die categorie valt, is het Chianti. Dit is het hart van Toscane en we hebben het allemaal al duizend keer gezien. Van de omslag van de roman Een huis in Toscane tot de Bertolli-reclamespotjes: Chianti, dat is het land van wijngaarden, olijfbomen en robuuste stenen huizen aan het eind van een cipressenlaantje. Chianti, dat is het land van uitbundige Italianen die samen eten aan lange tafels onder de druivenranken.

Toeristen zitten in agrituismo's
Het beeld was zo sterk dat ik me onderweg alvast voorbereidde op een teleurstelling. Je zult het zien: straks doemen de hotelketens op, verderop staan er bussen vol toeristen, allemaal in de rij om dat éne landschap te fotograferen. Maar dat gebeurde niet. Het was een raadsel. Waar waren alle toeristen? Umberto Fenzi weet het antwoord: “Zo’n vijftig jaar geleden ontvolkte het platteland, maar er kwam een regeling waardoor eigenaren leegstaande gebouwen op de boerderij mochten verbouwen tot gastenverblijven. De meeste toeristen zitten in deze zogeheten agriturismo’s; dat valt gewoon niet zo op.”

Beboste hellingen

Wie Chianti wil leren kennen, kan dat snel en het gemakkelijkst doen door vanuit Siena of Florence de regio te doorkruisen over de Chianti­giana, de provinciale weg S222 tussen Florence en Siena. Ruim tweehonderd kilometer gaat het dwars door de Chianti Classico. In het zuiden is de natuur ruiger, met veel beboste hellingen. Naar het noorden toe wordt het steeds meer cultuurland, met wijngaarden en akkers. Snel een foto maken is nergens voor nodig. Het landschap is écht, en het is overal. Voor de terugreis is er dan de snelweg, die met een boog om de Chianti Classico heen loopt.

Getty Images

Het kan in een dag
Het kan prima in een dag, maar wie meer tijd heeft, gaat natuurlijk van die weg af, bijvoorbeeld om zich in de Etrusken te verdiepen. In Castellina, niet zo ver boven Siena, is een museum over die vroege bewoners van de streek, die hier bij wijze van spreken al converseerden bij een goed glas wijn toen Romulus en Remus nog met wolven speelden in het bos. We onderbreken de route ook voor een wandeling naar het middeleeuwse dorpje Montefioralle. De wandeling erheen, vanaf Panzano via Cresci, voert het laatste stuk door een lappendeken van wijngaarden, olijfbomen, kleine akkertjes en strade bianche, de onverharde weggetjes die inderdaad wit zijn, vanwege de kalksteen, wat tijdens het wandelen een zekere lichtheid geeft, alsof je de zee vlakbij hebt.

Getty Images
De wijn blijft het belangrijkste
Maar de kern van het verhaal blijft toch de wijn en vooral het proeven ervan. Dat kan bij grote wijnboerderijen, zoals Castello di Verrazzano, waar na afloop van de rondleiding ons internationale gezelschap aan lange tafels een grote Italiaanse ­famiglia lijkt. Of bij een van de kleinere wijnboerderijen, bijvoorbeeld Corte di Valle, even voorbij Greve. Een bescheiden ‘rondleiding-met-proeverij’ is hier in de praktijk een complete lunch, met een bord ambachtelijke worst en kaas en huisgemaakte olijfolie.

Plakjes venkelsalami

Zo wordt Chianti na een aantal dagen ook een lappendeken van ervaringen en herinneringen. Want wat het meeste bijblijft, is uiteindelijk niet het uitzicht. Het zijn de mensen en de momenten dat je je thuis en op je gemak voelt. Als we aan het eind van een lange wandeling langs de slagerij van Dario Cecchini komen, in Panzano, en onze neus om de hoek steken (er hangen schilderijen, wat je niet bij een slager verwacht), worden we meteen naar binnen gewenkt. Dario komt erbij, een uitbundige man die niet veel Engels spreekt, maar dat is geen enkele belemmering voor de communicatie. Zijn we wandelaars? Dan zijn we vast wel toe aan een slok! Er staan al schalen klaar met hapjes – crackers met diverse spreads, dunne plakjes venkel­salami.

Proost!
Zonder te vragen begint hij de wijn in te schenken. In kleine glaasjes, uit een mandfles. En die wijn smaakt misschien nog wel beter dan alle andere wijnen die we hier proefden, maar dat komt natuurlijk door de herkomst: rechtstreeks uit het hart van Italië. Proost, Dario, op Chianti!

Chanti praktisch


Getty Images
Reizen

Toeren

Culinair

  • Le Vecchie Mura in San Gimignano ligt iets buiten de loop maar is het omweggetje meer dan waard, alleen al vanwege het panoramaterras. www.vecchiemura.it
  • Dario Cecchini, de beroemdste slager uit de regio, opent een paar keer per week de keuken in Panzano, waarbij gasten eten aan lange tafels. Er is ook een menu voor vegetariërs. www.dariocecchini.com/en
  • Ga voor de authentieke Italiaanse keuken ook naar Cantinetta Sassolini in Panzano. www.cantinettasassolini.com
Auteur 
Bron 
  • Plus Magazine